സീതായനം [Mani Kuttan] 524

രാധേച്ചി ഞങ്ങളുടെ അയൽപക്കമാണ് ഒരു മതിൽ വ്യത്യാസം മാത്രം എന്നാലും
അങ്ങോട്ടു മിങ്ങോട്ടും പോക്കുവരവിനു വേണ്ടി ഒരു ചെറിയ ഗേറ്റ് അടക്കള വശത്തുണ്ട് രാധേച്ചിയുടെ ഭർത്താവ് ദിവാകരേട്ടൻ മിലിട്ടറിയിലാണ് കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് 10 വർഷത്തോളം ആയെങ്കിലും ഇതുവരെ കുട്ടികളൊന്നുമായിട്ടില്ല. ആ വീട്ടിൽ ആകെയുള്ളത് രാധേച്ചിയും ദിവാകരേട്ടൻ്റെ അമ്മയും മാത്രമാണ്.

ചോറുണ്ട് കഴിഞ്ഞ് അടുക്കള വശത്തിലൂടെ ഞാൻ രാധേച്ചിയുടെ പറമ്പിലേക്ക് കയറി. മുൻവശത്തെ മുറ്റം വളര കുറവാണെങ്കിലും വീടിനോടു ചേർന്നു തന്നെ 50 സെൻ്റ് സ്ഥലം പുറകിലേക്കുണ്ട് അതിൽ നിറയെ തെങ്ങും കവുങ്ങും.

“രാധേച്ചീ..”
“ആ.. മനു കേറിവാടാ” .
അടുക്കള വശത്തെ വാതിലിലൂടെ ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി. അവിടെ
അടുക്കളയിൽ തന്നെ ഇട്ടിരുന്ന ഒരു ചെറിയ ടേബിളിൽ ഇരുന്നു ചോറുണുകയായിരുന്നു രാധേച്ചി.
“ആ.. മനു നീ വൈകിട്ടു കവലയിൽ പോകുമ്പോ വിജയൻ്റെ ചിട്ടി പൈസ കൊടുക്കണേ. ഇന്നലെ കൊടുക്കേണ്ടതാ ഞാനങ്ങു മറന്നു, ഇല്ലേ ആ നാറി ഇങ്ങോട്ടു കേറി വരും”.

കവലയിൽ ചിട്ടി കമ്പനി നടത്തുവാണ് വിജയൻ ,എല്ലാരും വിളിക്കുന്നത് കോഴി വിജയൻന്നാ, പക്കാ വായിനോക്കി അൽപ്പസ്വൽപ്പം കളി വെടിയും, കുണ്ടനടിയും,പെണ്ണുപിടിയും, ഒളിഞ്ഞു നോട്ടവും എല്ലാം കൈ മുതലായിട്ടുള്ള സകലകലാവല്ലഭൻ. എനിക്കറിയാമെങ്കിലും ഞാൻ ചോദിച്ചു
“അതിനെന്താ രാധേച്ചി അയാളിങ്ങേട്ടു വന്നാ കുഴപ്പം”?
“ഒന്നും പറയണ്ട മനുകുട്ടാ, അവനിവിടെ വന്നാ വൃത്തികെട്ട നോട്ടോം,
വർത്തമാനോമൊക്കെയാ നിനക്കറിയാലോ അവനെ” .
“എന്നാപ്പിന്നെ ഈ ചിട്ടി അങ്ങ് ഒഴിവാക്കി കൂടെ”?
“അതിനു ഞാനല്ലല്ലോ ചേർന്നത് അതിയാനല്ലേ, അങ്ങേരുടെ ഫ്രണ്ടല്ലേ വിജയൻ അതു കൊണ്ട് കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം വന്നപ്പോ ചേർത്തതാ”.
“ഹം… ശരി, പൈസ എവിടാ” ?
“ദേ.. ആ ടി വിടെ സ്റ്റാൻ്റിൽ വച്ചിട്ടുണ്ട് നീ ഇരി ഞാൻ ദേ ഇപ്പൊ എടുത്തു തരാം”.
“ഓ. ഞാൻ എടുത്തോളാം ചേച്ചി കഴിച്ചോ”
“ആ മനു പോരുമ്പോ തേങ്ങയുടെ മാർക്കറ്റുകൂടി ഒന്നു ചോദിക്കണേ..”
പൈസയുമെടുത്ത് തിരിച്ച് മതിലിന് അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ രാധേച്ചി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.