സീരിയൽ [വിശക്കുന്നവൻ] 172

അങ്ങനെ… മുറ്റമടിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് മിക്കവാറും ഞാൻ എണീക്കാറുള്ളത്. ലൗലിയുണ്ടെങ്കിൽ അലാറം ആവശ്യം വരാറില്ല. ഞാൻ താമസിക്കുന്ന വീടിന്റെ നേരെ മുമ്പിലാണ് അവളുടെ വീട്, അതായത് കെട്ടിച്ചുകൊണ്ടു വന്ന വീട്. ഒരു കുഞ്ഞുവഴി ആണു ഇടയിൽ. ഞങ്ങടെ വീട് കഴിഞ്ഞാൽ ഒരു വളവും പിന്നെ മൂന്നു നാല് വീടുകളെ ഉള്ളൂ. വേറെ പിന്നെ പറമ്പാ. എന്റെ ബെഡ്‌റൂമിൽ നിന്നും നോക്കിയാൽ വ്യക്തമായി കാണാം അവരുടെ വീട്.

അവിടെ മുറ്റമടി ഇവിടെ വാണമടി. അങ്ങനെ ആണു ഒറ്റയ്ക്കായിരിക്കുമ്പോൾ മ്മടെ ഹോബി. അന്നും പതിവ് പോലെ മുറ്റമടി കേട്ടു ഞാൻ എണീറ്റു നോക്കി അന്ധംവിട്ടുപോയി. ദേ മ്മടെ ലൗലി മുട്ടൊപ്പം വരുന്ന പാവാടയും കൈ ഇല്ലാത്ത ബനിയനും ഇട്ടു മുറ്റം അടിച്ചുവാരുന്നു. ഇടയ്ക്ക് നിവർന്നു നിൽക്കുമ്പോ മുമ്പിലെ കുഞ്ഞു അടിവയറും അവിടെയുള്ള പാവാടയുടെ സംഗമസ്ഥാനവും തെളിഞ്ഞു വരും. അതിനുള്ളിലെ വഴുവഴുപ്പൻ ജെല്ലിയും കൂടി ആലോചിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ 90 ഡിഗ്രി ആവും. കുനിച്ചു നിർത്തി ഒരു നിൽപ്പൻ കളി പാസാക്കുന്നത് ആലോചിച്ചു അടിച്ചൊഴിച്ചു. ഹാവൂ…

അങ്ങനെ മലർന്നു കിടന്ന് സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല. എണീറ്റു കുളിച്ചൊരുങ്ങി ഓഫീസിലേക്ക് വിട്ടു. അവിടെയും ഉണ്ട് കുറച്ചു തൈക്കാവടികൾ. ഇടയ്ക്ക് ഇന്നർമീനിങ് കലർന്ന സംസാരം അവർക്കിടയിൽ ചിരിയുടെ മാലപ്പടക്കം പൊട്ടിക്കും. അതോണ്ട് മ്മളെ ഭയങ്കര കാര്യാ. എല്ലാവർക്കും കുറേശെ കമ്പിസംസാരവും ഇഷ്ട്ടാ.

എല്ലാരേയും ഹാപ്പി ആക്കി വീട്ടിലേക്കു വന്നു കുളിച്ചു ഒരു കപ്പ് കാപ്പിയും വച്ചു ഉമ്മറത്തു വന്നു ഇരുന്നു. ഏകദേശം ഒരു 7, 7.30 ആയിക്കാണും. കാപ്പി അങ്ങനെ മുത്തി മുത്തി കുടിക്കുമ്പോ അതാ ഗേറ്റു തുറക്കുന്ന സൗണ്ട്. നോക്കുമ്പോ മ്മടെ പിള്ളാരാ. ലൗലിയും കെട്ട്യോൻ വിനീതും കൂടി വന്നതാ.

“ഹാ നിങ്ങളായിരുന്നോ”

“ഹാ ചേട്ടോയ്,,, ഞങ്ങളാ… ബോറടിച്ചപ്പോ… ചേട്ടൻ ഇവിടിരിക്കുന്നതു കണ്ടു. എന്നാപ്പിന്നെ ചുമ്മാ സംസാരിച്ചിരിക്കാം ന്ന് വച്ചു വന്നതാ.”

അവര് വല്ലപ്പോഴും അങ്ങനെ വരാറുണ്ട്. പിള്ളേരേം കളിപ്പിച്ചു പോവും. അതു പതിവാ. പക്ഷെ ഇന്നത്തെ വരവിൽ എന്തോ ഒരു പ്രത്യേകത ഉള്ളപോലെ തോന്നി. തോന്നിയതാവും ന്ന് മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചു:-