പുലർച്ചെ, പതിവുപോലെ സച്ചി ആദ്യം ഉണർന്നു. വീട്ടിലെ നിശ്ശബ്ദതയ്ക്കിടയിൽ, അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു. ചായ ഉണ്ടാക്കുമ്പോൾ, അവൻ ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി—പ്രഭാതത്തിന്റെ ആദ്യ വെളിച്ചം പതുക്കെ കടന്നുവരുന്നു.
അന്ന ഇപ്പോഴും ഗാഢനിദ്രയിലായിരുന്നു. അവളുടെ മുറിയുടെ വാതിലിനു മുന്നിൽ സച്ചി ചായയുമായി നിന്നു. വാതിലിൽ മെല്ലെ തട്ടി. “അന്നാ… ചായ…”
മറുപടിയൊന്നും ഇല്ലാതിരുന്നപ്പോൾ, അവൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. പതിവുപോലെ അവൾ ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് എഴുന്നേൽക്കാൻ വൈകും എന്നറിയാമായിരുന്നു. അടുക്കളയിലേക്ക് തിരികെ പോയി ബ്രെക്ക്ഫാസ്റ്റ് തയ്യാറാക്കാൻ തുടങ്ങി.
ദോശയുടെ മണം പരക്കുമ്പോഴാണ് അന്ന കണ്ണു തുറന്നത്. മുറിയിൽ നിന്നിറങ്ങി വരുമ്പോൾ, അവളുടെ മുഖത്ത് ഉറക്കച്ചടവ് ഇനിയും മാറിയിട്ടില്ല. “ഗുഡ് മോർണിംഗ്,” അവൾ കോട്ടുവാ വിട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഉച്ചയ്ക്ക് എല്ലാവരും വരുമല്ലോ. എന്തൊക്കെ വേണം?” സച്ചി ചോദിച്ചു, ദോശ തിരിച്ചുകൊണ്ട്.
“ബിരിയാണി വേണമെന്ന് പ്രിയ പറഞ്ഞിരുന്നു. രാഹുലും ദീപയും കൂടി വരുമെന്ന് പറഞ്ഞു. പിന്നെ…” അന്ന ചായ കുടിച്ചുകൊണ്ട് ആലോചിച്ചു.
അവരുടെ ചർച്ച തുടരുമ്പോൾ, പുതിയൊരു ദിവസത്തിന്റെ തുടക്കമായിരുന്നു അത്. രാത്രി നടന്ന സംഭവങ്ങളെല്ലാം ഒരു സ്വപ്നം പോലെ തോന്നി. ഉച്ചയോടെ സുഹൃത്തുക്കൾ വരും. പക്ഷേ, അതുവരെയുള്ള ഈ നിമിഷങ്ങൾ അവർക്ക് മാത്രം.
ഉച്ചയോടെ സുഹൃത്തുക്കൾ ഓരോരുത്തരായി എത്തി തുടങ്ങി. പ്രിയയുടെ കയ്യിൽ ഹോംമേഡ് ചോക്ലേറ്റ് കേക്കും, രാഹുലിന്റെ കയ്യിൽ വൈനിന്റെ കുപ്പിയും. ദീപ വന്നത് അവളുടെ പതിവ് ചിരിയുമായി. സച്ചിയുടെ ബിരിയാണിയുടെ മണം വീടാകെ പരന്നു.
ഭക്ഷണത്തിനിടയിൽ കഴിഞ്ഞകാല ഓർമ്മകൾ അവർ പങ്കുവെച്ചു. കോളേജ് ദിവസങ്ങൾ, ആദ്യത്തെ ജോലി, പ്രണയങ്ങൾ, പിണക്കങ്ങൾ… ചിരിയും തമാശകളും കൊണ്ട് മുറി നിറഞ്ഞു.
പെട്ടെന്നാണ് ദീപയുടെ ഫോൺ റിങ് ചെയ്തത്. ഓഫീസിൽ നിന്നുള്ള അടിയന്തര വിളി. “സോറി ഗൈസ്… ഒരു മേജർ ക്രാഷ് ആണ്. എനിക്ക് പോകണം,” അവൾ നിരാശയോടെ പറഞ്ഞു.
ദീപ പോയതോടെ മറ്റുള്ളവരും പതുക്കെ പിരിയാൻ തുടങ്ങി. പ്രിയയ്ക്ക് മകളെ സ്കൂളിൽ നിന്ന് പിക്കപ്പ് ചെയ്യണം. രാഹുലിന് മറ്റൊരു മീറ്റിംഗ്. സായാഹ്നം മുഴുവൻ അവർ ചിലവഴിച്ചു – പാർക്കിലേക്കൊരു നടത്തം, ഐസ്ക്രീം, പഴയകാല ഓർമ്മകൾ…
എല്ലാരും രാത്രിയോടെ പിരിഞ്ഞു. രാത്രിയുടെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ, അന്നയും സച്ചിയും മാത്രം ബാക്കിയായി.
ഒരു രക്ഷയുമില്ല, അടിപൊളി
Nice