ശരണ്യ എല്ലാം കേട്ട് തളർന്നു പോയി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.
ശരണ്യ: (ദേഷ്യത്തോടെ) “എന്ത് കഷ്ടമാണിത്! അമലിനെപ്പോലെ ഒരാൾ ഇത് ചെയ്യുമെന്ന് നിങ്ങൾ വിശ്വസിച്ചോ? അവനെയോ അവന്റെ ഫോണിനെയോ ആർക്കോ ഫ്രെയിം ചെയ്യാൻ പറ്റും! അവന്റെ സ്വഭാവം എന്താണെന്ന് നിങ്ങൾക്കറിയില്ലേ? അവനെ അടിച്ചതിന് അവന്റെ വീട്ടുകാർക്ക് നല്ല ശിക്ഷ കിട്ടും!”
ഹരീഷ്: “ഞങ്ങൾ വിശ്വസിച്ചിട്ടില്ല മാഡം. അതുകൊണ്ടാണ് ഞങ്ങൾ അവനെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ടുപോയത്. ഇപ്പോൾ അവന്റെ വീട്ടുകാർ പോലും അവനെ വേണ്ടെന്ന് വെച്ചിരിക്കുകയാണ്. മാഡമാണ് ഞങ്ങളുടെ ഏക പ്രതീക്ഷ.”
ഐ.സി.യുവിന്റെ മുന്നിൽ തളർന്നിരിക്കുന്ന വിനുവിനെയും ഹരീഷിനെയും കണ്ട് അവളുടെ നെഞ്ച് വേദനിച്ചു.
ഐ.സി.യുവിന്റെ വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ കണ്ട കാഴ്ച അവളെ തകർത്തു. കട്ടിലിൽ ബോധമില്ലാതെ കിടക്കുന്ന അമൽ. അവന്റെ മുഖത്തും ശരീരത്തും ചതവുകൾ. അവന്റെ ജീവൻ നിലനിർത്താനായി വെച്ചിട്ടുള്ള ഉപകരണങ്ങൾ.
ശരണ്യയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. അന്ന് തന്നെ സഹായിച്ച ധീരനായ ചെറുപ്പക്കാരന്റെ ഈ അവസ്ഥ അവളെ വേദനിപ്പിച്ചു. അവൾ മെല്ലെ അവന്റെ അടുത്ത് ചെന്നു.
അമൽ ഇപ്പോൾ പ്രായത്തിലും സ്ഥാനത്തിലും അവളുടെ വിദ്യാർത്ഥിയായിരുന്നില്ല, അവൻ അവൾക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവനായ ഒരു വ്യക്തിയായിരുന്നു.
അവൾ ഉടൻ തന്നെ ഡോക്ടർമാരുമായി സംസാരിച്ചു. “എന്റെ ചെലവിൽ അവന് വേണ്ട എല്ലാ ചികിത്സയും നൽകണം. അവന്റെ സുഹൃത്തുക്കളാണ് ഞാനെല്ലാം. എല്ലാ ഫോർമാലിറ്റികളിലും ഞാനായിരിക്കും ഒപ്പിടുന്നത്.”
Vaican thodangiya angane irunn pokum
Page thernathann vishamam 🥺
Korachoode page kootamairun kettoo, korach bhagagal odich kalanjuu
Appo adutha katha ayyi petten thanne vannoo wait cheyyum njan
Snehathode ROSE 🌹🌹