ശരണ്യ… എന്റെ റാണി [Lovegod] 51

​മാലതി: “നല്ല കാര്യമാണ്. എനിക്കും ഒരുപാട് സങ്കടമുണ്ട് അമലിന്റെ കാര്യത്തിൽ. നമുക്ക് ഇന്ന് തന്നെ പോവാം. പോയി കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിയാം.”

​അവർ മണത്തറ മനയിലേക്ക് യാത്രയായി. വിശാലമായ പറമ്പിന് നടുവിലായിരുന്നു മന. ഭംഗിയുള്ള കാവും, കുളവും, ചുറ്റും മരങ്ങളും. അവിടെയെത്തിയപ്പോൾ തന്നെ അവർക്ക് ഒരു പ്രത്യേക ശാന്തത അനുഭവപ്പെട്ടു.

​വിശ്വനാഥ ശർമ്മ അവരെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സ്വീകരിച്ചു. “വാസുദേവനും മാളതിയുമാണ് അല്ലേ? വന്നതിൽ സന്തോഷം. ഇരിക്കൂ. നിങ്ങളുടെ മനസ്സിൽ എന്തോ വലിയ ഭാരമുണ്ട്.”

​വിശ്വനാഥ ശർമ്മ അവരുടെ കൈ രേഖകൾ പരിശോധിച്ചു, തുടർന്ന് ഒരു ചെറിയ ചടങ്ങ് തുടങ്ങി.

​വിശ്വനാഥ ശർമ്മയുടെ പ്രത്യേകത, അദ്ദേഹത്തിന് കാര്യങ്ങൾ അറിയാൻ ഒരു കണിവിദ്യ അറിയാമായിരുന്നു. കണ്യാവ് (ചെറിയ ചാത്തൻ) എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഒരു ശക്തിയെ ഉപയോഗിച്ച് അദ്ദേഹം കാര്യങ്ങൾ അറിയാറുണ്ടായിരുന്നു.

​അദ്ദേഹം കണ്ണടച്ച്, ധ്യാനത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു. വാസുദേവനും മാലതിയും നിശബ്ദരായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകൾക്കായി കാത്തിരുന്നു. സമയം മുന്നോട്ട് പോയി. ആദ്യത്തെ 10 മിനിറ്റ് നിശബ്ദത മാത്രം. പുറത്ത് കാറ്റാടി മരങ്ങളുടെ ഇലകൾ അനങ്ങുന്ന ശബ്ദം മാത്രം കേട്ടു.

​ഏകദേശം 40 മിനിറ്റിന് ശേഷം വിശ്വനാഥ ശർമ്മ കണ്ണുകൾ തുറന്നു. അദ്ദേഹം ഒരു വെറ്റിലയെടുത്ത്, മോതിരവിരൽ കൊണ്ട് അഞ്ജലി എടുത്ത്,അതിനെ വെറ്റിലയിൽ വട്ടത്തിൽ ഒരു ബിന്ദു സൃഷ്ടിച്ച വെറ്റിലയിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.

​അദ്ദേഹം ഒരു ദൃശ്യം കാണുകയായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. ആ നിമിഷം തന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സ് ശാന്തവുമായി. അദ്ദേഹം കണ്ട കാഴ്ച അദ്ദേഹത്തെ അമ്പരപ്പിച്ചു.