ശിൽപ്പേട്ടത്തി 3 [MR. കിംഗ് ലയർ ] 1644

“””വണ്ടിയെന്ത്യേ….?””””… അവൾ നേർത്ത നീളൻ പുരികകൊടികൾ ഉയർത്തി എന്നെ നോക്കി ചോദിച്ചു.

“””കേടായി… അപ്പൊ ബസ്സിനാ വന്നേ….!”””… ഞാൻ ഇടർച്ചയോടെ ആണെങ്കിൽ അവൾക്ക് മറുപടി നൽകി.

“””””കുടയുണ്ടോ…..?”””””… അവൾ വീണ്ടും എന്റേനേരെ ചോദ്യമെറിഞ്ഞു.

“””ഇല്ല…””””

“”””എന്നാ വാ ഞാങ്കൊണ്ടോയി ആക്കാം… “”””… അവൾ എന്റെ നേരെ കുടനീട്ടികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“”””വേണ്ടാ… ഞാൻ പോയിക്കോളാം….””””

“”””സാരൂലന്നെ ഞാനുമാവഴിക്കല്ലേ….””””… ഒടുവിൽ അവളുടെ നിർബന്ധം കാരണം ഞാൻ അവൾക്കൊപ്പം കുടയിലേക്ക് കയറി. ഇത്രയും സംസാരിച്ചിട്ടും അവളെന്നെ നോക്കിയൊന്ന് ചിരിച്ചതുകൂടിയില്ല. അതെന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നോവ് പടർത്തി.

ഒരേക്കുടകീഴിൽ നടക്കുമ്പോഴും ഞാൻ അവൾടെ ദേഹത്ത് സ്പർശിക്കാതെയാണ് നടക്കുന്നത്.തകർത്തു പെയ്യുന്ന മഴ ഞങ്ങളിരുവരെയും മഴക്ക് ആവും വിധം നനക്കുന്നുണ്ട്. എങ്കിലും ഞാൻ അവളോട് ചേർന്നുനടക്കാതെ പരമാവധി ശ്രമിക്കുണ്ട്.

“””ഏട്ടന്… ഏട്ടനെന്നോട് ഇപ്പോഴും ദേഷ്യമാണോ….””””… നടത്തതിന്റെ ഇടയിൽ അവൾ മെല്ലെ എന്നോട് ചോദിച്ചു.

അത് കേട്ടതും ഞാനൊന്ന് പകച്ചു. അവൾ എന്നോട് വന്ന് സംസാരിച്ച ആ നിമിഷം തൊട്ട് ഞാൻ ചിന്തിക്കുകയാണ് ഇതാ പാർവതി തന്നെയല്ലേയെന്ന്… കാരണം എങ്ങനെയന്ന് അത്ര വെറുപ്പാണ് എന്ന് പറഞ്ഞവൾ അതൊക്കെ മറന്നതുപോലെയാണ്‌ ഇപ്പോളെന്നോട് പെരുമാറുന്നത്.പോരാത്തതിന് അവളോട് ദേഷ്യമാണോ എന്നൊരു ചോദ്യവും.

“””ഞാന്… ഞാനെന്തിനാ പാറു… അല്ല പാർവതിയോട് ദേഷ്യപ്പെടുന്നത്…?””””….അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ടാദ്യമൊന്ന് പകച്ചെങ്കിലും എങ്ങിനെയോ ഞാൻ പറഞ്ഞു ഒപ്പിച്ചു.

പാറു എന്നത് തിരുത്തി പാർവതി എന്നാക്കിയപ്പോൾ ആമുഖമൊന്ന് വാടിയോ…..?… അല്ലങ്കിൽ എനിക്കങ്ങനെ തോന്നിയതാണോ…?