ശിവാനി [Master] 408

“ഓ വേണ്ട. നീ പറ്റുവെങ്കി ആ തലതിരിഞ്ഞവളുടെ മനസ്സ് മാറ്റാനൊന്നു ശ്രമിച്ചു നോക്ക്.
ഇപ്പഴാകുമ്പം വീട്ടീ അവളുമാത്രമേ ഒള്ളല്ലോ. കാര്യവായിട്ടു നീയൊന്നു സംസാരീര്.
നിന്നെ അവക്ക് കൊറച്ചൊക്കെ പേടി ഒള്ളോണ്ട് ചെലപ്പോ കേട്ടാലോ? ചേട്ടന്‍ വീട്ടീ
ചെല്ലുമ്പം ഇനിയവള് അവന്റെ കാര്യം പറയാമ്പാടില്ല” കണ്ണുകള്‍ തുടച്ചുകൊണ്ട് ചേച്ചി
പറഞ്ഞു.
പാവത്തിന്റെ നിസ്സഹായത ഞാന്‍ മനസിലാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. സ്വന്തം മോളുടെ
ചെയ്തികള്‍ തകര്‍ക്കുകയാണ് അവരുടെ സമാധാനപരമായ ജീവിതത്തെ. മക്കളില്ലാത്തവര്‍
ഭാഗ്യവാന്മാരാണ് എന്ന് ഇത്തരം മാതാപിതാക്കളെ കാണുമ്പോഴാണ് തോന്നുന്നത്.
ഞാന്‍ തലയാട്ടി.
“അങ്ങനെ ചെയ്യാം ചേച്ചി. ചേച്ചിക്ക് ഇവിടെ എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമൊണ്ടങ്കി എനിക്ക്
ഫോണ്‍ ചെയ്താമതി” ശിവാനിയെ തനിച്ചു കാണാന്‍ കിട്ടിയിരിക്കുന്ന ഭാഗ്യമോര്‍ത്ത്
ഉത്സാഹത്തോടെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. വീട്ടില്‍ അവള്‍ തനിച്ചാണ്; തനിച്ച്. എന്റെ ദേഹം
അടിമുടി തുടിച്ചു.
“എനിക്കാവശ്യം ഒന്നുവില്ല. എന്തായാലും രണ്ടുമൂന്നുദിവസം ചേട്ടനിവിടെത്തന്നെ
ആരിക്കും. അതുകൊണ്ട് എനിക്ക് വീട്ടിലോട്ട് പാന്‍ പറ്റത്തില്ലല്ലോ? നീ നാളെ വരുമ്പോ
എന്റെ കൊറച്ചു തുണി തന്നുവിടാന്‍ അവളോട്‌ പറ. പിന്നെ, അവളെ അവിടെ തനിച്ചു
നിര്‍ത്തണ്ട; നിങ്ങടെ വീട്ടിലോട്ട് കൊണ്ടുപൊക്കോ”
ഹോ, എന്റെ രോമങ്ങള്‍ എഴുന്നുനിന്നുപോയി. മണിച്ചേട്ടന് വിഷം കുടിക്കാന്‍ തോന്നിയത്
ഇങ്ങനെയൊരു മഹാഭാഗ്യമായി മാറും എന്ന് ഞാന്‍ സ്വപ്നേപി ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ.
ഗജകഴപ്പിയും ചരക്കുമായ ശിവാനിയെ എന്നെ ഏല്‍പ്പിക്കുകയാണ് ചേച്ചി! എന്റെ
പൊന്നീശ്വരന്‍മാരേ, നണ്ട്രിയോട് നണ്ട്രി! ഉള്ളിലെ ആക്രാന്തം മുഖത്ത്
കാണിക്കാതിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട്‌ ഞാനിങ്ങനെ പറഞ്ഞു:
“തുണി ഞാന്‍ കൊണ്ടുവരാം ചേച്ചി. പിന്നെ ചേച്ചി പറഞ്ഞപോലെ അവളെ അങ്ങോട്ട്‌
കൊണ്ടുപോകാം. ഇല്ലേല്‍ അവനവളെ കാണാന്‍ ഈ തക്കം നോക്കി വന്നാലോ? എന്നാപ്പിന്നെ ഞാന്‍
നാളെ രാവിലെ ഇങ്ങുവരാം; ഇപ്പം എന്തായാലും ചേട്ടനെ കേറി ഒന്ന് കാണാന്‍
ഒക്കത്തില്ലല്ലോ?” എനിക്ക് നല്ല ധൃതി ഉണ്ടായിരുന്നു.
“എന്നാ നീ പൊക്കോ”
ഞാന്‍ ചേച്ചിയോട് യാത്രപറഞ്ഞ്‌ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. ശിവാനി! എന്റെ മനസ്സില്‍
അവളുടെ രൂപം നിറഞ്ഞുവിലസി. കഴിഞ്ഞതവണ അവധിക്ക് വന്നപ്പോഴും അവളെ കാണാന്‍
പറ്റിയിരുന്നില്ല. ചേട്ടന്റെ വീട്ടില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ അവളവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
മൂന്നു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് അവള്‍ പത്തില്‍ പഠിക്കുന്ന സമയത്താണ് അവസാനമായി
ഞാന്‍ കണ്ടത്. അന്ന് ചേട്ടനും ചേച്ചിയും അവളുംകൂടി വീട്ടിലേക്ക് വന്നതാണ്.
പതിനഞ്ചുവയസുമാത്രം ഉണ്ടായിരുന്ന അവളുടെ ശരീരക്കൊഴുപ്പും കാമം നിറഞ്ഞുതുളുമ്പുന്ന
നോട്ടവും ചുണ്ടുകളുടെ നിറവും നനവും മറ്റും എന്നെ അന്നേ ഭ്രാന്തുപിടിപ്പിച്ചതാണ്.
പെണ്ണിനെ കൈയിലെടുക്കാന്‍ വേണ്ടി ഒരു സ്വര്‍ണ്ണമാല തന്നെ ഞാന്‍ സമ്മാനമായും നല്‍കി.
ആ സന്തോഷത്തില്‍ അവള്‍ എന്റെ കവിളില്‍ നല്‍കിയ ഉമ്മ ഇന്നും ചൂടുമാറാതെ മനസിലുണ്ട്.
അവളെ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോണോ അതോ ഞാന്‍ അവിടെപ്പോയി നില്‍ക്കണോ എന്നതായി എന്റെ
ശങ്ക. വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയാല്‍ ചിലപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന തരത്തില്‍
കാര്യങ്ങള്‍ നടക്കണമെന്നില്ല. അവളുടെ വീട്ടിലായാല്‍ പെണ്ണും ഞാനും തനിച്ചാണ്.
എനിക്ക് ശ്രമിക്കാനുള്ള സാധ്യത കൂടും. ഇതുപോലെ ഒരു അവസരം ഇനി ജന്മത്ത് കിട്ടാനും
പോകുന്നില്ല. പക്ഷെ ഭാര്യയെന്ന മാരണം! ശിവാനി ഇളക്കക്കാരിയാണ് എന്നവള്‍ കൂടെക്കൂടെ
പറയാറുണ്ട്. ഞാന്‍ അവളുടെ ഒപ്പം തനിച്ച് നില്‍ക്കുന്നത് ഒരിക്കലും അവള്‍ക്ക്
ദഹിക്കില്ല. അത് നാളെ കുടുംബം തകരാന്‍ പോലും കാരണമായേക്കും. അതുകൊണ്ട് തല്‍ക്കാലം