ശോശന്നയുടെ ഉത്തമഗീതം [മിഹാ] 234

അയാൾ കേട്ടില്ല. ഇപ്പൊൾ കാല് ചേർത്ത് നടക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. പൂറിന് ചുറ്റും മുറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഇന്ന് പുതിയ സ്ഥലത്ത് ജോലിക്ക് പോകേണ്ടതാണെനിക്ക്. അവിടേക്ക് ഞാൻ എങ്ങനെ ഇതുപോലെ പോകും? ആരോട് പറയാൻ? ആര് കേൾക്കാൻ? പതിവുകൾക്ക് എന്ത് പ്രതിഷേധം കൊണ്ടും കാര്യമില്ലല്ലോ….

വർക്കിച്ചായൻ പോയി കുറച്ചു കഴിഞ്ഞാണ് സ്വപ്ന എഴുന്നേറ്റത്. അവളെ ഒരുക്കി സ്കൂളിലേക്ക് പറഞ്ഞയച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അല്പം വൈകി. എങ്ങനെയോ ഞാനും ഒരുങ്ങിയിറങ്ങി ബസ്സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് ഓടി. കഴുത്തിലെ കടി കൊണ്ട പാട് മറച്ച് ഒരു കമ്പിളി സ്കാർഫ് ചുറ്റിയത് ഓട്ടത്തിൽ അഴിഞ്ഞു വീഴാതിരിക്കാൻ ഞാൻ മുറുക്കിപ്പിടിച്ചിരുന്നു. ബസ് കയറി നാല് സ്റ്റോപ്പ് അപ്പുറം ദേവീകോവിലിനരികിൽ ഞാനിറങ്ങി.

അവിടുന്ന് മുകളിലേക്ക്, വളഞ്ഞു നീളുന്ന ടാറിട്ട വഴിയിലൂടെ ഞാൻ നടന്നു. അത് നെസ്റ്റിലേക്കുള്ള വഴിയാണ്. വർക്കിച്ചായൻ കൈക്കാരനായി പോകുന്ന പുല്ലയ്ക്കൽ സെബാസ്റ്റ്യന്‍ മുതലാളിയുടേതാണ് കോവിൽപ്പടിയിലെ ഈ വീട്- നെസ്റ്റ്.

നാടുകാണാൻ വരുന്ന വിദേശികളേയോ സഞ്ചാരികളേയോ തോട്ടം കാണാന്‍ വരുന്ന അതിഥികളേയോ വ്യഭിചരിക്കാൻ വരുന്ന ധനികരായ കൂട്ടുകാരെയോ ഒക്കെ പുല്ലയ്ക്കലുകാർ താമസിപ്പിക്കാറുള്ള ഗസ്റ്റ് ഹൗസാണത്. അവിടേക്ക് കുറച്ച് ദിവസം സഹായത്തിന് ആളെ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ നല്ല പണം കിട്ടുമെന്നറിയാവുന്ന വർക്കിച്ചായൻ എന്നെ അയക്കാമെന്ന് പറയുകയായിരുന്നു. എന്നോട് ഒന്ന് ചോദിക്കുകപോലും ചെയ്തില്ല.

രണ്ടാഴ്ചയായി നെസ്റ്റിൽ ഒരാൾ താമസിക്കുന്നുണ്ട്. അയാളുടെ സഹായത്തിന് നിന്നിരുന്ന സാറച്ചേച്ചിക്ക് ഡെങ്കിപ്പനി പിടിച്ചു. അവർക്ക് പകരം ഇപ്പോൾ ഞാൻ…. നെസ്റ്റിന്റെ ഗേറ്റ് കടന്നപ്പോള്‍ തന്നെ ഉമ്മറവരാന്തയിലെ ചാരുകസേരയിൽ അയാളിരിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. അയാളുടെ നീളൻ വിരലുകൾക്കിടയിൽ എരിയുന്ന സിഗററ്റ്. കണ്ണുകളടച്ച് എന്തോ ചിന്തിച്ചിരിക്കുന്ന അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് ഞാൻ ചെന്നു.
“സർ….”
അയാൾ കണ്ണുതുറന്നു. കറുത്ത കൃഷണമണികൾ. ചുണ്ടില്‍ മധുരമായ ഒരു പുഞ്ചിരി. ചെറുപ്പമാണ് അയാൾ. മുപ്പതിനോടടുത്ത് പ്രായം കാണും. എന്നേക്കാൾ ഇളപ്പമായിരിക്കുമോ? ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്താൻ തുനിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അയാൾ ഇങ്ങോട്ട് ചോദിച്ചു,
“ശോശന്ന…… അല്ലെ?”
ഒന്ന് പകച്ചെങ്കിലും ഞാൻ അതെയെന്ന് തലയാട്ടി.
“സെബാസ്റ്റ്യന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു ശോശന്ന വരുമെന്ന്. ഇങ്ങോട്ടേക്ക് ദൂരക്കൂടുതലുണ്ടോ?”
അത് കേട്ടപ്പോൾ വൈകിയതിന്റെ കാരണമാണ് തിരക്കിയത് എന്നാണ് ഞാൻ കരുതിയത്.