ശ്രീഭദ്രം ഭാഗം 11 [JO] 956

ഞാനവളോടെന്തോവലിയ തെറ്റു ചെയ്‌തൂന്നൊരു തോന്നൽ. അതെന്നെ ഇല്ലായ്മപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അഥവാ എങ്ങനെയെങ്കിലും മനസ്സു കല്ലാക്കിയവളുടെ മുഖത്തേക്കൊന്നു നോക്കിയെന്നിരിക്കട്ടെ…, വെറുതേ അവളൊന്നു ചിരിക്കും. ആ ഒറ്റച്ചിരിയിൽ വീഴും ഞാൻ.

ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞുപോയിട്ടും എന്റെ ശിരസ്സു താണുതന്നെയിരുന്നു. അന്നു വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴുള്ളയെന്റെ മൂഡോഫു കണ്ട് അമ്മെയെന്നോട് കാര്യമന്വേഷിച്ചെങ്കിലും ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. അവളു നോ പറഞ്ഞതിന്റെ സങ്കടമാവുമെന്നോർത്തു സമാധാനിച്ചയമ്മ മൂന്നാലു ദിവസം കഴിഞ്ഞിട്ടുമെനിക്കു മാറ്റം വരാത്തതു കണ്ടാണ് വീണ്ടും കാര്യമന്വേഷിച്ചത്. അമ്മയുടെ മുന്നിലുമവളെയൊരു വേശ്യയുടെ മോളായി ചിത്രീകരിക്കാനുള്ള മടികൊണ്ട് എന്തോ ഒഴികഴിവു പറഞ്ഞു ഞാനൊഴിവായി.

എന്നാലെന്നെയൊട്ടും വിശ്വാസമില്ലാത്തതുകൊണ്ടാവും അമ്മയവനേവിളിച്ചു കാര്യമന്വേഷിച്ചത്. ഡിബിന്റെ വായിൽനിന്നു സത്യങ്ങളെല്ലാമറിഞ്ഞയമ്മയും അവൻ പറഞ്ഞതുപോലുള്ള ഡയലോഗോടെയെന്റെ തളർച്ച മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും വിജയിച്ചില്ല. അവര് പറയുമ്പോൾ എനിക്കും തോന്നും ഞാൻ വിഷമിക്കേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ലെന്ന്. പക്ഷേ അവളെക്കാണുമ്പോൾ ഞാനതെല്ലാം മറക്കും. അവളുടെ മുമ്പിൽവെച്ചു മുഖമുയർത്താനാവാതെ… ആരോടുമൊന്നു ഫ്രീയായിരുന്നു സംസാരിക്കാനാവാതെ… ഒന്നു ചിരിക്കാൻ പോലുമാവാതെ ഞാനിരുന്നു നീറിപ്പുകഞ്ഞു.

ആ സംഭവത്തിനു ശേഷം അവളെന്നോട് മിണ്ടിയിട്ടില്ല. തീരുമാനമെന്തെന്നു ചോദിച്ചു കളിയാക്കിയിട്ടുമില്ല. പക്ഷേ…. ഞാൻ പറഞ്ഞ വാക്കുകളും ചെയ്ത കാര്യങ്ങളും അവൾക്കോർമയുണ്ടാവില്ലേ… ??? ഞാനൊരു വാക്കിനു വിലയില്ലാത്ത ഷണ്ഡനാണെന്നവളും കരുതിക്കാണില്ലേ….??? അതായിരുന്നെന്റെ പ്രശ്നം. പക്ഷേ അതിന്റെയൊക്കെമുകളിലും അവളുടെ അമ്മ ചെയ്ത തെറ്റിന് അവളെ ശിക്ഷിക്കുവാണ് ഞാനെന്നെ കുറ്റബോധമായിരുന്നു മനസ്സു നിറയെ. അമ്മയുമവനും ഇടക്കിടെപ്പറയും എല്ലാം മറന്നു കളഞ്ഞേക്കാൻ. പക്ഷേ എന്നെക്കൊണ്ടു പറ്റണ്ടേ…???!!!. അവർക്കൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ മതി. അനുഭവിക്കുന്നത് ഞാനല്ലേ…???!!!. എന്നാൽ അവരാരുംതന്നെ അവളെയിങ്ങു