ശ്രീഭദ്രം ഭാഗം 11 [JO] 950

കെട്ടിക്കോണ്ട്‌ പോരേടാന്നെന്നോട് പറഞ്ഞില്ല. എന്നെക്കാളുമെന്നെ മനസ്സിലാക്കുന്ന അമ്മപോലും….!!. അതായിരുന്നെന്റെ ഏറ്റവും വലിയ സങ്കടം.

അങ്ങനെയിരിക്കെ പെട്ടന്നൊരു ദിവസം. അന്നൊരു തിങ്കളാഴ്ചയായിരുന്നു. അസ്സൈന്മെന്റു സബ്മിറ്റു ചെയ്യാൻപോയ ഡിബിനേംകാത്തു വരാന്തയിൽ നിൽക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. അവനില്ലാതെ ക്ലാസ്സിലിരിക്കാൻപോലും വയ്യാന്നായിട്ടുണ്ടെനിക്ക്. മറ്റൊന്നും കൊണ്ടല്ല, അവളെ നേരിടാൻ പറ്റാത്തതുകൊണ്ടുതന്നെ. മാത്രോമല്ല, ഞാനുമവളുംതമ്മിലെന്തോ സംഭവിച്ചൂന്നു മനസ്സിലായത്കൊണ്ടാവും എന്നെക്കാണുമ്പോൾ ക്ലാസ്സിലെ എല്ലാറ്റിനുമൊരു ആക്കിയ ചിരിയാണ്. ആരും വാ തുറന്നൊന്നും പറയാത്തതുകൊണ്ട് ഒന്നു പ്രതികരിക്കാൻപോലുമാവുന്നുമില്ല. സ്വാഭാവികമായും ക്ലാസ്സിലിരിക്കാൻ തോന്നില്ല. അതാണ് പോസ്റ്റാകുമെന്നറിഞ്ഞിട്ടും പുറത്തിറങ്ങി നിന്നത്. അവന്റെകൂടെ സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്കുപോയൽ സാറമ്മാരുടെ കുശലാന്വേഷണം കേൾക്കേണ്ടി വരും. ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥയിൽ അതാകും ഏറ്റവും വലിയ വെറുപ്പീര്. അങ്ങനെ അവനേം കാത്തു പോസ്റ്റടിച്ചു നിന്നപ്പോഴാണ് പെട്ടന്ന് പിന്നിൽനിന്നൊരു വിളി….!!!.

ശ്രീഹരീ…!!!

ആ ശബ്ദം… ഏത് ബഹളത്തിനിടയിലും ആ ശബ്ദം ഞാൻ തിരിച്ചറിയും. അതിന്റെ ഞെട്ടലിലാണ് പെട്ടന്നു വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതും. പ്രതീക്ഷിച്ച മുഖം തന്നെയായിരുന്നു മുന്നിൽ. പക്ഷേ കുറച്ചു ദിവസങ്ങളായി ആ മുഖമായിരുന്നു ഞാനേറ്റവും ഒഴിവാക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നതും. പെട്ടന്നവളുടെ മുഖം കണ്മുന്നിൽ കണ്ടപ്പോളാ മുഖത്തേക്കൊരുവട്ടം നോക്കിപ്പോയെങ്കിലും ഒറ്റസെക്കന്റിനുള്ളിൽ ഞാനെന്റെ നോട്ടം മാറ്റി. പക്ഷേ അവളത് പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നുവെന്നത് അപ്പോൾതന്നെ മനസ്സിലായി.

എന്റെ മുഖത്തേക്കൊന്നു നോക്കാൻപോലും പറ്റൂല്ലാണ്ടായോ ശ്രീഹരീ തനിക്ക്…??? ഇത്രക്ക് ജാഡയൊന്നും പാടില്ലാട്ടോ…!!!.

ജാഡയല്ലാന്നറിഞ്ഞിട്ടും കുശലാന്വേഷണമെന്ന വ്യാജേനെയുള്ളയാ പരിഹാസമെനിക്കു സഹിക്കാവുന്നതിലുമപ്പുറമായിരുന്നു. ഞാൻ പെട്ടന്നു തിരിഞ്ഞുനിന്നു. നേർക്കുനേർ നോക്കിനിൽക്കാൻപോലുമുള്ള അർഹതയെനിക്കില്ലാനൊരു തോന്നൽ. പക്ഷേ അവൾക്കതൊട്ടും സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെന്നുള്ളത് അവളുടെ അടുത്ത വരികളിൽനിന്നാണ് മനസ്സിലായത്. നമ്മൾ ചിന്തിക്കുന്നതല്ല മറ്റുള്ളവർക്ക് ഫീൽ ചെയ്യുന്നതെന്നും അപ്പോഴാണു ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്.