ശ്രീഭദ്രം ഭാഗം 8 [JO] 857

ആ ഒറ്റവരി മാത്രം പറഞ്ഞ് എന്റെ കയ്യും തട്ടിയെറിഞ്ഞുകൊണ്ട് കടന്നുപോയ അവനെ ഒരുനിമിഷം ഞാൻ നോക്കിനിന്നു. ആ ഒറ്റ വരിയിൽ നിന്നുതന്നെ എനിക്കെല്ലാം മനസ്സിലായിരുന്നു. എന്റെ തല താണു. അവളെയെങ്ങനെ ഫെയിസ് ചെയ്യുമെന്നറിയാതെ ഞാൻ കുഴങ്ങി. നിന്നനിൽപ്പിൽ വെണ്ണീറായിപ്പോകുന്ന അവസ്ഥ. ക്ലാസ്സിലെ കുശുകുശുക്കൽ മുഴുവൻ എന്നെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ടാണെന്ന് എനിക്കാരും പറഞ്ഞുതരേണ്ടിയിരുന്നില്ല. ആരും കൂവിയില്ല, പക്ഷേ ഒരായിരം കൂക്കുവിളികൾ എന്റെ ചെവിയിൽ മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആരും പരസ്യമായിട്ടെന്നെ പരിഹസിച്ചില്ല…., പക്ഷേ നഗരമധ്യത്തിൽ നഗ്നനായിനിർത്തി അപമാനിക്കുന്നതുപോലെയായിരുന്നു അവരുടെയാ നിശബ്ദത. ആ അപമാനങ്ങളും കൂക്കുവിളികളും സഹിക്കവയ്യാതെ ചെവിപൊത്തിപ്പിടിച്ചുനിന്നൊന്ന് അലറിക്കരയാൻ ഞാൻ കൊതിച്ചു… !!!. പക്ഷേ അതിനും കഴിയാത്ത അവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാനപ്പോൾ… !!!.

ശ്രീഹരീ…

അവളുടെ പിന്നിൽ നിന്നുള്ള വിളിയാണെന്നെ ഉണർത്തിയത്. ഞാനവളെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത് തികച്ചും നിർവികാരനായിട്ടായിരുന്നു. കണ്ണൊക്കെ അറിയാതെ നിറഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കിലും അതിൽ ഒരു തുള്ളിപോലും പുറത്തേക്ക് വീഴാതെ എന്റെ കണ്ണുകൾ എന്നെ സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…!!!. അവളുടെ മറുപടി എന്താവുമെന്ന് നല്ല ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ മറ്റൊരത്ഭുതവും ഞാനപ്പോൾ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ കേൾക്കാൻപോകുന്ന മറുപടി ഏറ്റുവാങ്ങാൻ എന്റെ മനസ്സ് അപ്പോഴേക്കും പാകപ്പെട്ടിരുന്നു… !!!.

ശ്രീഹരീ… ലുക്ക് അറ്റ് റ്റു മീ…

അവളുടെ വിളി. ഞാൻ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാത്തതിനാലുള്ള വിളിയാണത്. കേൾക്കാൻ പോകുന്ന മറുപടി അവളുടെ വാക്കുകളിൽ കൂടിയല്ലാതെ മുഖത്തു നിന്നുകൂടി കേൾക്കാൻ ശക്തിയില്ലായിരുന്നതിനാൽ ഞാൻ മുഖം കുനിച്ചാണ് നിന്നിരുന്നത്.

ലുക്ക് അറ്റ് റ്റു മൈ ഐസ് ശ്രീഹരീ…

അവളുടെ ശബ്ദം വീണ്ടും. ഞാൻ മുഖമുയർത്തി. അവളെയൊന്ന് നോക്കി. പരിഹാസമോ പുച്ഛമോ ദേഷ്യമോ ആഹ്ലാദമോ ഒക്കെ പ്രതീക്ഷിച്ചിടത്ത് ഭാവമാറ്റങ്ങൾ ഒന്നുമില്ല. തികഞ്ഞ ശാന്തത…!!!. എന്നിട്ടും ഞാനറിയാതെ നോട്ടം മാറ്റിപ്പോയി. എന്തോ… അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിനിൽക്കാൻ കഴിയാത്തതുപോലെ… അവളെ നോക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിലെ ശക്തിയെല്ലാം ചോർന്നുപോകുന്നപോലെ…!!!.

എന്റെ കണ്ണിൽ നോക്കി സംസാരിക്കുന്നവരെയാ എനിക്കിഷ്ടം…

വീണ്ടും അവളുടെ സ്വരം. അതോടെ ഞാനാ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. ആ കണ്ണുകളിൽ കാണുന്നത് പരിഹാസത്തിന്റെ ലാഞ്ചനയാണോന്നായിരുന്നു എനിക്കറിയേണ്ടത്. അല്ല, അതിൽ നിറഞ്ഞുനിന്നത് സഹതാപമായിരുന്നു… ആയുധങ്ങളെല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട് തന്റെമുന്നിൽ നിരുപാധികം കീഴടങ്ങിപ്പോയ ശത്രുവിനോട് ഏതൊരു യോദ്ധാവിനും തോന്നിപ്പോകുന്ന തരത്തിലുള്ള ഒരുതരം സഹതാപം… !!!.