ശ്രീഭദ്രം ഭാഗം 8 [JO] 857

വണ്ടിയെന്തായാലും ഇടിച്ചല്ല നിർത്തിയത്. അത്രയും ബോധമെനിക്കെന്തായാലുമുണ്ടായി. മിറ്റത്ത് വണ്ടി നിർത്തി എവിടെയാണ് നിർത്തിയതെന്നുപോലും നോക്കാതെ താക്കോലും വലിച്ചൂരി ബാഗുമെടുത്ത് ആരോടോ ഉള്ള ദേഷ്യംപോലെ ഡോറും വലിച്ചടച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് പാഞ്ഞുകയറി. ചെല്ലുമ്പോൾ അച്ഛനുണ്ട് ഹാളിൽ. വണ്ടിയിടിച്ചതിന്റെ ദേഷ്യത്തിന് ഞാൻ വരുന്നതിനും മുൻപേ എന്നെ തെറിവിളിക്കാനായി വന്നതാണ്. അങ്ങേരേയപ്പോൾ കണ്ടതും എനിക്കുപക്ഷെ പേടിക്കുപകരം ദേഷ്യമാണ് വന്നത്. അങ്ങേരീ സ്വത്തുമുഴുവനുമുണ്ടാക്കിയത് കൊണ്ടല്ലേ എനിക്കീ വിധി വന്നതെന്നതായിരുന്നു അപ്പോഴെന്റെ മനസ്സിൽ. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ ദേഷ്യത്തിന് അങ്ങേരെയൊന്നു മൈന്റുപോലും ചെയ്യാതെ മുറിയിലേക്ക് പോകാനാണ് എനിക്കപ്പോൾ തോന്നിയത്. ഞാൻ മൈന്റുചെയ്യാതെ പോകുമെന്ന് തോന്നിയതുകൊണ്ടാണോ എന്തോ അങ്ങേരുടെ ശബ്ദം പെട്ടന്നുയർന്നു.

ഈക്കണക്കിനാ പോക്കും വരവുമെങ്കിൽ ഒരു വണ്ടിയല്ല, സർവ വണ്ടീം താമസിയാതെ പണിയേണ്ടി വരും. എവടെ നോക്കിയാടാ നീ വണ്ടിയോടിക്കുന്നെ… കാശെത്രയാ ഇനിയാ വണ്ടി പണിയാൻ വേണ്ടതെന്നറിയാവോ… ??? ഇനി മേലാലൊരു വണ്ടിയേലും നീ തൊട്ടേക്കരുത്… !!!

കൊണ്ടോയി കത്തിച്ചുകള… !!!

പറഞ്ഞതും ഞാൻ താക്കോലൊറ്റ ഏറായിരുന്നു. അച്ഛന്റെ തലേലാണോ അതോ പുറത്തൊട്ടാണോ എറിഞ്ഞതെന്നെനിക്ക് ഓർമയില്ല. അത്രക്ക് ദേഷ്യത്തിലായിരുന്നു ഞാൻ.

അവൻ വണ്ടിപോയ വിഷമത്തിൽ വരുമ്പോ പിന്നേം തൊടങ്ങുവാണോ… ???

അമ്മയച്ഛനെ ശാസിക്കുന്നത് കേട്ടു. അച്ഛനെന്തോ മറുപടി പറയുന്നതും കേട്ടു. പക്ഷേ ആ മറുപടി വ്യക്തമാകും മുമ്പേ ഞാൻ മുറിയിൽക്കയറി വീട് കുലുങ്ങുന്നപോലെ ഡോറടച്ചിരുന്നു. എന്നിട്ട് ബാഗും വലിച്ചെറിഞ്ഞ് ഡ്രെസ്സ്പോലും മാറാതെ ബെഡിലേക്ക് കേറിക്കിടന്നു. ആരോടോ ഉള്ള ദേഷ്യത്തിന് തനിയേകിടന്നു പല്ലിറുമ്മി… കുറേനേരം കണ്ണുമടച്ച് തലയിണയിൽ കടിച്ചുപിടിച്ചു കിടന്നപ്പോൾ ദേഷ്യമൊന്നു കുറഞ്ഞു. മനസൽപ്പമൊന്നു ഫ്രീയായപ്പോൾ ഡിബിനെ വിളിക്കണമെന്ന് തോന്നി. എന്റെ മനസ്സ് അവനെയെങ്കിലും എനിക്കറിയിക്കണമെന്നു തോന്നി. പക്ഷേ…

വിളിച്ചപ്പോൾ അവൻ കോള് ബിസിയാക്കിയത് കുറച്ചൊന്നുമല്ലെന്നെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിച്ചത്. ആ ദേഷ്യത്തിന് രണ്ടുമൂന്നു തവണകൂടി വിളിച്ചു. മൂന്നാമത്തെ തവണ വിളിച്ച നമ്പർ സ്വിച്ചോഫാണെന്ന മറുപടി ശെരിക്കും കേട്ടുകൂടിയില്ല. അതിനുമുന്നേ പുതിയ ഐഫോൺ ഭിത്തിയെ ചുംബിച്ചിരുന്നു. ഒന്നൊന്നര ലക്ഷം രൂപ വെറുതെ പൊട്ടിച്ചിതറുന്നത്പോലും നോക്കാതെ ഞാൻ കട്ടിലിലേക്ക് കമിഴ്ന്നുകിടന്ന് ചെവിരണ്ടും പൊത്തിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് കിടന്നുറങ്ങി.

പിറ്റേന്ന് എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ മണി എട്ട്. കോളേജിൽ പോകുന്നില്ലേയെന്നും ചോദിച്ചുകൊണ്ടുള്ള അമ്മയുടെ വിളിയും വാതിലിലുള്ള കൊട്ടും കേട്ടാണ് എഴുന്നേറ്റത്. ചത്തിട്ടില്ലെന്നറിയിക്കാൻ ഒന്ന് മൂളി. അമ്മയുടെ സ്വരം അകന്നുപോകുന്നതുകൂടി കേട്ടിട്ടാണ് എഴുന്നേറ്റത്. ബാത്രൂമിലൊന്ന് പോയിട്ട് ഇറങ്ങി ഹാളിലേക്ക് ചെന്നു. കാർന്നോപ്പടി നേരത്തേ പോയെന്ന് തോന്നുന്നു.