ശ്രീയുടെ ആമി 7 [ഏകലവ്യൻ] [നിർവൃതിയുടെ ചുവടുകൾ] 1118

പറഞ്ഞു തീരും മുൻപേ അവൾ വിങ്ങിപ്പൊട്ടിപ്പോയി. മുട്ടുകളിൽ മുഖം താഴ്ത്തി കരയുവാണ്. ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ തോന്നിയില്ല അവന്. അപ്പോഴും കണ്ണുകളെത്തിയത്, കൂടി നിന്ന തുടകൾക്കിടയിൽ രോമാവൃതമായ പൂർത്തടം പൊങ്ങി മുഴച്ച കാഴ്ച്ചയിലാണ്. ഒലിപ്പ് നിന്നിട്ടില്ല. കൊഴുത്ത വാണപ്പാൽ ഇപ്പോഴും ഊറുകയാണ്. ഇത്രയും നിമിഷത്തിനിടയിൽ ഒരു പക്ഷെ, കാണാൻ വേണ്ടി ശ്രീ കൊതിച്ചിരുന്ന രംഗം. അതിന്റെ മൂഡ് വെറുതെ നിരാശപ്പെട്ടു കളയാൻ വേണ്ടി അവൻ ശ്രമിച്ചില്ല.

“പോട്ടെ.. ആമി സാരമില്ല..”

അവനവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചേർന്നിരുന്ന് തലയിൽ തഴുകി സ്വാന്തനിപ്പിച്ചു.

“ആമി.. നോക്ക്… സാരമില്ല…”

“എടി..”

അവൾ പതിയെ തല ഉയർത്തി. കണ്ണുകൾ കലങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.

“സാരമില്ലെന്നേ..”

“സോറി ഏട്ടാ..”

“മ്മ്.. പോട്ടെ., ഞാൻ കൊതിച്ചത് ഇനിയും നീ കാട്ടി തന്നില്ല..”

അവൾ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു.

“കണ്ടില്ലേ..?”

എങ്ങല് മാറാത്ത, താഴ്ന്ന സ്വരത്തിൽ പറയാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും വാക്കുകൾ ഇടറി.

“ഇല്ലെടി.. കാട്ട്..നീ കരയുമ്പോൾ എങ്ങനെയാ നോക്കുന്നെ..”

“ഏട്ടൻ നോക്കിക്കോ.. എനിക്ക് എന്തൊപോലെയാവുന്നു.”

“അത് നീ കരഞ്ഞിട്ടാണ്.. ഒന്ന് ഉഷാറായെ… മുഖമെല്ലാം ശെരിക്ക് തുടക്ക്..”

അത് കേട്ട് ഏങ്ങലടക്കാൻ ശ്രമിച്ച്, കണ്ണും മൂക്കും മുഖമെല്ലാം ഒരുവിധം തുടച്ചു.

“ഒക്കെയായില്ലേ.?”

“ഉം..”

“ഇനി നമ്മുടെ പഴയ മൂഡിലേക്ക് വന്നേ.. എന്നിട്ട് കാട്ടി താ.. നീ കാട്ടി തരുമ്പോൾ വേറെ തന്നെ ഒരു മൂഡാ..”

“ഗൗൺ ഊരണോ..?”

“വേണ്ടാ, നീ അങ്ങോട്ട് ചാർന്ന് കിടക്ക്. എന്നിട്ട് ഗൗൺ പൊക്കി ശെരിക്ക് കാണിക്ക്..”