സ്നേഹരതി 3 [മുത്തു] 2313

കിട്ടാകനിയെന്ന് മനസ്സും, നിഷിദ്ധകനിയെന്ന് സമൂഹവും വിധിയെഴുതിയ മാതൃമേനി എന്റെ ഭാരം താങ്ങി വിറയാർന്ന അധരവുമായി മലർന്ന് കിടക്കുന്നു…… നിലാവെളിച്ചത്തിൽ ആ മുഖം കൂടുതൽ തിളങ്ങുന്നത് പോലെ…… പെട്ടന്ന് കഴിഞ്ഞ ദിവസം കേട്ടൊരു പാട്ട് മനസ്സിൽ വന്നു…..

“““നീ അധരങ്ങൾ…. ചേരും നേരം….

മായികലോകം… പുൽകുന്നേ പുന്നാരേ”””

ഞാനെന്തോ ചെയ്യാൻ പോവുകയാണെന്ന് കരുതി കണ്ണടച്ച് കിടന്ന അമ്മ അപ്രതീക്ഷിതമായി ഞാൻ പാട്ട് മൂളിയത് കേട്ടപ്പോഴാ കണ്ണുകൾ പതിയെ തുറന്നു….. ആ ഐശ്വര്യത്തിന്റെ പര്യായമായ തിളങ്ങുന്ന മുഖത്ത് കൗതുകം…… ബാക്കി ഞാൻ അമ്മയുടെ കണ്ണിൽ നോക്കികൊണ്ട് മൂളി….

“““കൊതിച്ചിട്ടും വരാനെന്തേ വൈകി നീ?

കൊതിച്ചിട്ടും വരാനെന്തേ വൈകി നീ?

കൊതിച്ചിട്ടും വരാനെന്തേ വൈകി നീ?

എത്ര വിളിച്ചിട്ടും വരാതെങ്ങോ നിന്നു നീ””””

എന്റെ മൂളിപ്പാട്ടിനൊപ്പം ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ പരസ്പരം കഥ പറഞ്ഞു…..

എത്ര അകലാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും, ഒഴിഞ്ഞുമാറാൻ നോക്കിയിട്ടും കാന്തം പോലെ തന്നെ ആകർഷിക്കുന്ന മകനോടുള്ള ആസക്തി ഞാനാ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളിൽ കണ്ടു…… അല്പം മുമ്പ് എന്നെയിങ്ങനെ നേരിടാൻ ചമ്മലാണെന്ന് പറഞ്ഞ അമ്മയിപ്പോൾ എന്നെ കണ്ണിമചിമ്മാതെ നോക്കുകയാണ്…..

“““കടിച്ച് തിന്നട്ടേ””””

ഞാൻ താഴ്ന്ന സ്വരത്തിലാ കണ്ണിൽ നോക്കി ചോദിച്ചു….. അമ്മ കണ്ണിമചിമ്മാതെ അങ്ങനെ നോക്കികൊണ്ട് തന്നെ വേണ്ടെന്ന അർത്ഥത്തിൽ തല ഇരുവശത്തേക്കും ഇളക്കി…..

“““ഞാൻ വൈകുന്നേരം കൊണ്ടുവെച്ച ജാംബക്ക എവിടെ?””””