ശ്രുതിലയ [ഹസ്ന] 1336

പുറത്തുള്ള ലോകം മറന്നുപോകുന്നതുപോലെ, നമ്മുടെ ശ്വാസത്തിന്റെ താളം മാത്രമേ കേൾക്കാനായുള്ളൂ. അവളുടെ വിരലുകൾ സാവധാനം എന്റെ കൈയുടെ മേൽ വരയ്ക്കുന്ന ചെറിയ വട്ടങ്ങൾ പോലെ—അതൊരു സ്നേഹത്തിന്റെ ഭാഷയായി മാറി.

ഞാൻ അവളുടെ മുഖം നോക്കി, അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞിരുന്ന ശാന്തതയിൽ തന്നെ ഒരു സുരക്ഷിതത്വം കണ്ടെത്തി. അവൾ ഒരു ചെറിയ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു:

“നീയുണ്ടെങ്കിൽ എനിക്ക് ഒന്നും കുറവില്ല.”

അത് കേട്ട് ഞാൻ മൃദുവായി അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. ആ ചേർത്ത് പിടിക്കൽ, ശരീരത്തിന്റെ മാത്രം സംഗമമല്ല, ഹൃദയങ്ങൾ ഒരുമിച്ചുചേരുന്നൊരു ഉറപ്പ് പോലെ. ആ രാത്രിയിൽ, വാക്കുകളേക്കാൾ വിലപ്പെട്ടത് നമ്മളിടയിലെ ആ ശാന്തമായ അടുപ്പം തന്നെയായിരുന്നു.

അവളുടെ തല എന്റെ നെഞ്ചിൽ പതിഞ്ഞു കിടന്നപ്പോൾ, ഞാൻ അവളുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ താളം കേട്ടു. അത് എന്റെ ഹൃദയവുമായി ഒന്നിച്ചടിക്കുന്നുവെന്ന് തോന്നി. അവളുടെ ശ്വാസം എന്റെ നെഞ്ചിൽ പതിയുന്ന ഓരോ നിമിഷവും, ലോകം മുഴുവൻ ശാന്തമാവുകയും സമയം നിശ്ചലമാവുകയും ചെയ്തു.

ഞാൻ അവളുടെ മുടിയിൽ കൈ സാവധാനം ഓടിച്ചു, അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു ആ സ്പർശം ആസ്വദിച്ചു. ആ ചെറിയ സമാധാനത്തിൽ, നമ്മൾ തമ്മിൽ ഒന്നും പറയേണ്ട ആവശ്യമില്ലായിരുന്നു—ആ ബന്ധം തന്നെ നമ്മളെ സംസാരിപ്പിച്ചു.

ചില നിമിഷങ്ങൾക്കുശേഷം, അവൾ തല ഉയർത്തി എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. ആ കണ്ണുകളിൽ ഒരു കുട്ടിക്കാലത്തെ നിർമലതയും ഒരുപാട് വിശ്വാസവും നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഞാൻ മൃദുവായി പറഞ്ഞു: