ശ്രുതിലയ [ഹസ്ന] 1336

ലയ എന്റെ നെഞ്ചിൽ നിന്ന് തല ഉയർത്തി, എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു തിളക്കം ഉണ്ടായിരുന്നു—ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ കുസൃതിയും, ഒരു സ്ത്രീയുടെ ആഴമുള്ള സ്നേഹവും. “നിന്നോട് ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ?” അവൾ ചോദിച്ചു, ശബ്ദം അല്പം വിറച്ചു. “നിന്റെ കൂടെ ഇങ്ങനെ… ഇങ്ങനെ ഒരു നിമിഷം… ഇതിന്റെ മുന്നിൽ ലോകത്തിന്റെ എന്ത് സുഖവും വെറുതെയാ.”

എന്റെ ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം നിന്നുപോയി. അവളുടെ വാക്കുകൾ, ലളിതവും ആത്മാർത്ഥവുമായ, എന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് ഒരു നദി പോലെ ഒഴുകിയെത്തി. “ലയ…” ഞാൻ മന്ത്രിച്ചു, അവളുടെ മുഖം എന്റെ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്തു. “നിന്റെ ഈ വാക്കുകൾ… ഇതാണ് എന്റെ ലോകം. നിന്റെ ഈ നോട്ടം, ഈ ചിരി, ഈ സ്പർശനം… ഇതില്ലാതെ ഞാൻ ഒന്നുമല്ല.”

അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ, എന്റെ കൈകളിൽ മുഖം ചേർത്ത് വെച്ചു. ആ നിമിഷം, ഞങ്ങളുടെ ശരീരങ്ങൾക്കപ്പുറം, ഞങ്ങളുടെ ആത്മാക്കൾ ഒന്നായി ലയിച്ചു. മുറിയിൽ നിന്ന് മഴയുടെ ശബ്ദം പൂർണമായി മാഞ്ഞിരുന്നു, പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു കടൽ ഇപ്പോഴും തിരമാലകൾ തല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്നു—സ്നേഹത്തിന്റെ, വിശ്വാസത്തിന്റെ, ഒരുമയുടെ.

“നിന്നെ ഞാൻ ഒരിക്കലും വിടില്ല,” ഞാൻ മന്ത്രിച്ചു, അവളെ കൂടുതൽ ചേർത്തുപിടിച്ചു. “ഈ നിമിഷം, ഈ ഞങ്ങൾ… ഇതാണ് എന്റെ എല്ലാം.”

ലയ എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി, ഒരു കണ്ണീർത്തുള്ളി അവളുടെ കവിളിൽ ഒഴുകി. “എന്റെ ഹൃദയം നിന്റേതാണ്,” അവൾ പറഞ്ഞു, ശബ്ദം വികാരത്താൽ നനഞ്ഞിരുന്നു. “എപ്പോഴും.”

ഞങ്ങൾ മെല്ലെ താഴേക്ക് ഇറങ്ങി, ലയയുടെ നടപ്പിൽ ഒരു ചെറിയ ഇളക്കം ഉണ്ടായിരുന്നു. കളിയുടെ തരംഗം അവളുടെ ശരീരത്തിൽ ഇപ്പോഴും അലയടിച്ചിരുന്നു, പക്ഷെ അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു തിളങ്ങുന്ന ചിരി തങ്ങിനിന്നു. “നിന്റെ കുറ്റം തന്നെ,” അവൾ എന്റെ തോളിൽ ഒരു കുസൃതിനോട്ടത്തോടെ കൈ വെച്ച് പറഞ്ഞു. “ഇനി എന്നെ താങ്ങിപ്പിടിച്ച് നടത്തേണ്ടി വരും, മനസ്സിലായോ?”