ശ്രുതിലയ [ഹസ്ന] 1336

ഞാൻ ചിരിച്ചു, അവളുടെ കൈ മുറുകെ പിടിച്ചു. “അതിനെന്താ, ലയ? നിന്നെ താങ്ങിപ്പിടിക്കാൻ ഞാൻ എപ്പോഴും ഉണ്ടല്ലോ,” ഞാൻ പറഞ്ഞു, എന്റെ ശബ്ദത്തിൽ സ്നേഹവും ഒരു കുസൃതിയും കലർന്നിരുന്നു. അവൾ എന്റെ നേർക്ക് ഒരു കള്ളനോട്ടം എറിഞ്ഞു, പക്ഷെ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു ആഴമുള്ള വിശ്വാസം തിളങ്ങി.

വീടിന്റെ താഴത്തെ നിലയിലെ ജനാലയ്ക്കരികിൽ ഞങ്ങൾ നിന്നു. പുറത്ത് മഴ നനഞ്ഞ മണ്ണിന്റെ ഗന്ധം ഇപ്പോഴും വായുവിൽ പടർന്നിരുന്നു. ലയ എന്റെ കൈയിൽ മെല്ലെ ചാഞ്ഞു, ഒരു നിശ്ശബ്ദത ഞങ്ങളെ പൊതിഞ്ഞു. ആ നിമിഷം, ഞങ്ങളുടെ ശരീരങ്ങൾക്കിടയിലെ അകലം ഇല്ലാതായി; ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങൾ ഒരേ താളത്തിൽ മിടിച്ചു.

“നിനക്ക് അറിയാമോ,” അവൾ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു, ശബ്ദം മൃദുവായി, “ഇതുപോലുള്ള നിമിഷങ്ങൾ… ഇതാണ് ജീവിതം. നിന്റെ കൂടെ, ഇങ്ങനെ ഒന്നും പറയാതെ, ഒന്നും ആലോചിക്കാതെ… ഞാൻ സമ്പൂർണ്ണയാണ്.”

എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു വികാരം ഉണർന്നു, അവളുടെ വാക്കുകൾ എന്റെ ഹൃദയത്തെ തൊട്ടു. “ലയ, നിന്റെ ഈ വാക്കുകൾ… ഇതാണ് എന്റെ ലോകം,” ഞാൻ പറഞ്ഞു, അവളെ എന്റെ നേർക്ക് വലിച്ചടുപ്പിച്ചു. “നിന്റെ ഈ ചിരി, ഈ നോട്ടം… ഇതില്ലാതെ എനിക്ക് ഒന്നും വേണ്ട.”

അവൾ എന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഖം അമർത്തി, ഒരു നിമിഷം ഞങ്ങൾ ആ നിശ്ശബ്ദതയിൽ ലയിച്ചു. “നിന്റെ കൂടെ ഞാൻ എന്റെ എല്ലാ ഭയങ്ങളും മറന്നുപോവുന്നു,” അവൾ മന്ത്രിച്ചു. “നിന്റെ ഈ കൈകൾ, ഈ ചൂട്… ഇതാണ് എന്റെ വീട്.”

ഞാൻ അവളുടെ മുഖം കൈകളിൽ കോരിയെടുത്തു, കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. “നിന്നെ ഞാൻ ഒരിക്കലും വിടില്ല, ലയ. എന്റെ ഹൃദയം, എന്റെ ജീവിതം… എല്ലാം നിന്റേതാണ്.”