ശ്രുതിലയ [ഹസ്ന] 1336

ലയ എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി, ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ. “ഓ, അപ്പോ വീണ്ടും ‘വർക്കൗട്ട്’ ചിന്തിക്കുവാണോ?” അവൾ ചോദിച്ചു, പക്ഷെ അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ ഒരു മൃദുത്വം ഉണ്ടായിരുന്നു, ഒരു ആഴമുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ നിഴൽ.

“വർക്കൗട്ട് അല്ല, ലയ,” ഞാൻ മന്ത്രിച്ചു, അവളുടെ മുഖം എന്റെ കൈകളിൽ കോരി. “നിന്റെ കൂടെ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കണം, നിന്റെ ശ്വാസം കേൾക്കണം, നിന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് അറിയണം… ഇതാണ് എനിക്ക് വേണ്ടത്.” എന്റെ വാക്കുകൾ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടവയായിരുന്നു, ഓരോ വാക്കും ഞങ്ങളുടെ ബന്ധത്തിന്റെ ആഴം തൊട്ടറിഞ്ഞു.

ലയയുടെ വാക്കുകൾ എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു മന്ത്രം പോലെ മുഴങ്ങി, ഒരു നിഷിദ്ധമായ തീവ്രതയോടെ എന്റെ ഹൃദയത്തെ തൊട്ടുണർത്തി. അവിഹിതമാണെങ്കിലും, ലയയോടുള്ള എന്റെ വികാരം ഒരു കടലിന്റെ ആഴം പോലെ വലുതായിരുന്നു—സ്നേഹവും കാമവും കുറ്റബോധവും ഒരുമിച്ച് ഒഴുകുന്ന ഒരു പ്രവാഹം. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ, ആ മയക്കുന്ന, മഴനനഞ്ഞ വനത്തിന്റെ ആഴങ്ങളെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന കണ്ണുകളിൽ, ഞാൻ എന്റെ എല്ലാ നിയന്ത്രണവും നഷ്ടപ്പെട്ടു. ലയ ഒരു സാധാരണ സ്ത്രീയല്ലായിരുന്നു; അവൾ ഒരു നിംഫിനെ പോലെ തോന്നി—പ്രകൃതിയുടെ മായാജാലം തുളുമ്പുന്ന, എന്റെ ഹൃദയത്തെ മന്ത്രവാദം കൊണ്ട് കീഴടക്കിയ ഒരു ദേവത.

“ഇന്ന് പോവേണ്ട,” അവൾ മന്ത്രിച്ചു, അവളുടെ ശബ്ദം മഴയുടെ മൃദുലമായ താളം പോലെ, എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു ലഹരി പടർത്തി. “നാളെ… നാളെ നമുക്ക് ലോകത്തെ നേരിടാം. ഇന്ന്, ഈ രാത്രി, നമുക്ക് മുകളിൽ, ഒരുമിച്ച്… ഒരു സ്വപ്നലോകത്ത് കിടക്കാം.” അവളുടെ വിരലുകൾ എന്റെ കൈകളിൽ മെല്ലെ തലോടി, ആ സ്പർശനം എന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു വൈദ്യുതതരംഗം പോലെ കടന്നുപോയി.