ശ്രുതിലയ [ഹസ്ന] 1336

ഞാൻ അവളെ നോക്കി, എന്റെ ഹൃദയം ഒരു യുദ്ധഭൂമിയായിരുന്നു—സ്നേഹവും കുറ്റബോധവും തമ്മിലുള്ള സംഘർഷം. “ലയ, നിന്നോടുള്ള ഈ വികാരം… ഇതിനെ എന്താണ് വിളിക്കേണ്ടത്? ഇത് തെറ്റാണെന്ന് എനിക്കറിയാം, പക്ഷെ നിന്റെ ഈ നോട്ടം, ഈ സ്പർശനം… ഇതിനു മുന്നിൽ ഞാൻ ഒന്നുമല്ല,” ഞാൻ പറഞ്ഞു, എന്റെ ശബ്ദം വിറച്ചു, ഓരോ വാക്കും എന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടവയായിരുന്നു.

ലയ എന്റെ അടുത്തേക്ക് ചേർന്നു, അവളുടെ മുടിയിൽ നിന്ന് മഴനനഞ്ഞ മണ്ണിന്റെയും പൂക്കളുടെയും ഗന്ധം ഉയർന്നു. അവൾ ഒരു നിംഫിനെപ്പോലെ തോന്നി—അവളുടെ ചലനങ്ങളിൽ, അവളുടെ ചിരിയിൽ, ഒരു മായാജാലം തുളുമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു. “നിന്റെ ഈ കുറ്റബോധം… അത് നിന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ ശക്തിയാണ്,” അവൾ മന്ത്രിച്ചു, അവളുടെ കൈകൾ എന്റെ മുഖത്ത് മൃദുവായി തലോടി. “പക്ഷെ, ഈ നിമിഷം, നമ്മൾ ഒന്നാണ്. ഈ രാത്രി, ഈ ലോകം… ഇതാണ് നമ്മുടേത്. ഇതിന് പേര് വേണ്ട, ഈ വികാരം… ഇതാണ് സത്യം.”

അവളുടെ വാക്കുകൾ എന്റെ എല്ലാ സംശയങ്ങളെയും മെല്ലെ ഉരുക്കി. ഞാൻ അവളുടെ കൈകൾ മുറുകെ പിടിച്ച്, “നിന്റെ കൂടെ ഈ ഒരു രാത്രി… ഇതിനപ്പുറം എനിക്ക് ഒന്നും വേണ്ട, ലയ,” എന്ന് പറഞ്ഞു. എന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ഒരു ആത്മാർത്ഥത ഉണ്ടായിരുന്നു, എന്റെ ഹൃദയം അവളോട് മാത്രം തുറന്നു.

“വാ,” അവൾ മന്ത്രിച്ചു, എന്റെ കൈ പിടിച്ച് പടികൾ കയറാൻ തുടങ്ങി. അവളുടെ നടപ്പിൽ ഒരു ലാസ്യഭാവമുണ്ടായിരുന്നു, ഒരു വനദേവതയുടെ ചലനങ്ങൾ പോലെ—നിന്ദ്യവും, എന്നാൽ അനായാസവും. മുറിയിലേക്ക് കയറിയപ്പോൾ, ജനാലയിലൂടെ മഴയുടെ മൃദുശബ്ദവും നനഞ്ഞ മണ്ണിന്റെ ഗന്ധവും ഒഴുകിയെത്തി. ലയ ജനാലയ്ക്കരികിൽ നിന്നു, ചന്ദ്രവെളിച്ചം അവളുടെ മുഖത്ത് വീണപ്പോൾ, അവൾ ഒരു ദേവതയെപ്പോലെ തിളങ്ങി. അവളുടെ മുടി, മഴനനഞ്ഞ ഇലകൾ പോലെ, അവളുടെ തോളുകളിൽ പടർന്നുകിടന്നു.