സ്റ്റാർട്ട്.. ക്യാമറ.. ആക്ഷൻ! 2 [Aman] 362

“റിയാ… റിയാ…!” വിശ്വനാഥന്റെ ശബ്ദം ഉയർന്നപ്പോഴാണ് റിയക്ക് വീണ്ടും പരിസരബോധം വന്നത്.

“ സാർ…?”

“എടോ.. താൻ എന്ത് പറയുന്നെന്ന്…?” അയാൾ ചോദ്യമവർത്തിച്ചു.

“ സാർ… അത്… എനിക്ക് അഭിനയിക്കാൻ താല്പര്യമുണ്ട് സാർ” എന്തിനെപ്പറ്റിയാണ് വിശ്വനാഥൻ ചോദിച്ചതെന്ന് ഒരു രൂപവുമില്ലെങ്കിലും റിയ ഒരു വിധം പറഞ്ഞു തീർത്തു.

“ഹ ഹ ഹാ…ഗുഡ്… വെരി ഗുഡ്” പ്രതീക്ഷിച്ച ഉത്തരം ലഭിച്ചതിനാലാവുംഅയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ അതുവരെയില്ലാത്ത ഒരു തിളക്കം… “അല്ലെങ്കിലും എനിക്കറിയാടോ താനൊരു മിടുക്കി ആണെന്ന്…” അയാൾ മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയെ അഭിനന്ദിക്കുന്നപോലെ റിയയുടെ കവിളിലൊന്ന് പിഞ്ചി. അതൊട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതിരുന്ന റിയയുടെ കവിൾത്തടം ഒരു റോസാപുഷ്പം കണക്കെ ചുവന്നു വന്നു.

എന്തോ ആലോചിച്ചെന്ന പോലെ സാവധാനം തന്റെ കണ്ണട ഊരി വിശ്വനാഥൻ മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചു. പിന്നെ മുന്നോട്ടൊന്നാഞ്ഞ്  അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ തന്റെ കണ്ണുകൾ കോർത്തുകൊണ്ട്  അയാൾ ശബ്ദമല്പം താഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു:

“പകരമായി എനിക്കെന്താണ് റിയ നൽകാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്…?” വിശ്വനാഥന്റെ ചോദ്യത്തിൽ അയാൾ തനിക്കവകാശപ്പെട്ടതെന്തോ ചോദിക്കുന്നതാണെന്നേ തോന്നുകയുളളൂ….

“സാർ.. അത്… ഞാൻ..” സംസാരത്തിനിടെ എപ്പോഴെങ്കിലും അയാളിൽ നിന്നും ആ ചോദ്യം ഉയരുമെന്ന് ഉറപ്പായിരുന്നെങ്കിലും പെട്ടെന്നെന്ത്‌ മറുപടി പറയണമെന്നറിയാതെ റിയ ഒന്ന് ചൂളി. അയാൾക്ക് വേണ്ടതും തനിക്കാകെ നൽകാനുള്ളതും തന്റെ ശരീരംമാത്രമാണെന്ന ബോധ്യം അവൾക്കുണ്ട്…