സുകിയുടെ കഥ [വാത്സ്യായനൻ] 119

“വേദനയുണ്ടോ?” അവൻ്റെ ചോദ്യം.

വീഴ്ചയുടെ ഷോക്കും അവനെ കണ്ടതിൻ്റെ ഞെട്ടലും ഒക്കെക്കൂടെയായപ്പോൾ എനിക്ക് ഒന്നും മിണ്ടാൻ പറ്റിയില്ല.

“എന്താ പേര്?” വീണ്ടും അവൻ.

“സുകി.” പൂച്ച കുറുകുന്നതു പോലെ ദുർബലമായ സ്വരമായിരുന്നു എൻ്റേത്.

ഭാഗ്യത്തിന് അവൻ പിന്നെ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. വല്ലാതെ ഭയന്നിരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ എന്ന് അവനു മനസ്സിലായിക്കാണണം.

“കഴിഞ്ഞു.” ഒടുവിൽ അവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ പാതി കുടിച്ച ലെമൺ സോഡയുടെ ഗ്ലാസ് അടുത്തിരുന്ന ടേബിളിന്മേൽ വച്ചിട്ട് സ്കർട്ട് വലിച്ചു താഴ്ത്തി കാൽമുട്ടും കണങ്കാലും മറച്ചു. മനസ്സിലെ പരിഭ്രമം മറ്റുള്ളവർ മനസ്സിലാക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി മനഃപൂർവം ആയിരുന്നു ഞാൻ ആ രണ്ട് പ്രവൃത്തികളും അതേ ക്രമത്തിൽ ചെയ്തത് എന്നു പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ.

അപകടം കണ്ട് ഓടിക്കൂടിയവരിൽ എനിക്ക് അറിയാവുന്ന ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷാ ഡ്രൈവറും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൻ അയാളുടെ വണ്ടിയിൽ എന്നെ വീട്ടിലേക്ക് അയച്ചു. വേണ്ടെന്ന് ഞാൻ കുറേ പറഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും എല്ലാവരും കൂടെ നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ സമ്മതിക്കേണ്ടി വന്നു. ഓട്ടോറിക്ഷയുടെ കുലുക്കം ഒരു താരാട്ടു പോലെ ആസ്വദിച്ച് അങ്ങനെ പോകുമ്പോൾ വീണ്ടും എൻ്റെ ചിന്തകൾ കാടു കയറാൻ തുടങ്ങി. അറുപതിനു മുകളിൽ പ്രായമുള്ള ഒരു അപ്പച്ചൻ പതിയെ ഓടിച്ചു വന്ന സ്കൂട്ടറാണ് എന്നെ തട്ടിയിട്ടത്.

അയാളെ ആ സാമാനം കാണിച്ച ചെക്കൻ പറഞ്ഞയച്ചതായിരിക്കുമോ? എന്നെ തൊടാനും പിടിക്കാനും ഒരവസരം ഉണ്ടാക്കാൻ വേണ്ടി? എന്നെ കണ്ടപ്പോഴത്തെ അവൻ്റെ ഞെട്ടൽ അഭിനയമായിക്കൂടേ? ഇനി ഓട്ടോറിക്ഷാ ഡ്രൈവറുടെ അടുത്തുനിന്ന് എൻ്റെ വീട് എവിടെയാണെന്നു മനസ്സിലാക്കി അവിടെ വച്ച് എന്നെ ആക്രമിക്കാനായിരിക്കുമോ അവൻ്റെ പ്ലാൻ? ആരുമില്ലാത്തപ്പോൾ കയറി വന്ന് വായ പൊത്തിപ്പിടിച്ച് വസ്ത്രങ്ങൾ വലിച്ചു കീറി … .

ഭാഗ്യത്തിന് അവന് കൂടുതലെന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ അവസരം കൊടുക്കാതെ ഓട്ടോറിക്ഷ വീടിൻ്റെ മുന്നിലെത്തി നിന്നു.

പിറ്റേന്നുണ്ട് ഞാൻ സ്കൂളിൽ നിന്നു വരുന്ന വഴി ആ ജങ്ഷനിൽ നിൽക്കുന്നു അവൻ. കാണാത്ത മട്ടിൽ ഒറ്റ നടത്തം വെച്ചുകൊടുക്കാൻ ഭാവിച്ചതാണ്. പക്ഷേ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് “ഹായ്!” എന്നു പറഞ്ഞ് അവൻ കൈ ഉയർത്തിക്കാട്ടിയപ്പോൾ മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ പോകാനും പറ്റിയില്ല. ചെറുതായി ഒന്നു ചിരിച്ചു. അപ്പോഴുണ്ട് ദേ അവൻ അടുത്തോട്ടു വരുന്നു.