സുനിത [Smitha] 989

“എടാ, പന്നീ…”

പ്രശാന്ത് അവന്‍റെ തോളില്‍ അടിച്ചു.

“അതെന്‍റെ അമ്മയാടാ, പട്ടീ, അവന്‍റെ ഒരു നോട്ടം!”

ഡെന്നീസ് പെട്ടെന്ന് നോട്ടം മാറ്റി.

“സോറി..”

അവന്‍ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.

“രണ്ടിനും നല്ല തല്ലിന്റെ കുറവുണ്ട്…”

സുനിത അവരുടെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ പറഞ്ഞു.

“ഞാന്‍ നിന്‍റെ കാര്യത്തിനാ നോയമ്പ് എടുത്തെന്ന് ആരാ പറഞ്ഞെ?”

അവള്‍ പ്രശാന്തിനോട് ചോദിച്ചു.

“ഞാനീ ചെറുക്കന്‍റെ കാര്യത്തിനാ…ഏതായാലും നിങ്ങളെല്ലാം ഉള്ള് പൊളിച്ച് പറഞ്ഞില്ലേ? പിന്നെ ഞാനായിട്ട് എന്തിനാ മറച്ചു വെക്കുന്നെ! പറയണ്ട പറയണ്ട എന്നോര്‍ത്ത് ഇരുന്നതാ…”

പ്രശാന്തും ഡെന്നീസും മുഖാമുഖം നോക്കി .

“ഇവന്‍റെ കാര്യത്തിനോ?” പ്രശാന്ത് ചോദിച്ചു. ഡെന്നീസിലും ആകാംക്ഷയേറി.

“പിന്നല്ലാതെ!”

സുനിത തുടര്‍ന്നു.

“എന്‍റെ സ്വന്തം മോനെപ്പോലെ ഞാന്‍ നോക്കീതല്ലേ ഇവനെ, നിന്‍റെയൊപ്പം? ആ ഇഷ്ടോം സ്നേഹോം ഒക്കെ കുറെ കൂടി ആ റൌഡി റപ്പായിടെ കയ്യീന്ന് ഇവനെന്നെ രക്ഷപ്പെടുത്തീപ്പം! എന്‍റെ മാനം രക്ഷിച്ച എന്‍റെ മോന്‍! അങ്ങനെ തന്നാ കരുതീത്! പക്ഷെ…”

പ്രശാന്ത് ഒന്നും മനസ്സിലാകാത്തത് പോലെ സുനിതയെയും സുഹൃത്തിനെയും മാറി മാറി നോക്കി.

“പക്ഷെ, ഈയിടെ ആയി ഇവന്‍റെ നോട്ടോം വര്‍ത്താനോം ഒന്നും ഒരു അമ്മയോട് കാണിക്കുന്ന പോലെ അല്ല.. അല്ലേല്‍ കൂട്ടുകാരന്‍റെ അമ്മയോട് കാണിക്കുന്ന പോലെ അല്ല..മൊത്തം വഷളാ…”

അവള്‍ പുഞ്ചിരിയോടെ ഡെന്നീസിനെ നോക്കി തുടര്‍ന്നു.

“ഏത് നേരോം എന്‍റെ മൊഖത്ത് നോക്കി ഒരു സ്വപ്നം കാണലും…അതൊന്നും ശരിയല്ല! ആണോ? അടികൊടുത്ത് മാറ്റാന്‍ പറ്റുന്ന രോഗം ആണോ? അല്ല! അപ്പം എന്നാ ചെയ്യും? അപ്പം ഞാന്‍ കരുതി നോയമ്പ് എടുത്ത് പ്രാര്‍ഥിക്കാം..ഭഗവാനെ, ഈ പിള്ളേര്‍ക്ക് വെളിവ് കൊടുക്കണേ…അതാ…”

“എടാ, നെനെക്ക് എന്‍റെ അമ്മയോട് ലൈന്‍ ആണോ?”

പ്രശാന്ത് പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു. അവന്‍റെ ചോദ്യത്തിന് മുന്നില്‍ അവനൊന്ന് പതറി.

“നേരെ പറയാവൂ…കള്ളത്തരം പറയരുത്! നമ്മടെ ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് ആണേ സത്യം! പറയെടാ!”

ഡെന്നീസിന്‍റെ മുഖം കുനിഞ്ഞു.

“ഇവന്‍ നേരെ പറയത്തില്ല…”

പ്രശാന്ത് എഴുന്നേറ്റു. മകന്‍ എന്താണ് ഭാവിക്കുന്നത് എന്നോര്‍ത്ത് സുനിതയില്‍ അല്‍പ്പം ആശങ്കയുണ്ടായി.

“ഇവന്‍ നേരെ പറയില്ല…അപ്പോള്‍ എന്ത് ചെയ്യണം..നേരെ അല്ലാതെ പറയും..അമ്മയും അമ്മയെ ലൈനടിക്കുന്ന എന്‍റെ ഫ്രണ്ടും ഒരു രണ്ട് മിനിറ്റ് ഇവിടെ ഇരി…ഞാന ദാ വന്നു…”