സുറുമയെഴുതിയ മിഴികൾ 1 [സ്പൾബർ] 342

“നീ എന്തിനാടീ പൂറീ അബ്ദൂന് വിളിച്ചേ… ?”

സലീന നല്ല കലിപ്പിൽ തന്നെ ചോദിച്ചു.
തെറിവാക്കുകളൊന്നും സലീന പറയാറില്ല. തീരെ നിവർത്തിയില്ലെങ്കിലേ അവളെന്തേലും പറയൂ..

“ഓ… ഞാൻ കാമുകനെ വിളിച്ചത് അവൾക്കിഷ്ടപ്പെട്ടില്ല…”

സാജിത വീണ്ടും അവരെ എരി കേറ്റി.

“ദേ… സാജീ… നീ വെറുതെ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞുണ്ടാക്കരുത്… നീ അവനെ വിളിച്ചാ എനിക്കെന്താ….?
എന്നോട് പറഞ്ഞ കാര്യം നീയെന്തിനാടീ അവനോട് പറഞ്ഞേ…?”

“അങ്ങനെ വരട്ടെ… ഇപ്പം എനിക്കുറപ്പായെടീ… നിങ്ങള് തമ്മിൽ പ്രേമം തന്നാ… അല്ലേൽ ഞാൻ വിളിച്ച കാര്യം അവൻ നിന്നോട് പറയോ…?”

ഒരു പിടിവള്ളി കിട്ടിയ സന്തോഷത്തോടെ സാജിത പറഞ്ഞു.

“സാജീ… നീ പറഞ്ഞ് പറഞ്ഞ് വെറുതേ പ്രശ്നമുണ്ടാക്കരുത്….”

സലീനയുടെ ശബ്ദത്തിന് കട്ടി തീരെയില്ലായിരുന്നു.

“എന്റെ സലീ… ഞാനൊരു പ്രശ്നവുമുണ്ടാക്കുന്നില്ല… പ്രശ്നമുണ്ടാക്കുന്നത് നീയല്ലേ…?
നീയല്ലേ അവനിന്ന് കൂട്ടു കിടക്കുന്നേ…? എന്റെ മോളേ… നിന്റെ ഭാഗ്യം… പിന്നേയ്, അവന്റെ കാലൊടിഞ്ഞതാ.. സൂക്ഷിച്ചും കണ്ടുമൊക്കെ വേണേ…”

തലയിൽ ഇടി വെട്ടേറ്റ പോലെ സലീന വിറച്ചു പോയി.ന്റെ പടച്ചോനേ…
എന്തൊക്കെയാണിവൾ പറയുന്നത്..?

“നീയൊന്ന് ഫോൺ വെച്ചേ… പകുതിക്ക് വെച്ച് നിർത്തയതാ… ഇനിയെങ്കിലും എന്നെയൊന്ന് ശല്യപ്പെടുത്തിരിക്ക്… ഞാനൊന്ന് വിരലിട്ട് വെള്ളം കളഞ്ഞോട്ടെ… നമുക്ക് കൂട്ട് കിടക്കാൻ കാമുകൻമാരൊന്നുമില്ലേ…”

പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് സാജിത കോൾ കട്ടാക്കി.
മൊബൈലും കയ്യിൽ പിടിച്ച് സലീന അനങ്ങാനാവാതെ കുറേ നേരം അതേ ഇരിപ്പിരിന്നു. പിന്നെ തളർന്ന് കൊണ്ട് ബെഡിലേക്ക് വീണു.