സ്വപ്നങ്ങൾ, നിങ്ങൾ സ്വർഗ്ഗ കുമാരികൾ 6 [Binoy T] 217

‘പറയെടാ’.

‘അറിയേണ്ടന്നനെ’. എന്നിട്ട് കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്ന ഒരു സ്മൈലിയും

‘ഇന്നലെ പപ്പാ പാതി വഴിയാക്കി മോളെ വിട്ടു പോയി അല്ലെ’

അതിനു മറുപടിയായി നന്ദുട്ടി ഒരു question mark അയച്ചു.

‘ഇന്നലെ പപ്പാ പെട്ടാണ് പോയില്ലേ’

‘ഞാൻ അല്ലെ പോയെ പപ്പാ.’

‘പോയിട്ടു പപ്പയെ ഓർത്തോ?’

‘ഓർത്തു.’

‘ഓർത്തിട്ടു എന്താ ചെയ്തേ’

‘പപ്പാ no no. വേണ്ടാട്ടോ…. you becoming naughty….’

പിന്നെ കുറച്ചു നിമിഷത്തേക്ക് രണ്ടാളും മെസ്സേജ് ഒന്നും അയച്ചില്ല. പിന്നെ വീണ്ടും നന്ദുട്ടിയുടെ മെസ്സേജ് വന്നു.

‘പപ്പാ ഓർക്കാറുണ്ടോ?

‘എന്ത്’

‘കുന്തം. പറ പപ്പാ’

‘അത് ഇപ്പോൾ അറിയേണ്ട’

‘എന്നവേണ്ട’……

ഒരു അൽപ നേരത്തിനു ശേഷം വീടും നന്ദുട്ടിയുടെ മെസ്സേജ് വന്നു

‘പറ പപ്പാ പ്ലീസ്……”

‘ഇടക്കേക്കെ..’

അതിനു മറുപടി ഒരു ‘മ്മ്’ മാത്രം ആയിരുന്നു.

‘ക്ലാസ്സിൽ ഇല്ലേ ഇനിയും’

‘ലാസ്റ്റ് ഹവർ ഉണ്ട്…’

‘ഓക്കേ മോളെ’

————————————————————————————————————————–

പിന്നെയും ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി. ഇടക്ക് ഇടക്ക് ഉണ്ടാകുന്ന മുട്ടലും ഉരുമ്മലും അല്ലാതെ കാര്യമായി ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. മുൻപ് ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ അവസരങ്ങൾ ഞങ്ങൾ മനപൂർവം സൃഷ്‌ടിക്കുകയല്ല, അവ ഞങ്ങളെ തേടി വരുകയാണുണ്ടായത്.

അന്ന് വൈകുനേരം ഞാൻ അല്പം വൈകിയാണ് ആശുപതിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയായതു.വീട്ടിൽ നന്ദുട്ടി തനിച്ചായിരുന്നു. ലക്ഷ്മി, അവളുടെ കൂടെ ജോലിചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രൊഫസറുടെ മകളുടെ മാര്യേജ് റിസപ്ഷൻ പോയിരിക്കുവായിരുന്നു. ഇനിയുള്ള രണ്ട്‌ മൂന്ന് മണിക്കൂറുകൾ ഞാനും നന്ദുട്ടിയും മാത്രം ഉള്ള നിമിഷങ്ങൾ ആണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ മുതൽ മനസിനുള്ളിൽ പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്ത ഒരു അവസ്ഥ.