തറവാട്ടിലെ നിധി 2 [അണലി] 1520

അതു പറയുമ്പോൾ വല്യമ്മയുടെ കണ്ണു ചുമന്നു ഉരുണ്ടു.

“മിണ്ടാതിരുന്നോണം സന്ധ്യേ നീ…”

അയാളു കൈ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു. ഞാൻ പടിക്കെട്ടിലേക്കു പ്രിഷ്ട്ടമമർത്തി ഇരുന്നു, ചുറ്റും ഒന്നു നിരീക്ഷിച്ചു. ലളിത ചേച്ചിയുടെ പുറകിലായി അവരുടെ തോളിൽ ഒരു കൈ താങ്ങി മിനാക്ഷി നിൽപ്പുണ്ട്… അവർക്കു കുറച്ചു പുറകിലായി ഭിത്തിയിൽ ചാരി മീരയും, അവളുടെ മുഖം കോപം കൊണ്ടു ചുമന്നിരുന്നു. അവളുടെ ചുമന്നു തുടുത്ത അധരങ്ങളെന്തോ ഉരുവിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു… എന്താവും അവളു പിറുപിറുക്കുനതെന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു, അവളുടെ അമ്മയെ വഴക്കു പറയുന്ന വല്യമ്മയെ മനസ്സിൽ തെറി പറയുകയായിരിക്കുമോ അതോ വിധിയെ ശപിക്കുകയായിരിക്കുമോ…

“അമ്മാമ്മെ ഇതാണോ ആ മാല…”

വല്യമ്മയുടെ മുറിയിൽ നിന്നും കുട്ടി പാവാടയിട്ടു വന്ന അമ്മു ചോദിച്ചു കൊണ്ടു അവർക്കു നേരെ ഒരു കനമുള്ള സ്വർണ്ണ മാല നീട്ടി…

“ഇതു നിനക്കു എവിടുന്നാ അമ്മു…”

വല്യമ്മ കൈകൾക്കു ബലം നൽകി എഴുന്നേൽക്കുന്നതിനു ഇടയിൽ തിരക്കി…

“അമ്മാമ്മയുടെ മേശയുടെ പുറകിൽ നിന്നും…”

അമ്മു പറഞ്ഞു തീർത്തപ്പോൾ അവളുടെ കൈയിൽ നിന്നും ആ മാല വാങ്ങി അവരു പരിശോധിച്ചു…

“എന്റെ ഗുരുവായൂരപ്പാ, ഇതു കാണാതെ ഞാൻ എത്ര പേടിച്ചെന്നോ…”

നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചു ചിരിച്ചു കൊണ്ടു സന്ധ്യ വല്യമ്മ പറഞ്ഞു.

“ഇതിനല്ലേ സന്ധ്യ വല്യമ്മ എന്റമ്മയെ ഇത്ര വഴക്കു പറഞ്ഞതു…”

ഹാൽഫ്‌ സാരിയുടെ തൂക്കിന്റെ അറ്റം കൈയിൽ പിടിച്ചു ശബ്ദം താഴ്ത്തി മീര ചോദിച്ചു.

“ആയോ പൊന്നുമോൾക്കു അങ്ങു നൊന്തു അല്ലേ…. നിന്റെ അമ്മയെ കള്ളി എന്നു വിളിച്ചപ്പോൾ…”