തുളസിദളം 7 [ശ്രീക്കുട്ടൻ] 653

രുദ്ര് അലറി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു, പിന്നീട് വൃന്ദയ്‌ക്കരികിലായി ചെന്നു അവളെ വേവലാതിയോടെ പതിയെ തോളിൽ പിടിച്ച് എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു,

“ഉണ്ണി… ഒന്നും പറ്റിയില്ലല്ലോ… മോള് വിഷമിക്കണ്ടാട്ടോ… ഒരുത്തനും നിന്നെ ഒന്നും ചെയ്യില്ല… ഞാനുള്ളപ്പോ…”

സമനില തെറ്റിയപോലെ വെപ്രാളത്തിൽ അവളുടെ മുഖത്തും ചുണ്ടിലും പറ്റിയ മുറിവുകളിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് രുദ്ര് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു,

അവൾ അവനെ ഒരു നിമിഷം മുഖത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു, പിന്നീട് അവളുടെ തോളിലെ അവന്റെ കൈകൾ തട്ടിമാറ്റി അവനെ ഇറുകെ പുണർന്നു, കാറ്റ് പോലും കടക്കാൻ ഇടമില്ലാത്തപോലെ…

“എന്നെ വിട്ടു പോവല്ലേ… ഞാൻ… എനിക്ക്… വേറാരുമില്ല… എന്നെ വിട്ടു പോവല്ലേ…”

അവൾ സമനില തെറ്റിയ പോലെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തലവച്ച് വിമ്മി കരഞ്ഞു, ഒരു നിമിഷം അവനും അവളെ ആഞ്ഞു പുൽകി, അവളുടെ നെറുകയിൽ മുത്തി… ഇന്നുവരെ അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളതിൽ ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായ കൈകളിലാണ് താനെന്ന് വൃന്ദ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, തന്റെ പേടിയും വിഷമങ്ങളുമെല്ലാം അവന്റെ നെഞ്ചിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതാകുന്നത് അവളറിഞ്ഞു,

“ഇല്ല പെണ്ണേ… നിന്നെ ആർക്കും ഞാൻ വിട്ടുകൊടുക്കില്ല… എന്റെ ശ്വാസം നിലക്കുന്നവരെ വരെ ഞാനുണ്ടാകും… നീയെന്റേതാ… എന്റെ മാത്രം…”

രുദ്ര് അവളെ ഒന്നുകൂടി ചേർത്തുപിടിച്ചു.

അപ്പോഴേക്കും ഭൈരവ് കയറി വന്നു,

അവരെകണ്ട് ഒന്ന് അമ്പരന്നെങ്കിലും, അവൻ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു, അവൻ തന്റെ കയ്യിലുള്ള വൃന്ദയുടെ ദാവണി രുദ്രിന്റെ തോളിലേക്കിട്ട് പുറത്തേക്ക് നടന്നു,

അവരൊന്നും അറിയുന്നുണ്ടായില്ല, അവർ അവരുടെ മാത്രം ലോകത്ത് ആയിരുന്നു

അവളുടെ പിടുത്തം അയഞ്ഞപ്പോൾ രുദ്ര് അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചെങ്കിലും അവൾ ബോധം മറഞ്ഞു അവന്റെ കൈകളിലേക്ക് വീണിരുന്നു,

“ഉണ്ണി… മോളേ…”

രുദ്ര് അവളെ വേവലാതിയോടെ വിളിച്ചു, അതുകേട്ട് ഭൈരവ് മുറിയിലേക്ക് ഓടി പാഞ്ഞുവന്നു,

“എന്താടാ…?”

ഭൈരവ് വേവലാതിയോടെ ചോദിച്ചു

“എടാ… ഉണ്ണി… ഇവൾക്ക് ബോധമില്ലടാ…”

രുദ്ര് അവളെ പിടിച്ചു കുലിക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ഭൈരവ് അവളെ നോക്കി

“പേടിക്കണ്ട… ഈ സംഭവിച്ചതിന്റെ ഷോക്കാണ്… നീയിവളെ റൂമിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി മുഖത്ത് കുറച്ച് വെള്ളം തളിക്ക്, അപ്പൊ ശരിയാവും…”

അവൻ പറഞ്ഞു

അത് കേട്ട് അവൻ അവളെ കൈകളിലെടുത്ത് പതിയെ സ്റ്റെപ്പിറങ്ങി അവളുടെ മുറിയിൽ കട്ടിലിൽ കിടത്തി, അപ്പോഴും അവളുടെ കൈകൾ അവന്റെ ഷർട്ടിൽ മുറുക്കി പിടിച്ചിരുന്നു,