“ഇല്ല ആന്റി. എനിക്ക് ആരോടും ദേഷ്യമില്ല. എല്ലാവരുടെ മനസ്സും എനിക്കറിയാം. നമ്മൾ എല്ലാവർക്കും പ്രിയപ്പെട്ടവർ നഷ്ട്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ട്‌ നമ്മൾ ചിലപ്പോ അറിയാതെ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പറഞ്ഞു പോകുന്നതല്ലേ.”
അതിന്‌ മറുപടിയായി ആന്റി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. കുറെ നേരം ഞങ്ങൾ മിണ്ടാതിരുന്നു.
“സമയം രണ്ട് കഴിഞ്ഞു മോനെ. നി ചെല്ല്… ചെന്ന് നിങ്ങളുടെ റൂമിൽ കിടക്ക്.”
മുകളില്‍ ഞാനും ഡെയ്സിയും ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന റൂമിനെയാണ് ആന്റി ഉദേശിച്ചത്. ഡെയ്സി മരിച്ച ശേഷം ആ റൂമിൽ ഞാൻ കേറിയിട്ടില്ല. ആ മുറിയില്‍ കേറിയാല്‍ എന്റെ പിടിവള്ളി പൊട്ടി ദുഃഖത്തിന്റെ അഗാധങ്ങളിൽ മുങ്ങി പോകുമെന്ന് അറിയാം. അതുകൊണ്ടാണ് വല്യമ്മയുടെ വീട്ടിലും ആന്റിയുടെ വീട്ടിലുമുള്ള ഞങ്ങളുടെ മുറിയില്‍ കഴിഞ്ഞ മൂന്ന്‌ വര്‍ഷമായി ഞാൻ കേറാത്തത്. നീലഗിരിയിൽ ഞാനും ഡെയ്സിയും ജീവിച്ചിരുന്ന കോട്ടേജ് പോലും ഇപ്പോഴും പൂട്ടിയാണ് കിടക്കുന്നത്.
“ആ മുറി എനിക്ക് വേണ്ട, ആന്റി.” ഞാൻ പറഞ്ഞതും മറുപടി പറയാൻ കഴിയാതെ ആന്റി വിഷമിച്ചു.
“അല്‍പ്പം കൂടി ഞാൻ ഇവിടെ ഇരുന്നോട്ടെ. പിന്നീട് ഞാൻ ഹാളില്‍ കിടന്നോളാം.”
ആന്റി ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അല്‍പ്പനേരം എന്റെ കൂടെ ഇരുന്നിട്ട് ആന്റി എഴുനേറ്റ് പോയി.
ആന്റി പോയതും ഡാലിയ പുറത്തേക്ക്‌ വന്ന് എന്റെ മുന്നില്‍ നിന്നു. ഞാൻ അവളെ നോക്കാതെ അങ്ങനെതന്നെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് ഡാലിയ കുനിഞ്ഞ് എന്റെ കൈ പിടിച്ചു വലിച്ചു.
“ഇങ്ങനെ ഇരുന്നത് മതി. ചേട്ടൻ വന്നേ.” അവൾ പിന്നെയും പിടിച്ചു വലിച്ചു.
Nalla starting bro.
Thank you bro
അടുത്ത part എന്ന് വരും