ഉമ്മയും അമ്മയും പിന്നെ ഞങ്ങളും 14 [Kumbhakarnan] 570

നടവരമ്പ് വഴി നടന്നുപോകുന്ന ചില ഞരമ്പന്മാർ അവരെ തുറിച്ചു നോക്കി. “ഹോ.. അവന്റെ നോട്ടം കണ്ടോ …നമ്മളെ പച്ചക്ക് തിന്നുമെന്നു തോന്നും ആ നോട്ടം കണ്ടാൽ…” കണ്ണു ചിമ്മാതെ തങ്ങളെ നോക്കി നടന്നുപോയ ഒരുത്തനെ നോക്കി മുംതാസ് പറഞ്ഞു. “നോക്കട്ടെടി…ഊക്കാൻ പറ്റിയ രണ്ട് ചരക്കുകൾ ഇങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോൾ ആരായാലും നോക്കിപ്പോകും. ഇന്ന് രാത്രി അവൻ നമ്മളെ ഓർത്താവും അടിച്ചു കളയുക..” ജുനൈദയുടെ ആ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ പെട്ടെന്ന് അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് അനിയന്റെ രൂപം കടന്നുവന്നു. തന്നോട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് അന്ന് രാത്രി അവൻ അടിച്ചു കളഞ്ഞത്…അത് വീണ്ടും ഓർത്തപ്പോൾ കവയിടുക്കിൽ ഒരു തരിപ്പ് പടർന്നെങ്കിലും തലയൊന്ന് വെട്ടിച്ച് അപ്പോൾ തന്നെ ആ വിചാരം അവൾ കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞു.

“ഈ ഇത്തയുടെ ഒരു കാര്യം. സംസാരിക്കുമ്പോ ബെല്ലുമില്ല ബ്രേക്കുമില്ല…” കളിയായി ജുനൈദയുടെ ചുമലിൽ ഒരു ഇടി കൊടുത്തുകൊണ്ട് മുംതാസ് പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് അവൾ എഴുന്നേറ്റു. “ഇത്താ… വാ.. നമുക്ക് വീടിനകം കൂടി ഒന്നു വൃത്തിയാക്കിയിട്ട് പോകാം.” ജുനൈദയുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു വലിച്ച് അവൾ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു. ഇരുവരും വീടിനുള്ളിലേക്ക് കയറി.

ഈ സമയം കുട്ടിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടന്ന് കൂർക്കം വലിച്ച് ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു ഷാഹിദ. രാത്രി വൈകി ഉറങ്ങുന്നതുകൊണ്ട് പകൽ ഒരു നല്ല ഉറക്കം കൂടിയേ തീരൂ. ബോധംകെട്ടുള്ള ഉറക്കത്തിനിടയിൽ എവിടെയോ ഒരു ബെല്ല് മുഴങ്ങുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി. സ്വപ്നമാണോ. ? കണ്ണു മിഴിച്ച് അവൾ ചുറ്റും ഒന്നു നോക്കി.  അതാ വീണ്ടും ആ മണിശബ്ദം. കോളിങ് ബെല്ലാണ്. ജുനൈദയും മുംതാസും പോയ ഉടൻ കതകടച്ച് കുറ്റിയിട്ടിട്ട് വന്നുകിടന്ന് ഒന്നുറക്കം പിടിച്ചു വന്നതെയുള്ളൂ. അപ്പോഴേക്കും ആരാണാവോ…പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അവൾ എഴുന്നേറ്റു. ഉടുത്തിരുന്ന നൈറ്റി ഒന്നു നേരെയാക്കി.

വാതിലിന് നേരെ നടക്കുമ്പോൾ ബെല്ല് വീണ്ടും മുഴങ്ങി. “ഓ…വരുന്നൂ…” അസഹ്യതയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു. വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ മുന്നിൽ സലീം. ആകെ തളർന്ന്, കണ്ണും മുഖവുമൊക്കെ ചുവന്ന്. “അയ്യോ…മോനായിരുന്നോ ? എന്തുപറ്റിയെടാ..? വാ…കേറിയിരിക്ക്..” ഒറ്റശ്വാസത്തിൽ പറഞ്ഞിട്ട് അവന് ഉള്ളിലേക്ക് കയറാൻ അവൾ ഒന്നൊതുങ്ങിക്കൊടുത്തു. അവൻ അകത്തേക്ക് കയറി. അവന്റെ വലത് തോൾ കൃത്യം ഷാഹിദയുടെ ഉന്തിനിന്ന മുലകളിൽ ഉരസി. അവർ പക്ഷേ പിന്നിലേക്ക് മാറാതെ ഒന്നുകൂടി മുലകൾ മുന്നിലേക്ക് തള്ളിക്കൊടുക്കുകയാണ് ചെയ്തത്.