അനന്തു ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി നിന്നു. അവൾ ഇളം നീല നിറത്തിലുള്ള ഒരു ചുരിദാറാണ് ധരിച്ചിരുന്നത്, അത് അടുത്തുള്ള പ്രശസ്തമായ മറിയം സ്കൂളിലെ യൂണിഫോം ആണെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാവുന്നതായിരുന്നു. അതിനടിയിൽ കറുത്ത ലെഗ്ഗിൻസുമായിരുന്നു വേഷം.
അവളുടെ നീണ്ട മുടി ഒരുവശത്തേക്ക് ഇട്ടിരുന്നു, മഴ നനയാതിരിക്കാൻ അവൾ ഒരു ചെറിയ കറുത്ത കുട തലയ്ക്ക് മുകളിൽ പിടിച്ചിരുന്നു. ബസ്സിൽ കയറുമ്പോൾ തന്നെ അവളുടെ ചെവിയിൽ ചെറിയ വെളുത്ത ഇയർപോഡുകൾ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടിരുന്നു. പെട്ടെന്ന്, ശക്തമായ ഒരു കാറ്റ് ബസ്സിന്റെ തുറന്ന ജനലിലൂടെ വീശി. അവളുടെ ചുരിദാറിന്റെ മുകൾഭാഗം അല്പം ഉയർന്നു,
ലെഗ്ഗിൻസിന്റെ ഇറുകിയ രൂപരേഖയും തുടകളുടെ വടിവുകളും ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് അനന്തുവിന്റെ കണ്ണിൽ പതിഞ്ഞു. ആ കാഴ്ച അവനെ കൂടുതൽ ഉത്തേജിപ്പിച്ചു. രക്തം അവന്റെ സിരകളിലൂടെ തീവ്രമായി പായുന്നതായി അവനറിഞ്ഞു.
“ഇത്രയും തിരക്കിൽ ശ്വാസം കഴിക്കാൻ പോലും സ്ഥലമില്ല. ഇതൊരു സാധാരണ കാഴ്ചയാണ്,” അനന്തു സ്വയം സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ, അവന്റെ ഹൃദയം വേഗത്തിൽ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അനന്തു അവളുടെ പ്രൊഫൈലിലേക്ക് നോക്കി. വെളുത്ത നിറം, ഒതുങ്ങിയ മൂക്ക്, കറുത്ത പുരികങ്ങൾ. അവന്റെ നോട്ടം അവളുടെ കഴുത്തിലേക്ക് നീണ്ടു, അവിടെ ഒരു കറുത്ത മറുകുണ്ടായിരുന്നു. തിരക്കിന്റെയും ചൂടിന്റെയും ഫലമായി അവളുടെ പിൻ കഴുത്തിൽ നേരിയ വിയർപ്പ് പൊടിയുന്നത് അവന് കാണാമായിരുന്നു. നേരിയ മുത്തുമണികൾ പോലെ തിളങ്ങുന്ന ആ വിയർപ്പ് തുള്ളികൾ അവനെ വല്ലാതെ ആകർഷിച്ചു. അവളുടെ ശ്വാസം അൽപ്പം ഉയർന്നു. എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അവൻ അവിടെത്തന്നെ നിശ്ചലനായി നിന്നു.
