ഉപ്പയുടെ മകന്‍ [ഡോണ] [Kambipoothiri] 402

മുറിയിലേക്ക് ജനലിലൂടെ നോക്കി. കയറി. ഉമ്മ അപ്പോഴും മുറിയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. മുറി അകത്ത് നിന്നും കുറ്റിയിട്ടിരുന്നു.
തികച്ചും അപ്രതീക്ഷിതമായി എനിക്ക് മുമ്പില്‍ അങ്ങനെ നില്‍ക്കേണ്ടി വന്ന സാഹചര്യമോര്‍ത്ത് ഉമ്മ നാണിച്ച് കുഴങ്ങി നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു അപ്പോഴും. എനിക്കും അവരെ അഭിമുഖീകരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ ഡ്രോയിംഗ് റൂമില്‍ പോയി ഇരുന്നു.
അരമണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞുപോയി. പുറത്തേക്ക് വരാതെ അപ്പോഴും ഉമ്മ മുറിയ്ക്കുള്ളില്‍ തന്നെയിരിക്കുകയാണ്.
അപ്പോഴാണ്‌ പുറത്തെ കതക് തുറന്ന്‍ നഫീസ അകത്തേക്ക് കയറിവന്നത്.
“ഉമ്മയെന്തിയേടാ?”
അവള്‍ ചോദിച്ചു.
“നീയെന്നാ ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നെ? ഇന്ന്‍ ജോലിക്ക് പോയില്ലേ? എന്ത് പറ്റി? എന്ത്യേ ഉമ്മ?”
കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല എന്ന് ഞാന്‍ അവളോട് പറഞ്ഞു.
“സുഖം തോന്നിയില്ല. അതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ ലീവെടുത്ത് പോന്നു. ഉമ്മ അകത്തുണ്ട്. ഉറങ്ങുവാരിക്കും.”
“ഇതെന്നാ ഒറങ്ങാനുള്ള സമയമാണോ? അത് കൊള്ളാല്ലോ!”
അവള്‍ പതിവ് പോലെ ദേഷ്യപ്പെടാന്‍ തുടങ്ങി.
പിന്നെ ഉച്ചത്തില്‍ അവള്‍ ഉമ്മയെ വിളിച്ചു.
നഫീസവന്നത് കൊണ്ട് ഉമ്മയ്ക്ക് അധിക സമയം മുറിയ്ക്കുള്ളില്‍ ഇരിക്കാന്‍ കഴിയില്ലന്നു എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. കണ്ണുകള്‍ തിരുമ്മി ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു എന്ന് നടിച്ചുകൊണ്ട് ഉമ്മ പുറത്തേക്ക് വന്നു.
ഉമ്മ എന്‍റെ നേരെ നോക്കിയില്ല. നഫീസയുടെ അടുത്ത് വന്നിട്ട് തലവേദന തോന്നി പെട്ടെന്ന്‍ ഉറങ്ങിപ്പോയി എന്ന് അവളോട് പറഞ്ഞു. അത് പറഞ്ഞ് അവര്‍ അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി.
പിന്നെ മുഴുവന്‍ സമയവും അത്താഴത്തിന്‍റെ സമയത്തും ഉമ്മ എന്നെ നോക്കിയേയില്ല.
ഞാന്‍ നഫീസയോട് വല്ലതും പറയുമെന്ന് അവര്‍ ഭയപ്പെടുന്നുണ്ടോ? ഇതങ്ങനെ പറയാന്‍ കൊള്ളാവുന്നതാണോ? പറഞ്ഞാല്‍ നഫീസയെന്റെ തൊലി പൊളിക്കില്ലേ?
അടുത്ത ദിവസം ഞായറാഴ്ച്ചയായിരുന്നു. ഉമ്മ ഇപ്പോഴും പഴയ മൂഡില്‍ തന്നെ. ഒരു മിണ്ടാട്ടവുമില്ല. എന്നോട് ഒരു വാക്കുപോലും ഉച്ചരിക്കുന്നില്ല. വീര്‍പ്പുമുട്ടുന്ന നിശബ്ദതയാണ് ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍. എന്നെ നോക്കുന്നു കൂടിയില്ല. അതിഭയങ്കരമായ നാണം അവരുടെ മുഖത്ത് ഇപ്പോഴുമുണ്ട്.

പത്തുമണിയായപ്പോള്‍ പതിവ് പോലെ നഫീസ കുളിക്കാന്‍ കയറി. ഉമ്മ അടുക്കളയില്‍ ആയിരുന്നു. നഫീസ കുളിമുറിയില്‍ കയറുന്നത് കണ്ടു ഉമ്മ എന്‍റെ നേരെ വന്നു. മുഖം ലജ്ജകൊണ്ട് ചുവന്നിരുന്നു. മുഖത്ത് നോക്കാതെ അവര്‍ നിലത്തേക്ക് കണ്ണുകള്‍ നട്ടു.
“മോനെ എനിക്ക് നിന്നോട് സംസാരിക്കണം!”
പതിയെ, തീര്‍ത്തും പതിയെ അവര്‍ പറഞ്ഞു.

ഇന്നലത്തെ സംഭവത്തെ പറ്റിയായിരിക്കണം അവര്‍ക്ക് സംസാരിക്കേണ്ടിയിരുന്നത് എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. ഞാന്‍ നിശബ്ദത തുടര്‍ന്നതെയുള്ളൂ. പക്ഷേ ഞാന്‍ തലകുലുക്കി.ഉമ്മ പതിയെ പറഞ്ഞു. “മോനെ എനിക്ക് നിന്നോട് എന്താണ് പറയേണ്ടത് എന്നറിയില്ല. ക്ഷമിക്ക് നീ. ഇന്നലത്തെ കാര്യം നീ മറന്നുകള. ഉമ്മയോട് മോന്‍ ക്ഷമിക്ക്. ഇനി അതുപോലെ ഒന്നും ഉണ്ടാവില്ല. എന്താ പറയേണ്ടത് എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. നീ മനസ്സില്‍ ഒന്നും വെക്കരുത്. ഉമ്മയെ പറ്റി മോശമായി ഒന്നും ചിന്തിക്കരുത്.”
എനിക്കും വിഷമമായി. ഉമ്മയുടെ മനസ്സില്‍ വല്ലാത്ത വിഷമം ഉണ്ട് എന്നെനിക്ക് തോന്നി.
“ഉമ്മ. എനിക്ക് മനസ്സിലാകും. എന്നെ ഓര്‍ത്ത് ഉമ്മ പേടിക്കണ്ട. ആരും അറിയാന്‍ ഒന്നും പോകുന്നില്ല. ഉപ്പ ഇല്ലാത്തതിന്റെ വിഷമം എന്തെരെ ഉണ്ട് എന്നെനിക്കറിയാം. അതൊക്കെ മനസ്സിലാക്കാനുള്ള ഏജ് ഒക്കെ എനിക്കുണ്ട്. ഉമ്മ ഇപ്പഴും ചെറുപ്പമാണ്. സുന്ദരിയാണ്. ഇപ്പം മൂന്ന്‍ കൊല്ലം ആയില്ലേ ഉപ്പ പോയിട്ട്? മൂന്ന്‍ കൊല്ലം ഉമ്മ ആണുങ്ങളെ …മനസ്സിലായില്ലേ ഞാന്‍ പറയാന്‍ വന്നത്?