ഉർവശി ശാപം ഉപകാരം 2 [Danilo] 510

അച്ഛനും അമ്മയും വന്നതോടെ ഗോഗുൽ അവരുടെ മുറിയിൽ ഒരേ നോക്കിയിരിപ്പാണ്.

പ്രമീള : നീ ഇരുപത്തിനാല് മണിക്കൂറും അങ്ങോട്ടു നോക്കിയിരിക്കണ്ട, അവരെങ്ങോട്ടും പോകാനൊന്നും പോണില്ല.

അമ്മിണി : അവൻ നോക്കിക്കോട്ടെ, എത്ര നാളായി അവൻ അവരെ പിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, പിള്ളേരോട് ഇമ്മാതിരി വർത്താനം പറയരുതെന്ന്

ലത : ഓ, തൊടങ്ങി അമ്മയും മോളും, ഇന്നെങ്കിലും നിങ്ങൾക്കൊന്നു വഴക്കുണ്ടാകാതിരുന്നൂടെ. പറഞ്ഞപോലെ കുട്ടനെ എവിടെയാ കിടത്തുവാ?

പ്രമീള : അവൻ അങ്ങോട്ടു പോരട്ടെ, അവനും രാഹുലും രാഹുലിന്റെ മുറിയിൽ കിടന്നോട്ടെ.

അമ്മിണി : വേണ്ട വേണ്ട, എന്നിട്ടു വേണം വേണ്ടാത്ത കുരിത്തകേടൊക്കെ പഠിക്കാൻ. അവൻ എന്റെ മുറിയിൽ കിടന്നോളും.

പ്രമീള : ഓ, എന്റെ മോൻ കുരുത്തം കെട്ടവൻ, കൊള്ളില്ലാത്തവൻ. അമ്മേ ഇങ്ങനെ പേരക്കുട്ടികളെ വേർതിരിച്ചു കാണരുത്.

അമ്മിണി : എന്താ, കുരുത്ത കേടില്ലേ അവനു.

ലത : മതി മതി, പ്രമീള സ്നേഹംകൊണ്ട് പറഞ്ഞതല്ലേ ചേച്ചി, അവരാകുമ്പോ പിള്ളേര് ഒരുമിച്ചങ്ങു കൂടിക്കൊളുവല്ലോ. അങ്ങനെ ഓർത്തു പറഞ്ഞതാ അവള്. അത് വിട്. ഇനി അത് പറഞ്ഞു വഴക്കാവണ്ട.

സിന്ധു : അമ്മേ അവൻ ഞങ്ങളുടെ മുറിയിൽ കിടന്നോട്ടെ, എനിക്ക് ചെറിയ നടു വേദനയുണ്ട്, ഞാൻ താഴേക്കു പായ വിരിച്ച് കിടന്നോളാം, അവനും ചേട്ടനുംകൂടി കട്ടിലിൽ കിടന്നോട്ടെ.

അമ്മിണി: ഓഹ് അതൊന്നും വേണ്ടടി, എനിക്ക് എന്നാത്തിനാ അത്രയും വെല്യ കട്ടില്. അവൻ എന്റെ കൂടെ കെടന്നോട്ടെ. കുട്ടാ, നിന്റെ സാധനങ്ങളൊക്കെ എന്റെ മുറിയിലേക്ക് വെച്ചോ. മേശയിലിരിക്കുന്ന കഷായകുപ്പികളൊകെ പൊട്ടാണ്ട് നോക്കണം കേട്ടോ.