ഉർവശി ശാപം ഉപകാരം 2 [Danilo] 510

സിന്ധു : അല്ലെങ്കിലും ഇവനെ ഞാൻ ഇനി എങ്ങോട്ടും വിടില്ല. മക്കളില്ലാത്ത എനിക്ക് ഭഗവാൻ തന്നതാ ഇവനെ.

അപ്പോഴാണ് ഗോകുലിന് അവർക്കു മക്കളില്ല എന്നു മനസിലായത്. അതുകൊണ്ടാണ് രാവിലെ തന്നെ കണ്ടപ്പോൾമുതൽ അവർക്കു തന്നോട് ഒരു പ്രത്യേക താല്പര്യം.

ലത : എന്നാ ആയാലും, ഇപ്പോ എല്ലാവർക്കും ഒരു സമാദാനവായി, പ്രിയ മോളു പോയിട്ടു ഇതിപ്പോ എത്ര വർഷവായി. ഇപ്പോഴെങ്കിലും ഇവരെയൊക്കെ ഒന്ന് കാണാൻ പറ്റിയല്ലോ. അല്ല ചേച്ചി, പ്രിയേടെയും ഇവന്റെ അച്ഛന്റെയും കാര്യം എങ്ങനാ.. എങ്ങനെയുണ്ട് അവർക്കു?

ഓമന : രണ്ടു മൂന്ന് മാസം എടുക്കും. പൊള്ളിയതൊക്കെ ഒന്ന് ബേതപെടാതെ ആശുപത്രിയിൽ നിന്നും കൊണ്ടുവരാൻ ഒക്കൂല. പിന്നെയെല്ലാം മുകളിൽ ഇരിക്കുന്നവന്റെ കടക്ഷം പോലെ.

അപ്പോഴേക്കും പ്രമീള കയ്യിൽ ഒരു ടോർച്ചും കൊണ്ടു അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നു.

പ്രമീള : എന്നാ എല്ലാരും സന്ധ്യക് പുറത്തിരുന്നു ഒരു ചർച്ച. വിളക് വെക്കുന്നില്ലേ ഇന്ന്.

സിന്ധു : അയ്യോ, ഞാൻ ഇവനോട് ഓരോന്നു ചോദിച്ചിരുന്നു അതങ്ങു മറന്നു.

സിന്ധു ഗോഗുലിന്റെ തോളത്തു കൈത്താങ്ങി എണീറ്റു.

പ്രമീള : ഇതെന്നാ ഇവൻ വന്നപ്പോ വിളക് വെക്കാനും മറന്നുപോയോ.

സമയവും കാലവും നോക്കാതെയുള്ള പ്രമീലയുടെ ആ ചോദ്യത്തിൽ എല്ലാവരും ഒന്ന് നിശബ്ദമായി. ഗോകുലിന് ആ ചോദ്യം ഒരു വല്ലായ്മയി.സിന്ധു അകത്തുപോയി കത്തിച്ച വിളക്കും കൊണ്ടു വന്നു. തീ നാളത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ, ഐശ്വര്യമുള്ള തുളുമ്പുന്ന സിന്ധുവിന്റെ മുഖം കണ്ടു ഗോഗുൽ അൽപനേരം മതി മറന്നു അവരെ ഒന്ന് നോക്കി നിന്നു. കരിനീല നൈറ്റിയിൽ മുന്നോട്ടു അല്പം ഉന്തി ഒട്ടും ഉടയാത്ത അവരുടെ മാറിടം പതിയെ ഓരോ കാൽ വെക്കുമ്പോഴും ചെറുതായി ഒന്ന് തുടിക്കുന്നു. അല്പം കുടവയർ ഉണ്ടെങ്കിലും, വയറിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നും ഇരു വശങ്ങളിലേക്കും അല്പം വീഥി കൂടിയ അരക്കെട്ട് അല്പം ലുസായ നൈറ്റിയിലും മനസിലാക്കാൻ സാധിക്കും. പ്രമീലയുടെ ആസ്ഥാനത്തുള്ള ചോദ്യത്തിന്റെ വല്ലായ്മ ഗോഗുൽ മറന്നു. എന്തൊരു ഐശ്വര്യം, എന്തൊരു സൗന്ദര്യം. അവരുടെ സ്നേഹ ലാളനയിൽ കഴിയുക എന്ന് പറയുന്നതുപോലും ഒരു ഭാഗ്യമായി ഗോകുലിന് തോന്നി. വിളക് വെക്കലും അനുബന്ധ ചടങ്ങുകൾക്കു ശേഷം എല്ലാവരും വീണ്ടും ഇരുന്നു ചക്കപോളിയും വിശേഷം പറച്ചിലും തുടങ്ങി.