ഉത്തരാസ്വയംവരം 1 [കുമ്പിടി] 347

നിന്നെ ഞാൻ പൊന്നുപോലെ നോക്കിക്കൊള്ളാം….
( ഞാൻ ഈ പറയുന്നതെല്ലാം. കേട്ടു. കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന അമ്മ പറഞ്ഞു. )
വേണ്ട മോനെ.
അവളുടെ മനസലിയില്ല.
അമ്മേ.. (അവൾ നിസ്സഹായയ് വിളിച്ചു…)

ഹരിയേട്ടാ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം .. എനിക്ക് കുറച്ചു സമയം താ.. ഞാൻ മാറിക്കൊള്ളാം. എന്റെ മനസ്സിൽ മുഴുവൻ ഹരിയേട്ടനോടുള്ള ദേഷ്യമായിരുന്നു…
അതു ഞാൻ മാറ്റും… (അവൾ എന്നെ എണീപ്പിച് അവൾ ഉറച്ച മനസോടെ പറഞ്ഞു)
അമ്മയുടെ അടുത്തേക് നീങ്ങി അമ്മേ. അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കൂടെ ഞാൻ സങ്കടപെടുത്തി.. ഈ പൊട്ടിപ്പെണ്ണിന്റെ അറിവില്ലായ്മയായി കണ്ട് എന്നോട് പൊറുക്കണം. അവൾ അമ്മയുടെ കാലിൽ വീണു.. ഞാൻ ഇനി എന്നും അമ്മയുടെ നല്ല മരുമകളായ് ജീവിച്ചോളാം… അമ്മ അവൾ എണീപ്പിച്ചു.. അവളുടെ കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് അവളുടെ ആവാക്കു തിരുത്തി..) മകളായി….
രണ്ടുപേരും മുറുക്കെ കെട്ടിപിടിച്ചു.. കരഞ്ഞു.
ഇത് കണ്ട എനിക്ക് സന്തോഷം കൊണ്ട് തുള്ളി ചാടാൻ തോന്നി. എനിക്ക് ആ സന്തോഷം കരച്ചിലായി പുറത്തുവന്നു. അങ്ങനെ ആദ്യമായികരഞ്ഞു കൊണ്ട് ഞാൻ ചിരിച്ചു……
(അമ്മ… അവളോട് പറഞ്ഞു )
“താഴോട്ട് വാ… അടുക്കളയിൽ ഇച്ചിരി പണിയുണ്ട്. അത് പറയാൻ വേണ്ടി വന്നത”
വരമ്മേ അമ്മ നടക് എന്ന് പറഞ് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് കണ്ണുകൾ തുടച്..അമ്മയെ മുമ്പിൽ വിട്ട്… അവളും ഇച്ചിരി പയ്യെ നടന്നു…..
വാതിലിനടുത്തെത്തിയ അവളുടെ കൈക് ഞാൻ പിടിച്ചു.
“എന്തെ”
എന്ന് കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളായി അവൾ എന്നോട് ചോദിച്ചു..
” ഇനി എന്നും എന്റെ കൂടെ കാണുമൊ”
അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. ഞാൻ തൊണ്ട ഇടാറില ചോദിച്ചു…
മ്മ്മ്…. എന്നും…
( നാണിച്ച ചിരി തന്ന്. എന്റെ കയ്യിലെ പിടി വീടീച് അവൾ താഴേക്കു ഓടി )