വക്കച്ചന്റെ വികൃതികൾ 4 [നീലാണ്ടൻ] 217

അവരൂടെ വരട്ട് എന്നിട്ട് ഞാൻ പറയാം നീ അതോപോലങ്ങ് ചെയ്താമതി കേട്ടോ….” അവർ അരുമയായി വിനോദിനിയുടെ തലയിൽ തലോടി.
“ങും…..”അവൾ അവരെ നോക്കി തലയാട്ടി.
“എന്നാ…മോള് സന്തോഷമായിട്ട് ചോറ് കഴിക്ക്. വെറുതെ ചോറിൻ്റെ മുന്നിലിരുന്ന് കണ്ണീരൊഴുക്കാതെ……” അവർ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞ് ഒരുരുള ചോറ് അവളുടെ വായിലേക്ക് നീട്ടി.അവൾ വായ തുറന്ന് ആ ചോറ് വായിലാക്കി.
“നാളെ എൻ്റെ മോള്ക്ക് അമ്മൂമയൊരു മുഴുത്ത സാധനം വായീവച്ച് തരുന്നൊണ്ട്……” അവർ അവളെ നോക്കി പറഞ്ഞു. അവൾ അവരെ നോക്കി ചിരിച്ചു.
“നിനക്ക് നാളെ ജോലിയൊണ്ടോടീ…….” കല്ല്യാണിത്തള്ള അത്താഴത്തിനിരിക്കുന്ന സമയം മകൾ വിലാസിനിയോട് ചോദിച്ചു.
“ഇല്ലമ്മേ……രണ്ടുമൂന്ന് ദെവസം ഇനി ജോലിയില്ല…” വിലാസിനി പറഞ്ഞു.
“ഈ കൊച്ചിനെയിവിടിങ്ങനെ നിർത്തിയാമതിയോ…” കല്ല്യാണിത്തള്ള ചോദിച്ചു. വിലാസിനി വിഷമത്തോടെ അമ്മയെ നോക്കി.
“ഞാനെന്ത് ചെയ്യാനാ പൈസയില്ലാതെ അവരിവളെ വീട്ടീ കേറ്റുവോ…..” അവൾ ചോദിച്ചു.
“ടീ…….പൈസയൊക്കെ നമുക്ക് ഒണ്ടാക്കാം. നീയെന്ന ചീത്തയൊന്നും വിളിക്കല്ല്. നിൻ്റെ മോളും സമ്മതിച്ച് ഇനി നിൻ്റെ സമ്മതം മതി……” അവർ പറഞ്ഞു.
“അമ്മയെന്താന്നുവച്ചാ പറ മനുഷ്യനെ ഒരുമാതിരി വടിയാക്കാതെ…….” വിലാസിനിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു.
“ങാ…….ഇതാ കൊഴപ്പം നിൻ്റെ ദേഷ്യമൊന്ന് കൊറക്ക്…….” കല്ല്യാണിത്തള്ള അവളെ ദേഷ്യത്തിൽ നോക്കി.
“അമ്മ പറ……” അവളൊന്ന് ശാന്തയായി.
“ടീ….മൈരേ അവളും നീയും കൊറച്ചുദെവസം വക്കച്ചൻ്റെ വീട്ടീ പണിക്ക് വാ കാശ് അവൻ തരും.രാജൻ വെട്ടിക്കോണ്ടിരുന്ന മരം വെട്ടാനാളില്ലാതെ കെടക്കുവാ. വിനോദിന് ആ മരം വെട്ടാനൊള്ള ഏർപ്പാടാക്കാം.നിങ്ങക്ക് കാശും കിട്ടും……” കല്ല്യാണിത്തള്ള പറഞ്ഞുനിർത്തി.
“അങ്ങേർക്കെന്താ വട്ടാണോ അമ്പതിനായിരം രൂപാ വെറുതേ തരാൻ……” അവൾ ചോദിച്ചു.
“ഓ…..മൈര്. എടീ….പൂറീ… നിൻ്റേക്കെ പൂറ് പൊളിക്കാനുള്ള കാശാ തരുന്നത്……” അവർ പറഞ്ഞു.
“ദേ….തള്ളേ അനാവശ്യം പറഞ്ഞാലൊണ്ടല്ലെ….! എൻ്റെ കെട്ടിയവൻ പോയിട്ട് ഇത്രേം വർഷമായി ഇതുവരെ ഒരുത്തൻ്റേം മുന്നില് ഞാൻ തുണിയുരിട്ടില്ല.പിന്നല്ലേ ഇപ്പം………” വിലാസിനി ദേഷ്യംകൊണ്ട് വിറച്ചു.
“പോടീ….പൂറീമോളേ ഇത് പൊതിഞ്ഞുവച്ച് മണ്ണിനടീല് കൊണ്ടിടാനല്ലേ…..? ആവുന്ന കാലത്ത് കൊറച്ച് നല്ലകുണ്ണകള് കേറിയെറങ്ങി പതം വരട്ടെടീ. പെണ്ണ് തുണിയില്ലാതെ നിന്നാലും അണ്ടി പൊങ്ങാത്ത ഇവനേം വിശ്വസിച്ച് നീയിവിടിരുന്നോ…” കല്ല്യാണിത്തള്ള വീറോടെ പറഞ്ഞു. തൻ്റെ മുന്നിൽ അടങ്ങിയൊതുങ്ങിയിരുന്നിരുന്ന അമ്മയുടെ ഭാവമാറ്റം വിലാസിനിയെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി.
“നിയെന്തോവേണേലും ചെയ്യ് നാളെ ഞങ്ങള് രാവിലെ അങ്ങോട്ട് പോവും നീ വരുന്നില്ലെങ്കി വരണ്ട.ഈ നാറിക്ക് വെച്ചുവെളമ്പി ഇവിടിരുന്നോ….” കല്ല്യാണിത്തള്ള വിനോദിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
“അല്ലമ്മേ….ആരെങ്കിലും അറിഞ്ഞാപ്പിന്നെ ചെറുക്കന് നാണക്കേടല്ലേ……” ഇത്തവണ വിലാസിനിയുടെ ശബ്ദം ശാന്തമായിരുന്നു.
“ഓ……ആരറിയാനാ…ആ നീലാണ്ടനും സുകേശനുമേ അവടൊള്ള്. അവര് ചത്താലും വക്കച്ചൻ്റെ ഒരു രഹസ്യോം വെളീ വിടത്തില്ല. എറച്ചിമത്തായീടെ അഞ്ചേക്കറ് വക്കച്ചനല്ലേ അവർക്ക് വാങ്ങിച്ച്