വാത്സല്ല്യലഹരി [ഋഷി] 529

എത്ര കാലായി കുട്ടാ. നിനക്കെന്നെ ഞാപകമൊണ്ടോ എന്തോ… അപ്പച്ചി ചിരിച്ചു. ഇവിടെ നല്ലപ്പം വന്നതല്ലേ…

ക്ഷീണിതനായ എന്നെ അപ്പച്ചി വശത്തുള്ള മുറിയിലേക്ക് നയിച്ചു. ഞാൻ വൃത്തിയുള്ള മെത്തയിലമർന്നതും പിന്നെയുള്ള ഓർമ്മ അപ്പച്ചി കുലുക്കിയുണർത്തി അച്ഛന്റെയൊപ്പം രാത്രി തേങ്ങ ചിരവിയിട്ട കഞ്ഞി കുടിക്കുന്നതാണ്. കാലത്തേ എണീറ്റപ്പോൾ അച്ഛൻ പോയിരുന്നു, വിളിക്കാമെന്നു പറഞ്ഞ് ഒരു നോട്ടെഴുതിവെച്ചിട്ട്. സിങ്കപ്പൂരിലെ ബിസിനസ് അമ്മയെക്കൊണ്ടു മാത്രം നടത്താനാവില്ലെന്നെനിക്കറിയാം. അതുകൊണ്ട് വിഷമമൊന്നും തോന്നിയില്ല.

ഇനി ഞാനെന്നെ നിങ്ങൾക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തട്ടെ. ഏതായാലും കള്ളപ്പേരൊന്നും വേണ്ട. വീട്ടിലെ വിളിപ്പേര്…. മോനു. മൂത്ത മോനാണ്. താഴെ അനിയനും അനിയത്തിയും. ഇത്തിരി പ്രായവ്യത്യാസമുണ്ട്. പിന്നെ ഞാനൊരന്തർമുഖനാണ്… ഉൾവലിഞ്ഞു ജീവിക്കുന്ന…. ആരുമതിൽ കൈകടത്തിയുമില്ല. പിന്നെ ഉയരമുള്ള അച്ഛന്റെ ശരീരപ്രകൃതിയല്ല എനിക്ക് കിട്ടിയത്. ഞാനൊരു വെളുത്തുമെലിഞ്ഞ ഉയരം കുറവായ ചെക്കനാണ്. കഷ്ടിച്ച് അഞ്ചടി.. എന്നും ക്ലാസ്മുറികളിൽ മുന്നിലത്തെ ബെഞ്ചിലിരിക്കുന്ന ഒരു തുപ്പലുവിഴുങ്ങി. ഓട്ടത്തിലോ, ചാട്ടത്തിലോ, ഏതെങ്കിലും കളികളിലോ ഒന്നുമൊരു താല്പര്യവുമില്ലാത്ത പുസ്തകപ്പുഴു. ഭാഗ്യത്തിന് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ ചേരാൻ മൂന്നു മാസത്തെ ഗ്യാപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് വർഷം പോവില്ല.

കാലത്തെണീറ്റ് കണ്ണും തിരുമ്മി ഉമ്മറത്തേക്കു നടന്നു. മൂന്നു കഥാപാത്രങ്ങൾ അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു.

അപ്പച്ചി… ചാരുപടിയിൽ കാലുനീട്ടിയിരിക്കുന്നു. വെളുത്തു കൊഴുത്ത മുലകൾ നനുത്ത ബ്ലൗസിനുള്ളിൽ നിന്നും വെളിയിലേക്ക് തള്ളി… ആഴമേറിയ മുലയിടുക്കിൽ ഒരു നാഗത്തിനെപ്പോലെ ചുരുണ്ടുകൂടിക്കിടന്ന നേർത്ത സ്വർണ്ണമാല…..താഴ്ത്തിയുടുത്ത മുണ്ടിനു മീതേ ഇത്തിരി തള്ളിയ വയറും ആഴമുള്ള പൊക്കിൾച്ചുഴിയും… കനത്ത തുടകൾ മുണ്ടിനുള്ളിൽ ഞെരുങ്ങി…