വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 1 [Adam] 198

XXXX

ഏട്ടൻ ടൂറിന് പോയിട്ട് ദിവസങ്ങളായി. ഒരു കോളോ ഒരു ചെറിയ മെസ്സേജോ പോലും ഇല്ല. മായയ്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നു, ടൂറിൽ നെറ്റ്‌വർക്ക് ഉണ്ടാവില്ലെന്നും തിരിച്ചുവന്നാലുടൻ ഏട്ടൻ വിളിക്കുമെന്നും. പക്ഷേ, അറിഞ്ഞിട്ടും മനസ്സിന് ഒരു നിയന്ത്രണവുമില്ലായിരുന്നു.

രാത്രിയാവുമ്പോഴാണ് വിഷമം കൂടുന്നത്. പകൽ എങ്ങനെയൊക്കെയോ സമയം തള്ളി നീക്കും. പുസ്തകം വായിക്കും, വല്ല്യമ്മയെ അടുക്കളയിൽ സഹായിക്കും, അല്ലെങ്കിൽ പഴയ സിനിമകൾ കാണാൻ ശ്രമിക്കും. അങ്ങനെ സമയത്തെ പറ്റിച്ചിട്ടും, രാത്രി ഒറ്റയ്ക്കാവുമ്പോൾ ഏട്ടനില്ലാത്തതിന്റെ വിടവ് നെഞ്ചിൽ പൊള്ളും.

ഇന്നും അങ്ങനെ തന്നെ. 12.30 ആയിക്കാണും. ഏട്ടനുമായുള്ള പഴയ ചാറ്റുകൾ വായിച്ചു നോക്കി. അവളുടെ ചിരിയുടെ ശബ്ദം പോലും അതിലെ ഇമോജികളിൽ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് പോലെ. ദീർഘശ്വാസത്തോടെ ഫോൺ തലയിണക്കരികിൽ വെച്ചു.

ഉറക്കം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. എഴുന്നേറ്റു ജനലിനരികിലേക്ക് ചെന്നു. നിലാവുണ്ട്, പക്ഷേ അതെന്തോ വല്ലാതെ വിഷാദം തോന്നിപ്പിച്ചു. ഏട്ടൻ ഇപ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യുന്നുണ്ടാവും? ഉറങ്ങുകയാവുമോ? അതോ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം ഇരുന്ന് തമാശകൾ പറയുകയാണോ?

ഒരു തേങ്ങൽ മായയുടെ നെഞ്ചിനെ പൊട്ടിച്ചു കീറി. അവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു. ഏട്ടനെ ഒന്ന് കെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ! ആ ചൂടിൽ, ആ പരിചിതമായ മണത്തിൽ, ഒന്ന് മയങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ!

പതുക്കെ അവൾ കട്ടിലിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. “ഏട്ടാ…” അവൾ മന്ത്രിച്ചു. പിന്നെ തലയിണയെന്നോണം ഫോണെടുത്ത് നെഞ്ചോട് ചേർത്തു. ഇല്ല, ഇന്ന് സങ്കടപ്പെടുന്നില്ല.

ഏട്ടൻ ഉടനെ തിരിച്ചുവരും. അന്നത്തെ ആലിംഗനം ഇത്തിരി കൂടി മുറുകും, അത്രയേ ഉള്ളൂ. ഉറക്കം അവളെ പതിയെ പുതപ്പിച്ചു തുടങ്ങി. ഫോണിലെ ചാറ്റ് സ്ക്രീൻ മങ്ങവേ, ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ മായ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി

XXX

ടൂറിലെ ഓരോ നിമിഷവും റോഹിത്തിനെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. സുഹൃത്തുക്കളുടെ കളിയും ചിരിയും അവനിൽ നിന്ന് അകലെയായിരുന്നു. മലനിരകളുടെ ഭംഗിയല്ല, മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞത് മായയുടെ ചിരിയായിരുന്നു. കുഞ്ഞു പെങ്ങൾക്ക് കൊണ്ടുപോകാനുള്ള സമ്മാനങ്ങൾ തിരഞ്ഞപ്പോഴും, അവളുടെ കണ്ണുകൾ സന്തോഷത്താൽ തിളങ്ങുന്നത് മാത്രമായിരുന്നു ചിന്ത.

“കണക്ഷൻ കിട്ടിയാൽ ഉടനെ കോൾ ചെയ്യണം” – തന്നോട് തന്നെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് നടന്നു. ട്രക്കിങ്ങിനിടയിൽ ചെറിയ ഇടവേളകളിൽ ഫോൺ നോക്കി നെടുവീർപ്പിട്ടു. ചിലപ്പോൾ ഒരു ബാർ, ചിലപ്പോൾ രണ്ട്… ശൂന്യത. ഈ മലയ്ക്ക് മുകളിലൊന്നും സിഗ്നലിന്റെ കാര്യമില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു.