വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 1 [Adam] 198

“ഇനി കിടന്നുറങ്ങ് മായേ,” അവസാനം റോഹിത്ത് പറഞ്ഞു. “ഇവിടെ പുലരാനിരിക്കുന്നു.”

“ഓ, ശരി ഏട്ടാ. Good night!” മായയുടെ റീപ്ലൈയിൽ ഉറക്കം തൂങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

റോഹിത്ത് ഫോൺ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു. സ്ക്രീനിലെ അവരുടെ ചാറ്റ് ഹിസ്റ്ററി ഒരിക്കൽ കൂടി അവൻ നോക്കി. മായയുടെ സന്തോഷവും, അവളുടെ വാക്കുകളിൽ ഇപ്പോൾ പ്രകടമാകുന്ന ആത്മവിശ്വാസവും – അത് അവന്റെ ഹൃദയത്തെ നിറച്ചു.

ഒടുവിൽ, ഉറക്കം അടക്കാനാവാതെയായപ്പോൾ അവൻ തിരിഞ്ഞു കിടന്നു. നാളെ പുലരുമ്പോൾ ഉള്ള ക്ലാസുകളെക്കുറിച്ച് ഓർത്തു. പക്ഷേ, മായയെക്കുറിച്ചായിരുന്നു അപ്പോഴും ചിന്ത മുഴുവൻ. അവൾ സ്വപ്നത്തിൽ നന്നായി ഉറങ്ങുന്നുണ്ടാകും, ‘Love you’ എന്ന് പറഞ്ഞു ഞെട്ടിച്ച തന്റെ കുഞ്ഞുപെങ്ങൾ. റോഹിത്ത് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണുകളടച്ചു.

XXXX

കോളേജിൽ സമരത്തിന്റെ പുകച്ചുരുളുകൾ. പത്തുദിവസം അടച്ചിടൽ! റോഹിത്ത് മനസ്സിലൊരു തീരുമാനമെടുത്തു. വീട്ടിൽ ഇത്തിരി മിന്നൽ സന്ദർശനം! പറയാതെ വരാം, മായയ്ക്ക് സർപ്രൈസ് ആക്കാം.

വീട്ടിലെത്തിയത് സന്ധ്യക്ക് ആറുമണിക്ക്. മായ മുകളിലെ മുറിയിൽ പഠിക്കുന്നുണ്ടാവും. വല്ല്യമ്മയോടൊരു സംസാരം, ‘അതുക്കും മേലെ’ അയാൾ തന്റെ മുറി ലക്ഷ്യമാക്കി. പതിഞ്ഞ നടത്തം, ചെറിയ വിസിലിന്റെ ഒരു തുണ്ട്…മായയ്ക്ക് എന്തോ അനക്കം തോന്നിയതുപോലെ. പഠനത്തിൽ നിന്ന് ശ്രദ്ധ തിരിഞ്ഞു.

ഇല്ല, ആരോടാ തോന്നുന്നത്? വിസിൽ വീണ്ടും. ഇത്തവണ ഒന്ന് ഉറപ്പിച്ചു – പരിചയമുള്ളതാണല്ലോ! ഒറ്റ നടപ്പാണ്. റോഹിത്തിന്റെ മുറി ലക്ഷ്യമാക്കി…കതകിനരികിൽ മുട്ടുവിരലിൽ താളമിട്ടുകൊണ്ട്, ഒരു നിമിഷം മായ നിന്നു. അകത്ത് ആരുമില്ല. മുട്ടി വിളിക്കാനൊരുങ്ങവേ…

പുറകിൽ നിന്ന് ഒരു കരവലയം. ശ്വാസമറ്റു പോയ ഒരു നിമിഷം. പിന്നെ, “ഏട്ടാ?” എന്ന മന്ത്രണം.

“മിസ്സ് യൂ…” റോഹിത്തിന്റെ ശബ്ദം, ചെവിയിലലിഞ്ഞ് ഹൃദയത്തിലേക്ക് പടരുന്ന ഒരു തണുത്ത തീ പോലെ. തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോൾ ആ ചിരി, ആ കണ്ണുകൾ…

ആലിംഗനം സ്വയമേവ സംഭവിക്കുകയായിരുന്നു. കാത്തിരിപ്പിന്റെ നൊമ്പരത്തെ, വിരഹത്തിന്റെ നീറ്റലിനെ, ഈ ചേർത്തുപിടുത്തം വെറുമൊരു ആശ്വാസമായിരുന്നില്ല. അതൊരു ഉയിർത്തെഴുന്നെൽപ്പായിരുന്നു. കണ്ണടച്ചു, മായ ആ നിമിഷങ്ങളുടെ തിളക്കത്തിലേക്ക് അലിഞ്ഞു ചേർന്നു.

അറിയാതെ ഇറുക്കിപ്പിടിക്കാനുള്ള റോഹിത്തിന്റെ ശ്രമത്തെ, അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ള മായയുടെ മനസ്സില്ലായ്മയെ, വേർപെടുത്താൻ പറ്റില്ല. അങ്ങനെ, ഒടുവിൽ, ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ തലകൾ അകലുമ്പോൾ…