വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 2 [Adam] 134

“Rohith etta…I won’t let anyone take you from me…”

നേരിയ ചിരിയോടെ റോഹിത്തിന്റെ കൈകൾ അവളുടെ പൃഷ്ഠഭാഗങ്ങളിൽ മുറുകി. മൃദുവായി, കുസൃതിയോടെ അവൻ ഞെരിക്കുകയും ചെയ്തു.

“I won’t let anyone have this…this is all mine…”

മായയുടെ മറുപടി ഒരു ചെറിയ ചിരി മാത്രമായിരുന്നു. സന്തോഷത്തിന്റെ, വിജയത്തിന്റെ, അല്പം ആകാംക്ഷയുടെയും സമ്മിശ്ര വികാരങ്ങൾ ഒളിപ്പിച്ച ചിരി. പിന്നെ നെടുവീർപ്പോടെ അവൾക്കു തോന്നി, ശരീരം ഏട്ടന്റെ ചൂടും ഗന്ധവുമേറ്റു തീച്ചൂള പോലെയാവുകയാണ്…

എത്ര സമയമായി, മണിക്കൂറുകൾ പോലെ തോന്നുന്നു. എന്നിട്ടും, അകലാനോ ശ്വാസം കിട്ടാതെ കിതയ്ക്കാനോ തോന്നുന്നില്ല. ഉള്ളിൽ നിറയുന്നത് ആ നിമിഷങ്ങൾ അനന്തതയിലേക്ക് നീളാനുള്ള പ്രാർത്ഥന.

വീണ്ടും റോഹിത്തിന്റെ വാക്കുകൾ. കണ്ണുകൾ തുറക്കാതെ തന്നെ അവന്റെ മുഖഭാവം അവൾക്ക് മനസ്സിൽ തെളിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു – സംതൃപ്തിയുടെ ഒരു ചെറുചിരി, അല്പം നിഗൂഢവും:

“We’ll keep it like this, always…just you and me…okay?”

മായയുടെ മറുപടി ഉടൻ വന്നു: “Okay ഏട്ടാ…” – കുറച്ചു നാണം, കുറച്ചു സന്തോഷം, എന്നാൽ അതിനെല്ലാം ഉപരിയായി തീരുമാനത്തിന്റെ ഉറപ്പ്.

പതുക്കെ റോഹിത്ത് അൽപം പിന്നോട്ട് മാറി. എഴുന്നേറ്റ് കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. മായയും എഴുന്നേറ്റ്, അവന്റെ അരികിലായി ചാരി ഇരുന്നു. അടുത്ത ഘട്ടമെന്താകുമെന്ന ഉൽക്കണ്ഠയും അല്പം പേടിയും അവളെ നിശ്ചലയാക്കിയിരുന്നു. എന്നാൽ, ഇത്തവണ റോഹിത്തിനു തിടുക്കമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

പകരം, സ്നേഹത്തോടെ അവൻ അവളുടെ മുഖത്തെ ചിതറിക്കിടന്ന മുടിയിഴകൾ തഴുകി നീക്കി. പിന്നെ, പതുക്കെ അവളെ മുന്നിലേക്ക് തിരിഞ്ഞിരുത്തി, അവളുടെ കവിളിൽ തുടുത്ത കണ്ണുകളിലേക്ക് റോഹിത്ത് നോക്കി.

ഒരുനിമിഷത്തെ മയക്കം ആ കണ്ണുകളിൽ. എന്നിട്ടു, “It’s late, you must be tired. Let’s sleep” (ഒരുപാട് വൈകിപ്പോയി, നീ തളർന്നിരിക്കുമല്ലോ, നമുക്ക് ഉറങ്ങാം) . ഒരു നിർദ്ദേശമെന്നതിലുപരി, അതൊരു ശാസന പോലെയാണ് മായയുടെ കാതിൽ വീണത്.

ചുണ്ടുകടിച്ചു പിടിച്ചുകൊണ്ട്, നിറകണ്ണുകളോടെ അവൾ എഴുന്നേറ്റ് കിടക്കയിൽ പുറം തിരിഞ്ഞു കിടന്നു. ഏട്ടൻ സംതൃപ്തനാണെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. ഇന്നത്തെ രാത്രിയിൽ ഇനി കൂടുതലൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ട.