വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 2 [Adam] 133

എവിടെയോ അല്പം നിരാശ തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ, ഏറെ താമസിയാതെ, അവൾ ഉറങ്ങിപ്പോയി. ചെറിയൊരു സ്വപ്നത്തിൽ, ഒരു ചൂടുള്ള കൈ തന്നെ ഉള്ളം കൈയ്യിലെടുത്ത് സംരക്ഷിക്കുന്നതായി അവൾക്കു തോന്നി.

കിതപ്പുകൾ അടങ്ങി, ശരീരത്തെ ചൂടുവിട്ടു തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഒരു പുതപ്പെടുത്ത് രണ്ടുപേരും കുറച്ചു നേരം കിടന്നു. പുറത്ത്‌, പാതിരാവിന്റെ നിശബ്ദതയിൽ പതുക്കെ മഴത്തുള്ളികൾ വീഴാൻ തുടങ്ങിയ ശബ്ദം.

പിന്നെ, പതുക്കെ റോഹിത്ത് എഴുന്നേറ്റു. ചുറ്റും നോക്കുന്ന പ്രതീതിയില്ലായിരുന്നു, എന്നിട്ടും ഒരു പുതപ്പ് എടുത്ത് മായയ്ക്ക്‌ പുതച്ചുകൊടുത്തു. പിന്നെ, വാതിലിനരികിലെ പഴയ ഷർട്ടും ബനിയനും ഒരെടുപ്പിൽ അണിഞ്ഞു. പിന്നെ, ഇരുട്ടിൽ തപ്പിത്തടഞ്ഞ് പാന്റ്സുമിട്ടു. അതെല്ലാം നോക്കി മായയും ചെറിയൊരു ചിരിയോടെ എഴുന്നേറ്റു.

ഏട്ടൻ വെറും ബനിയനിലുള്ള കാഴ്ച കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ആ മിനുസമുള്ള നെഞ്ചിലേക്ക് അറിയാതെ വീണു.

“Don’t look like that…” റോഹിത്തിന്റെ മുന്നറിയിപ്പിൽ ഒരു ചെറിയ ശാസനയുണ്ടായിരുന്നു. കുറച്ചു നാണം അവളുടെ കവിളിൽ ചുവപ്പണിയിച്ചു.

പഴയ ട്രൗസറിനിട്ടു ഷർട്ടുമെടുത്തു മായ അണിഞ്ഞു. എന്നിട്ടും ബെഡ്‌ഷീറ്റ് എടുത്ത് സ്വയം ചുറ്റിയ ശേഷമാണ് അവൾ റോഹിത്ത് നിൽക്കുന്നിടത്തേക്ക് ചെന്നത്.

“Come…” അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് റോഹിത്ത് അവളെ മുറിക്ക് പുറത്തേക്ക് നയിച്ചു. നേരെ ബാൽക്കണിയിലേക്കാണ് അവൻ പോയത്. പാതിമയക്കത്തിലും കുറച്ചു വിവശയായുമുള്ള അവൾ അതൊന്നും ചോദ്യം ചെയ്യാൻ നിന്നില്ല.

അവർ എത്തുമ്പോൾ അവിടെ പഴയൊരു ബക്കറ്റിൽ കുറച്ചു വെള്ളം നിറച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് റോഹിത്ത് മുഖം കഴുകി, പിന്നെ മായയ്ക്കും വെള്ളം കോരി കൊടുത്തു.

“ബാൽക്കണിയിൽ അധികം വരാറില്ലേ?” കൈയിലെ ഈർപ്പം തുടച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു. മഴയും തുടങ്ങിയെന്നത് കൊണ്ട് ഉത്തരത്തിനായി മായ കാത്തിരുന്നില്ല. സ്വന്തമായി കുനിഞ്ഞുനിന്ന് മുഖമൊന്നു കഴുകി തുടച്ചു.

നേർത്ത നിലാവും ചെറിയ മഴത്തുള്ളികളും തണുത്ത കാറ്റും ചേർന്ന് അവരെ പൊതിഞ്ഞു. എവിടെയോ ഒരു പൂവിന്റെ മണം. പിന്നെ കുറേ നേരത്തെ നിശബ്ദത.

ഒരു വശത്ത് ഇരുന്നു കാൽനീട്ടി മായ റേലിങ്ങിൽ ചാരി നിന്നു. അവളുടെ തൊട്ടടുത്തായി റോഹിത്ത് ചെന്നു നിന്നു.

“കുളിരുകൊള്ളുന്നുണ്ടോ?” അവൻ ചോദിച്ചു. സത്യത്തിൽ അവളുടെയുള്ളിൽ ചൂടേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.