വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 2 [Adam] 134

ശിരസ്സ് അനക്കി മായ ‘ഇല്ല’ എന്നർത്ഥത്തിൽ മറുപടി നൽകി. അടുത്ത നിമിഷം, ഏട്ടന്റെ കൈകൾ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ചേർന്നു. “Fever check” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ചെറിയൊരു കള്ളച്ചിരി അവൾക്കു നേരെ നീട്ടി.

“Come and sit on my lap…” മഴയുടെ ശബ്ദത്തിനു മുകളിൽ ഉയർന്നു കേൾക്കും വിധം പറഞ്ഞ ആदेशം.

ഒരു നിമിഷം അവൾ പതറി. പുറത്തുനിൽക്കുന്ന ഈ വേളയിൽ ഇങ്ങനെ?…

പിന്നെ, സംശയിച്ചു നിൽക്കുന്നില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അവന്റെ ശബ്ദത്തിലെ കർക്കശഭാവം കൂടി. മായ മെല്ലെ അവനടുത്തേക്ക്‌ ചെന്നു. പാന്റ്സിൽ കയറി ഇരുന്ന് സുഖമായി അവന്റെ മടിത്തട്ടിലേക്കമർന്നു. അപ്പോഴും പഴയ പുതപ്പ് ചുറ്റിയാണിരിപ്പ്.

“ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നതിന് ഏട്ടന് സുഖമാണോ?” മഴ നനഞ്ഞ തലമുടി ഏട്ടന്റെ ചുമലിൽ ചാ靠യ ചാരിയിരുന്ന് മായ ചോദിച്ചു.

“Hmmm…” അവൻ എന്തോ മൂളി. പക്ഷേ, അവളുടെ ശരീരത്തെ തന്നോട് അമർത്തി പിടിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ആ ആലിംഗനം ആശ്വാസത്തിന്റെതായിരുന്നു.

ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ മായ കണ്ണുകളടച്ചു. ഏട്ടന്റെ സ്പർശനം, ശരീരത്തിന്റെ ചൂട്, പുറത്ത് ചാറിയിറങ്ങുന്ന മഴയുടെ തണുപ്പ് – ആ നേരത്തെ ആലോചനകളെല്ലാം മായയെ വിട്ടുപോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“Thank you…” അവളുടെ മന്ത്രണം പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിലായിരുന്നു. ഏത് നന്ദിയെന്ന് വ്യക്തമാക്കേണ്ടതില്ലല്ലോ.

“For what?” റോഹിത്തിന്റെ ചോദ്യം നിഷ്കളങ്കമായിരുന്നില്ല.

മായ ഉത്തരം പറയാൻ ഒരുങ്ങിയില്ല. പകരം, സ്വന്തം കൈകൾകൊണ്ട് അവന്റെ കഴുത്തിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു.

ആ സ്പർശനം മാത്രം മതിയായിരുന്നു. സ്വന്തം ഇഷ്ടം വേണ്ടെന്നു വെച്ചൊരാളെ, അതിലേതോ മധുരവും വേദനയും കണ്ടെത്താൻ അവൾ ഇപ്പോൾ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെ റോഹിത്തിനു തോന്നി.

ഇരുട്ടിൽ, മഴത്തുള്ളികൾക്കിടയിൽ, വല്ല്യമ്മയറിയാതെ, അവർ രണ്ടുപേരും ഒരു കൊച്ചുലോകം പണിയുകയായിരുന്നു. കുറച്ചു സമയം കഴിഞ്ഞ്, മയക്കം തൂങ്ങിയ മായയെ വാരിയെടുത്ത് റോഹിത്ത് അകത്തേക്ക്‌ കൊണ്ടുപോയി. കിടക്കയിൽ കിടത്തിയശേഷം പുതപ്പ് ശരിയായി പുതച്ചുകൊടുത്തു. അവസാനമായി ഒരു ചെറുചുംബനം നെറ്റിയിൽ. മടി നின்றെങ്കിലും അവസാനം, സാവധാനത്തിൽ അവൻ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി.