വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 2 [Adam] 134

ഓരോ തലോടലിലും മായയുടെ ശരീരം ഒന്നുലഞ്ഞു. മറ്റേകൈ ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്നില്ലായിരുന്നു –  വിയർപ്പ് തുളുമ്പി നിൽക്കുന്ന ചെറുമുലകളെ, കാര്‍ക്കൂന്തലിന്റെ ഇരുട്ടില്‍  വരിഞ്ഞുമുറുക്കുന്ന കൈകൾ.

ഇതൊരു സ്വർഗ്ഗമായിരുന്നു, ഇതൊരു നരകമായിരുന്നു. മായയ്ക്ക് അവൾ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നുപോലും സംശയം തോന്നിത്തുടങ്ങി.

നാവുകൊണ്ടുള്ള അവന്റെ ഓരോ സ്പർശനത്തിലും, അവളുടെ പൂവിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഒരു ചെറിയ അരുവിയുണ്ടാവുകയും, ആ വെള്ളം അതിന്റെ ചുറ്റും ഒഴുകുകയും ചെയ്തു. ഈർപ്പം വർദ്ധിച്ചത് അവളുടെ കാമം തീവ്രമാക്കി. പണ്ട് ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത, അറിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ഒരു തീച്ചൂളയ്ക്കുള്ളിൽ ആ  യുവതിയുടെ ശരീരം കത്തിയമരുന്നത് പോലെ  മായയ്ക്ക് തോന്നി.

“ഏട്ടാ…വേഗം…വേഗം പ്ലീസ്…” അവളുടെ അടക്കിപ്പിടിച്ച ശബ്ദത്തിൽ നിസ്സഹായതയായിരുന്നു. ഈ സായൂജ്യത്തിനു കാത്തിരിക്കുന്നതെത്ര കാലമായിരുന്നു! എന്നാൽ  ഇപ്പോൾ, ഈ ആവേശം അവളെ  പൊള്ളിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്?

ആ അവസാനത്തെ വിറയലും അവളിൽ നിന്നടങ്ങിയപ്പോൾ, ശേഷിക്കുന്നതൊരു സുഖകരമായ തളർച്ച മാത്രം. ശരീരത്തിനപ്പുറം മനസ്സും തളർന്നിരിക്കുന്നു, ഒരു മധുരമായ മയക്കത്തിന്റെ പുതപ്പിനുള്ളില്‍.

“കെട്ടിപ്പിടിക്ക് ഏട്ടാ…” – അവളുടെ ശബ്ദം അവന്റെ നെഞ്ചിൽ മാത്രം കേൾക്കാനായിരുന്നു.

അവളെ അടക്കം കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു സംരക്ഷണ വലയം അവൻ അവൾക്ക് ചുറ്റും തീർത്തു. ഇവിടെ, ഈ കരവലയത്തിനുള്ളിൽ നേരിടാൻ പ്രയാസമുള്ള ഒരു സത്യവുമില്ല. ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായ ഇടമാണിത് എന്നവൾക്ക് തോന്നി. സ്വന്തം ശരീരത്തിന്റെ ചൂടേറ്റ്, ഈ കരുത്തുറ്റ നെഞ്ചിന്റെ മിടിപ്പുകളെ അടിസ്ഥാന താളമാക്കി, മായ സുഖനിദ്രയിലേക്ക് വഴുതിവീണു.

പുലർച്ചെ അഞ്ചുമണിക്ക് അലാറം സെറ്റ് ചെയ്തിരുന്നു. വീട്ടിലെ ജോലിക്കാരികളാരെങ്കിലും മുറിയിൽ കയറി വന്നാൽ കഥ രസമാവില്ല. കൃത്യസമയത്ത് റോഹിത്ത് എഴുന്നേറ്റു, അവനോടൊപ്പം മായയും.

പോകും മുന്നേ ഒരു സൗമ്യമായ ചുംബനം നെറ്റിയിൽ, ഒപ്പം ഇടം കൈകൊണ്ട് ഒന്നമർത്തിപ്പിടിച്ച് സ്വകാര്യസ്ഥലത്തും.

9 രാത്രികൾ കൂടി. എന്നിട്ട് കോളേജിലേക്ക്, ഈ താൽക്കാലിക സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നുള്ള തിരിച്ചുപോക്ക്.

“You’re mine, forever…” റോഹിത്തിന്റെ മന്ത്രണം അവൾക്കുള്ളതായിരുന്നു.

“പറയാതെ അറിയാം ഏട്ടാ…ഞാൻ എപ്പോഴും ഏട്ടന്റെ മാത്രമായിരുന്നു…ഒരിക്കലും വേറെ ആരാവാനും ആഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ല…” – അവൾ വിളിച്ചത് ഏട്ടാ എന്നാണെങ്കിലും, അതൊരു ഉത്തരവുമായിരുന്നു.