വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 2 [Adam] 134

അവൻ തിരിച്ചു നടന്നു, മായയുടെ ചുണ്ടിൽ അതേ പഴയ പുഞ്ചിരി. സ്വപ്നമോ യാഥാർത്ഥ്യമോ ആയ ഈ രാത്രികൾ അവളെ മാറ്റിമറിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നതിന്റെ തിരിച്ചറിവ്. ആ മുറിയിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോൾ, ഇത്തിരി കൂടി  കരുത്തോടെ തന്നെയാണ് മായയുടെ നടത്തം.

പതിവിലും വൈകിയുള്ള ഉണരൽ ഇരുവർക്കും വല്ല്യമ്മയുടെ കുത്തിവാക്കുകൾ സമ്മാനിച്ചു. “കോളേജും പഠിപ്പുമൊന്നും ഇല്ലാതെ ആയപ്പോൾ നോക്കിക്കേ, രാവിലെ ഉറക്കമുണരുന്നതുപോലും മടിയായി!” യഥാർത്ഥ കാരണം അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ, എന്ന് തമാശയായി റോഹിത്ത് മനസ്സിലോർത്തു.

എന്തായാലും, പകൽസമയം നീങ്ങാനുള്ള പതിവ് പോരാട്ടമായിരുന്നു. ഓരോ നിമിഷത്തിലും മായയുടെയും റോഹിത്തിന്റെയും മനസ്സ്, ആ വിരസതയിൽ നിന്നൊരു മോചനം കൊതിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ രാത്രിയുടെ അനുഭവങ്ങൾ വിട്ടുമാറാത്ത, തീവ്രത കൂടിക്കൊണ്ടേയിരുന്ന ഒരു പ്രേമത്തിന്റെ ലഹരി. വിലക്കപ്പെട്ട കനിയുടെ ആസ്വാദനത്തിന്റെ നിഗൂഢമായ സുഖം.

പക്ഷേ, വല്ല്യമ്മ കണ്ണടച്ച് ഇരിക്കുന്നതല്ലല്ലോ. വീട്ടിലെ പണികളുടെ ഒരു നീണ്ട ലിസ്റ്റ് മായയ്ക്കും റോഹിത്തിനും മുന്നിൽ നിവർത്തിവെച്ചു. മാളികപ്പുറത്തെ പഴയ മുറികളുടെ വൃത്തിയാക്കൽ, ഒട്ടും താൽപര്യം തോന്നാത്ത ചെറുജോലികൾ…ഒരു “നല്ല കുട്ടി”ക്കും “നല്ല ചേട്ടൻ”ക്കും അനുയോജ്യമല്ലാത്ത പണിയിൽ അഭിരമിക്കേണ്ടി വരുന്നതിന്റെ പരിഭവം രണ്ടുപേരുടെയും മുഖങ്ങളിൽ ഇടയ്ക്കൊക്കെ തെളിഞ്ഞുകണ്ടു.

“ഇനി, അടുത്ത തവണ വരുമ്പോൾ ഇതൊന്നും കണ്ടില്ലെങ്കിൽ അറിയാമല്ലോ…” എന്ന വല്ല്യമ്മയുടെ ഭീഷണിയിലെ തമാശ കലർന്ന ഗൗരവം അവർക്ക് നല്ല ബോധ്യമായി.

ഓരോ നിമിഷവും അതിജീവിക്കലായിരുന്നു, അസ്തമയത്തിന്റെ ആഗമനത്തിനായി കാത്തിരിക്കുന്ന രണ്ടു ഹൃദയങ്ങള്‍. ഇന്ന് രാത്രി ഒന്നുകൂടി പരസ്പരം അലിഞ്ഞു ചേരുമെന്ന, തീവ്രമായ പ്രതീക്ഷ. ഒരുപക്ഷേ, ഇനിയും പുതിയ വാതിലുകൾ തുറന്നുവെച്ചു കൊണ്ടുള്ള ആ അടുപ്പം – ഈ രാത്രി ആഗതമാകുമ്പോൾ അതിനുള്ള സാധ്യതകൾ

11 മണി…ആ മുട്ട് മെല്ലെ മായയുടെ കാതിൽ വീണു. റോഹിത്ത് അകത്തു കടന്നു, വാതിലടച്ചു, മുറിയിലെ വിളക്ക് അണച്ചു. ഇന്നലെയത്തെ അതേ നിശ്ശബ്ദ ഔപചാരികതകൾ. എല്ലാം നേരത്തേ മനസ്സിലുണ്ട്, പറയാതെ അറിയുന്ന ഒരു ആത്മബന്ധം.

ഇന്ന്, നീണ്ട പാവാടയും, അൽപം അയഞ്ഞ ബ്ലൗസുമാണ് മായയുടെ വേഷം. കിടക്കയിലേക്ക് അവളെ വാരിയെടുക്കും മുന്നേ, അവൾ ഒന്നും പറയാൻ തുടങ്ങുന്നതിന് മുന്നേ, റോഹിത്തിന്റെ കൈകൾ അതിവേഗം അവളുടെ പാവാടയ്ക്കടിയിലേക്ക്. പിന്നെ, ഇടിമിന്നൽ പോലെ, അവളുടെ ഇടവസ്ത്രം കീറിമുറിക്കുന്ന ശബ്ദം.