വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 2 [Adam] 134

ഇന്നലത്തെ സൗമ്യമായ ചുംബനങ്ങളല്ലിന്ന്. ചുണ്ടുകളും നാവും ചേർത്തുവരയ്ക്കുന്നത് തിടുക്കം നിറഞ്ഞ രതികവിതകൾ. ഇടനെഞ്ചിൽ പടരുന്ന ആ അഗ്നിയേറ്റുവാങ്ങാൻ മായ തയ്യാറാകുമ്പോഴേക്കും ആ വിരലുകൾ താഴേക്ക് നീളുകയായി. വിറയലോടെ അവൾ കാൽപ്പത്തികൾ വിടർത്തി, ഒരു ചിത്രശലഭത്തെ പോലെ. നനഞ്ഞ ഇതളുകൾക്കിടയിലൂടെ അവന്റെ ചെറുനാവ് ഒരു സാഹസികന്റെ ലാഘവത്തോടെ അകത്തേക്ക്‌!

മായ പൂർണ്ണമായും കീഴടങ്ങുകയായിരുന്നു. അനുവാദത്തിന്റെ മേലങ്കിയണിഞ്ഞ പ്രതിഷേധങ്ങൾ ഇല്ല; പകരം പ്രണയത്തിന്റെ ഭ്രാന്തിൽ സ്വയം നഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരു കന്യകയുടെ നിവൃതി. ഒരു പുരുഷന് എപ്പോഴും പൂർണ്ണമാവാനാഗ്രഹിക്കുന്ന, എന്നാൽ അത് നേടാനാവാതെ അസ്വസ്ഥരാകുന്ന ഒരാത്മാവുണ്ട്. റോഹിത്തിനും ഒരുപക്ഷേ അങ്ങനെ തന്നെ.

പിന്നെ, ഒരു നിമിഷം മായയ്ക്ക് അവൻ ഒന്നു പിൻവലിയുന്നതായി തോന്നി. എന്തിനാണത്? ഒരു പുതിയ വേദന അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഭയമായി വളർന്നു.

എന്നിട്ട്, പെട്ടെന്നായിരുന്നു അത് സംഭവിച്ചത്. ഇത്രയും നാൾ അപൂർണ്ണമായി അനുഭവിച്ചതിനപ്പുറത്തെ ഒരു ലോകം… നിലച്ച ശ്വാസം, ഇടനെഞ്ചിൽ തീ കോരിയിടുന്ന വേദന, ഒരു നേരിയ ഉച്ഛ്വാസം. ഉള്ളിലേക്ക് തുളച്ചുകയറുന്നത് തടയാൻ ആത്മാവ് ആഗ്രഹിച്ചിട്ടും, ശരീരം കീഴടങ്ങിക്കൊടുത്തു.

ആദ്യ നിമിഷങ്ങൾ വേദനയായിരുന്നു. രക്തത്തിന്റെ നനുത്ത ചൂട് അവളെ പിടിച്ചുകുലുക്കി. എന്നിട്ടും, അവൾ ചുണ്ടുകടിച്ചു പിടിച്ചു നിന്നു. ഇത് താനാഗ്രഹിച്ചതല്ലേ? ഏട്ടനെ സ്വന്തമാക്കാൻ, അവന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്ന് എന്നന്നേക്കുമായി അവിടെ വേരോടാൻ തീരുമാനിച്ചതല്ലേ?

ഒരു വേദനാർത്ത നിലവിളിയോടെ മായ കണ്ണുകളടച്ചു. ഏട്ടന്റെ സ്വന്തമായി മാറുന്ന ഈ നിമിഷങ്ങൾക്കായി കാത്തിരുന്നതെത്ര കാലമാണ്. ശരീരത്തെ കീറിമുറിക്കുന്ന പുതിയൊരു വേദന, സ്നേഹത്തിന്റെ തീയില്‍, തനിക്കിഷ്ടമുള്ള കൈകളുടെ ആക്രമണത്തിൽ, അസ്തമിക്കുന്ന കന്യകാത്വത്തിന്റെ ആത്മസംഗീതം.

‘ഹൊ…’ നെഞ്ചിനുള്ളിൽ നിന്നുയരുന്ന, നിവൃതിയും വേദനയും ചേർന്ന ഒരു വേറിട്ട സംഗീതം.

പതിയെ, പതിയെ ആദ്യത്തെ തീവ്രത കുറഞ്ഞു. ഒരു പുതിയ അടുപ്പം മനസ്സിനെയും ശരീരത്തെയും പൊതിഞ്ഞു. പാതിമയക്കത്തിലേക്ക് വീഴുന്നതിനു മുന്നേ, പലവട്ടം മായ ആ പേര് വിളിച്ചിരുന്നോ എന്നറിയില്ല:

“ഏട്ടാ…ഏട്ടാ…”

വേദന ഉരുകിയൊലിക്കുന്നത് പോലെ, അതിന് പകരം ഒരോരോ നാഡികളിലും തീർത്തും വ്യത്യസ്തമായ ഒരു അനുഭൂതി. സ്നേഹത്തിന്റെ, ആർദ്രതയുടെ ഒഴുക്ക് – അതോടെ ഒരു പുതിയ താളം.