വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 2 [Adam] 133

ഒടുവിൽ, നിശ്ചലത. മുറിയുടെ ഇരുളിനോട് പൂർണ്ണമായും ഇഴുകിച്ചേർന്ന, ഒന്നായി മാറിയ രണ്ടു ഹൃദയങ്ങള്‍, ശരീരങ്ങൾ തമ്മിൽ പുതഞ്ഞു, സുഖകരമായ ആ തളർച്ചയുടെ നനവുമായി.

എപ്പോഴോ, ഉറക്കം അവരെ തഴുകിത്തുടങ്ങി. ഈ പുതിയ പ്രഭാതത്തിന് മുന്നേ അത്രയധികം സംഭവങ്ങൾ കാത്തുകിടക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അവർ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല…

കട്ടിലിന്റെ ചൂടില്‍, ഉറക്കം തൊട്ടു തൊട്ടില്ലാത്ത പോലെ അവൾ അവനെ സ്വന്തത്തോട് ചേർത്തുപിടിച്ചിരിക്കുന്നു. മായയെ ഒരു കുഞ്ഞിനെ പോലെ ആ മാറോട് ചേർത്ത് നിർത്തി റോഹിത്തും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീഴാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു. എന്നിട്ടും, എവിടെയോ മനസ്സിലൊരു ഉൽക്കണ്ഠ, ഒരു സംഘർഷം…

“ഏട്ടാ…” – ആ മന്ത്രണം പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിലായിരുന്നു, എന്നാൽ അതിൽ അടങ്ങാത്ത ഒരു തിരതള്ളൽ.

റോഹിത്ത് കണ്ണു തുറന്നു. മുറിയിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഇരുട്ടിൽ, അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങുന്നത് അവന് കാണാമായിരുന്നു.

“Can we talk? Just for a bit? ” അവളുടെ ചോദ്യത്തിൽ പ്രതീക്ഷയും ആധിയും ഇഴപിരിഞ്ഞു കിടന്നു.

“Sure.” റോഹിത്ത് അൽപം എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. പക്ഷേ, അവളെ വിട്ടുകൊടുത്തില്ല. പകരം, ചെറുതായി പിന്നിലേക്ക് ചാഞ്ഞു, അങ്ങനെ മായ അവന്റെ നെഞ്ചിനോട് കൂടുതലടുത്തു.

“Thank you,” അവൾ മന്ത്രിച്ചു. പിന്നെ, ഇരുണ്ട മുറിയിലെ നിശബ്ദതയിൽ അൽപനേരത്തെ മൗനം.

ഒടുവിൽ, മായ തന്നെ തുടക്കമിട്ടു. “ഇത്രയും ദിവസം ഞാൻ കാത്തിരുന്നത് ഇതിനു വേണ്ടിയായിരുന്നെന്ന് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു…” കുറച്ചു നാണം തോന്നിയെങ്കിലും, അതോടൊപ്പം അവൾക്ക് ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യബോധവും തോന്നി.

“ഇതിനു വേണ്ടിയല്ലെങ്കിലും…” – റോഹിത്തിന്റെ മറുപടി തുടങ്ങണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഇടയിൽ വെച്ച് നിർത്തി.

എന്താണ് പറയേണ്ടതെന്ന് അവനും അറിയില്ലായിരുന്നു. നടന്നത് ഇപ്പോൾ അംഗീകരിക്കപ്പെടില്ലെന്നും, ഇത്‌ വെറും മോഹഭംഗമോ തെറ്റായ വഴിയിലേക്കുള്ള വഴുതലോ ആണെന്നും പറഞ്ഞു മായയെ വേദനിപ്പിക്കാൻ അവൻ ആഗ്രഹിച്ചില്ല.

“…ഇതിനു വേണ്ടിയല്ലെങ്കിലും, സന്തോഷമുണ്ട്…” – അവസാനം പറഞ്ഞു തീർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

അവളുടെ മറുപടി വരാൻ താമസിച്ചു. അവന്റെ നെഞ്ചിൽ പടരുന്ന ആ വിരലുകൾ അൽപം മാത്രം മുറുകിയത് റോഹിത്ത് അറിഞ്ഞു. പിന്നെ, ആ മന്ത്രണം:

“I want more…tonight.”

പറയാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ സംശയവും, കുറച്ചു നാണവും ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ, അവസാനിച്ചത് ഒരു പ്രഖ്യാപനം പോലെയാണ് – ഇടർച്ചയില്ലാത്ത, ഉറപ്പുള്ള സ്വരം.