വരമ്പുകൾ ഇല്ലാതെ 2 [Adam] 134

“വേണ്ട ഏട്ടാ…” – അപ്പോഴും, അവളുടെ കണ്ണിൽ വേദനയുടെ കണ്ണുനീർ.

എന്നാൽ, റോഹിത്തിന്റെ മുഖത്തെ നിശ്ചയദാർഢ്യം അവളെ അമ്പരപ്പിച്ചു. ചില നിമിഷങ്ങളിൽ അവൻ തന്നെ അല്ലാതായി മാറുന്നതുപോലെ അവൾക്കു തോന്നി – ജീവിതത്തിലെ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുമ്പോൾ കാണിക്കുന്ന സ്വതസിദ്ധമായ ആധിപത്യം, അതോടൊപ്പം തീവ്രവും എന്നാൽ പൂര്‍ണ്ണമായും നിയന്ത്രിക്കപ്പെട്ടതുമായ ഒരു അഭിനിവേശത്തിന്റെ ലാഞ്ചന.

കണ്ണുകൾക്ക് മുകളിൽ വന്നിരുന്ന മുടിയിഴകൾ തട്ടിയകറ്റി അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കവേ, അവൻ അടുത്ത കൽപ്പന പുറപ്പെടുവിച്ചു:

“Remove everything from you…”

ശബ്ദം പാറമേൽ തട്ടിത്തെറിക്കുന്ന തിരമാലകൾ പോലെ അവളുടെ ചെവിയിൽ അലയടിച്ചു. പിന്നെ, ഇടറലോടെ – മായ പതുക്കെ കട്ടിലിൽ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. പുതപ്പിനെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട്, പതിയെ ശരീരം മറയ്ക്കാനുള്ള അവസാന വസ്ത്രവും ഊരി മാറ്റി.

ഇരുട്ടിൽ, കണ്ണുനീരിന്റെ തിളക്കം അവളുടെ ഇടം കവിളിൽ കണ്ട് റോഹിത്തിന്റെ ഹൃദയം ഒന്നു പിടഞ്ഞു. അവന്റെ ആ കൈകൾ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നീണ്ടു. കവിളുകൾ തലോടിയ ശേഷം റോഹിത്തൻ് കണ്ണുനീർ തുടച്ചുനീക്കി, എന്നിട്ട് അവളെ തന്നിലേക്ക് ചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് മന്ത്രിച്ചു:

“It’s okay. I won’t let you feel sad anymore.”

അവന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി, അടക്കിപ്പിടിച്ച ഒരു തേങ്ങലോടെയാണ് മായ മറുപടി നൽകിയത്:

“I know… I trust you…”

പിന്നെ, മൗനത്തിന്റെ ഭാഷയിൽ, അവർ വീണ്ടും ചേർന്നു. ഇപ്പോൾ, ഇരുവരുടെയും മനസ്സിലുള്ളത് പാപബോധമോ സംഘർഷങ്ങളോ അല്ല. പ്രണയത്തിന്റെ ഊർജ്ജം, ഒന്നാകാനുള്ള അടക്കാനാവാത്ത വാഞ്ച – അവർ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ സമൂഹത്തിന്റെ നിയമങ്ങൾ നിസ്സാരമായ, സ്വയം കെട്ടിയാടിയ അതിർവരമ്പുകൾ തകർന്നു പോകുന്ന – ഈ രാത്രിയിൽ, ഇത് അവരുടെ മാത്രം ലോകമാണ്.

മായ പൂർണ്ണമായും കീഴടങ്ങിയ ഒരു നവവധുவை പോലെയാണ് മുന്നിൽ കിടന്നത്. പുതപ്പിനെ മാറ്റിവെച്ച്, ഇരുട്ടിൽ തിളങ്ങുന്ന നഗ്നമായ ശരീരം. തലമുടി പിന്നിലേക്ക് ഒതുക്കപ്പെട്ടതു കൊണ്ട് പുറകിലെ കോമള ചർമ്മം തെളിയുന്നു. പതിഞ്ഞ ചലനങ്ങളോടെ റോഹിത്തൻ് കൈകൾ അതിലൂടെ അലസമായി നടന്നു. ചൂടുള്ള സ്പർശനങ്ങളിൽ അവളുടെ ശരീരം വിറച്ചു.

“Relax…” അവന്റെ ഉത്തരവ് കാറ്റിലലിഞ്ഞു ചെന്നെങ്കിലും, അതൊരു നിർദ്ദേശമെന്നതിലുപരി ഒരു ആശ്വാസമായിരുന്നു. ശരീരമിങ്ങനെ അവൻ കാണുന്നുവെന്നോർത്തുള്ള ലജ്ജയും, എന്തുകൊണ്ടോ ഉള്ളിലെവിടെയോ തുടിക്കുന്ന ഒരു ആഹ്ലാദവും…അത് മായയെ ഇരുട്ടിൽ വിറപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.