വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 6 [വെറും മനോഹരൻ] 592

“റോഷാ, ഞാൻ.. ശ്രീലക്ഷ്മിയാണ്…”, മറുതലക്കൽ നിന്നുമുള്ള സ്ത്രീ ശബ്ദം സ്വയം അറിയിച്ചു.

“ആഹ്.. ശ്രീലക്ഷ്മി, പറയൂ…”, അവളിൽ നിന്നും ഉടനെ ഒരു വിളി പ്രതീക്ഷിക്കാത്തതിന്റെ, നേരിയ അതിശയത്തിൽ റോഷൻ ചോദിച്ചു.

“അമ്മക്ക്.. നിന്നെയൊന്ന് കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞു… ഇന്ന് ഫ്രീയാണെങ്കിൽ.. ഒന്നിവിടെം വരെ വരാൻ പറ്റുമോ…?”, അത് പറയവേ, അവളുടെ ശബ്ദം അകാരണമായി ഇടറിയത് അവൻ അറിഞ്ഞു.

അതിന്റെ കാരണം തപ്പി, ആ നിമിഷാർദ്ധ ഇടവേളയിൽ അലവലാതി കുറേ ദൂരം സഞ്ചരിച്ചു.

“അതിനെന്താ… ഞാൻ വരാം…”, റോഷൻ ആലോചനയോടെ മറുപടി നൽകി.

എന്തിനായിരിക്കും നിക്സന്റെ അമ്മ എന്നെ കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞത്…!, ഫോൺ കോൾ അവസാനിച്ചതും അലവലാതി വീണ്ടും ചിന്തിച്ച് തുടങ്ങി… കാര്യമറിയാത്തത്തിന്റെ ജിജ്ഞാസ റോഷന്റെ ഉള്ളിൽ നങ്കൂരമിട്ടു… അവൻ വേഗം തന്നെ മറ്റ് പ്രഭാത കൃത്യങ്ങളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.

തലേ രാത്രിയിലെ സംഭവങ്ങൾ മനസ്സിലിട്ടുകൊണ്ടു, ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ അടുത്തേക്ക് തിരിക്കാനെന്നോണം റെഡിയായി, റോഷൻ വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി നടന്നു.

വിമലിന്റെ വീട്ടിലെത്തവെ, അവൻ ആദ്യം തന്നെ മുറ്റത്തേക്ക് കണ്ണെത്തിച്ചു അഞ്ജുവിന്റെ സ്കൂട്ടർ അവിടെയില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു. നന്നായി… അമ്മയുടെ മുൻപിൽ വച്ച് കണ്ടുമുട്ടുന്ന ചളിപ്പ് ഒഴിവാക്കാമല്ലോ…!, അലവലാതി ആശ്വസിച്ചു.

വീട്ടിൽ കയറിയതും, കുശലാന്വേഷണത്തിന്റെ രൂപത്തിൽ, ഒരിക്കൽ കൂടി അവൻ അഞ്ജു ഇല്ലെന്ന് ഭാർഗ്ഗവിയോട് ചോദിച്ചുറപ്പിച്ചു. ശേഷം അമ്മ തന്ന ചായയും കുടിച്ച്, അടുക്കളയിൽ ഇരുന്ന് അവൻ സാധാരണകൂട്ട് കുറച്ച് നേരം വർത്തമാനം പറഞ്ഞു.

ഭാർഗ്ഗവി: “രോഹിണി ഫ്രീയാകുന്ന സമയം നോക്കി, നീയൊന്ന് ഫോണിൽ വിളിച്ച് താട്ടാ…”

റോഷൻ : “മ്മ്…”

ഭാർഗ്ഗവി: “ഞാൻ എടുത്ത് നടന്ന കൊച്ചാ, ഇപ്പോ അവൾക്കൊരു കൊച്ചായി…”

അത് കേട്ട് റോഷൻ ചിരിച്ചു…

“എനിക്കെന്നാണാവോ ഇതുപോലെ വിമലിന്റെ ഒരു കൊച്ചിനെ കാണാൻ പറ്റുക…!”, ഭാർഗ്ഗവി ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു…

അതിന് മറുപടി കിട്ടാതെ റോഷൻ മൗനം പൂണ്ടു.

പെട്ടന്നാണ് അത് സംഭവിച്ചത്… പിന്നിൽ നിന്നും അപ്രതീക്ഷിതമായി അഞ്ജുവിന്റെ ശബ്ദം റോഷന്റെ കാതുകളിലേക്ക് പതിച്ചു.

അഞ്ജു: “റോഷാ….”

“ങേ…!”, കേട്ടതും അവനറിയാതെ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു നോക്കി…

അവന്റെ കണ്ണുകൾ ശബ്ദം കേട്ട ഭാഗത്ത് ആകമാനം ചുറ്റിക്കറങ്ങി… ഇല്ല… അഞ്ജു ഇല്ല…. കേട്ടത് തന്റെ വെറും തോന്നലാണെന്ന് അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.