വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 6 [വെറും മനോഹരൻ] 592

പറഞ്ഞ് തീർന്നതും അമ്മ പൊട്ടിക്കരയാൻ തുടങ്ങി… ഏതോ കോണിൽ തന്റെ മകനോട് ബാക്കി നിൽക്കുന്ന സ്നേഹവും എന്നാൽ അതിനേക്കാൾ നിക്സനെപ്പോലൊരു മൃഗത്തെ പ്രസവിച്ചതിന്റെ കുറ്റബോധവും ആ കരച്ചിലിൽ മുഴങ്ങിക്കേട്ടു.

കരയുന്ന ആ സ്ത്രീയെ കണ്ടപ്പോൾ, റോഷന് ഓർമ്മവന്നത് അവന്റെ സ്വന്തം അമ്മയെ തന്നെയായിരുന്നു. ആ തേങ്ങലിന് മുന്നിൽ അവൻ അറിയാതെ അലിഞ്ഞുപ്പോയി…

“അമ്മ പേടിക്കേണ്ടാ… ഇനി അവനിവളെ ഒന്നും ചെയ്യില്ല… ലാക്സനേം അജ്മലിനേം പോലെ തന്നെ അമ്മക്ക് എന്റെ വാക്കും വിശ്വസിക്കാം…”, ഉറപ്പ് നൽകുന്ന ഭാവത്തിൽ, റോഷൻ പറഞ്ഞു.

അത് പറയുന്ന നിമിഷത്തിൽ, ശ്രീലക്ഷ്മിയെ എവിടെ നിർത്തുമെന്നോ, അവൾക്ക് എന്ത് ജോലി ശരിയാക്കുമെന്നോ ഒന്നും തന്നെ അവൻ ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല…. അമ്മയുടെ കണ്ണീർ അടക്കുക എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു അവനപ്പോൾ പ്രധാനം…

“മോനേ….”, കേട്ടതും ആ സ്ത്രീ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവന്റെ കൈകളിൽ ചേർത്ത് പിടിച്ചു…

റോഷൻ അവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കും വിധം അനങ്ങാതെ ഇരുന്നു കൊടുത്തു… ഈ രംഗം കണ്ടു നിന്ന ശ്രീലക്ഷ്മിയും അറിയാതെ വിതുമ്പിപ്പോയി.

ജീവിതം ഒരു ലൂപ്പ് തന്നെയാണല്ലോ റോഷാ… എത്ര വേണ്ടെന്ന് വച്ചാലും അതേ വട്ടം തുടരേണ്ടി വരുന്ന ലൂപ്പ്…’, അലവലാതി പറഞ്ഞു… ഇപ്പോൾ എല്ലാ പ്രശ്നവും ഒരൊറ്റ ഉത്തരത്തിലാണ് ചെന്ന് നിൽക്കുന്നത്…

രേഷ്മ ചേച്ചിയുടെ…

അച്ചുവിന്റെ… വിമലിന്റെ…

ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ… നിക്സന്റെ അമ്മയുടെ…

അങ്ങനെ എല്ലാം… അവൻ മനസ്സിൽ, വരാനിരിക്കുന്ന കൊട്ടിക്കലാശത്തിനുള്ള കരുക്കൾ സ്വരുക്കൂട്ടി…

കുറച്ച് സമയം കൂടി അമ്മക്കൊപ്പം ഇരുന്ന ശേഷം അവൻ അവിടെ നിന്നും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. ബുള്ളറ്റ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തുകൊണ്ട്, അവൻ ഒരിക്കൽ കൂടി ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ നേരെ നോക്കി.

“അമ്മ പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് വിളിച്ചൂ എന്നേയുള്ളു… അതിന്റെ പേരിൽ… ഈ മാറപ്പ് ചുമക്കണം എന്നില്ലാട്ടോ…”, അവന്റെ നോട്ടം കണ്ട്, വിഷാദം നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോടെ ശ്രീലക്ഷ്മി പറഞ്ഞു.

അവളുടെ പറച്ചിൽ കേട്ട് അവൻ നിരർത്ഥകമായി ചിരിച്ചു.

റോഷൻ: “ഒരു മാറാപ്പും ചുമക്കാനല്ല… ആർക്കും ഉപകാരമില്ലാത്ത ചില മാറാപ്പുകൾ എന്നെന്നേക്കുമായി ഒഴിവാക്കാനാണ് എന്റെ തീരുമാനം…”

അവന്റെ മറുപടി കേട്ട് അവൾ ഞെട്ടി.

“റോഷാ… എന്താ നീയീ പറഞ്ഞേ…?”, പുറത്തേക്ക് തള്ളിയ കണ്ണുകളോടെ അവൾ അവനോടായി ചോദിച്ചു.