വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 7 [വെറും മനോഹരൻ] Climax] 459

താൻ ഇന്നലെ കാണിച്ച സ്വാർത്ഥത മനസ്സിൽ കിടന്നത് കൊണ്ടാകണം, അവന് റോഷനെ ഫേസ് ചെയ്യാൻ മടിയുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ അതൊന്നും മനസ്സിൽ വക്കാതെ, ആ നന്മ നിറഞ്ഞ ശ്രീനിവാസൻ അവനേയും ചേർത്ത് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.

“സോറി ഡാ…”, മറ്റാരും കേൾക്കാതെ, കുറ്റബോധം നിറഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവൻ റോഷനോട് പറഞ്ഞു.

റോഷൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. തന്നെ ഏറ്റവും അധികം വേദനിപ്പിച്ച സുഹൃത്തിനോട്, ക്ഷമിക്കാൻ മാത്രമേ അവനപ്പോഴും കഴിഞ്ഞുള്ളൂ… “ഇവൻ പൊട്ടനല്ല, മരപ്പൊട്ടനാ…”, റോഷന്റെ ഭാവം കണ്ട് അലവലാതി വിളിച്ചു കൂവി. “അതേടാ… ചില ഇഷ്ട്ടങ്ങൾ നമ്മളെ പൊട്ടനാക്കും… എത്രയോ ആഴത്തിൽ അവരോട് വെറുപ്പ് തോന്നിക്കഴിഞ്ഞതിന് ശേഷവും…”, മനസ്സിന്റെ മറുപാതി അലവലാതിയോട് ആത്മവേദന അറിയിച്ചു.

“അഞ്ജു…?”, അവളോട് കൂടി യാത്ര പറയാനെന്നോണം, അവൻ എല്ലാവരോടുമായി ചോദിച്ചു.

“സുഖമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് രാവിലെ തൊട്ട് മുറിയിൽ അടച്ചിരിപ്പാ… നീ പോകുന്ന കാര്യം ഞാൻ പറഞ്ഞു… പക്ഷെ വയ്യെന്ന് പറഞ്ഞ് ഇറങ്ങുന്നില്ല…”, മറുപടി പറഞ്ഞത് ഭാർഗ്ഗവിയായിരുന്നു.

ആത്മവേദന നിറഞ്ഞ ഒരു ചിരി റോഷനിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്നു. അവളുടെ പ്രവർത്തി മറ്റാരേക്കാളും അവനാണല്ലോ എന്നും മനസ്സിലായിട്ടുള്ളത്. അവൻ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട്, കാറിലേക്ക് നീങ്ങി.

കാർ വീട്ടിൽ നിന്നും അകന്ന് പോകും നേരം, അവസാന പ്രതീക്ഷയെന്നോണം അവൻ അഞ്ജുവിന്റെ ജനാലയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ തിരിച്ചു. ഇല്ല… ആ ജാലക വാതിൽ ഇനി ഒരിക്കലും തുറക്കപ്പെടില്ല’, അലവലാതി സഹതപിച്ചു.

റോഷന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. നഷ്ട്ടപ്രണയത്തിന്റെ വേദനയിൽ അവൻ സീറ്റിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്നു. അവന്റെ അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കിയ ശ്രീലക്ഷ്മിയാവട്ടെ അവന്റെ കയ്യിൽ ചേർത്ത് പിടിച്ചു, സാന്ത്വനം പകർന്നു.

അവൻ പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ കഴിഞ്ഞില്ല. ഹൃദയം സമ്മതിക്കുന്നില്ല.

തന്റെ കയ്യിനകത്ത് എന്തോ തടയുന്ന പോലെ തോന്നി, അവൻ കൈ തുറന്നു നോക്കി. അവനെ സമാധാനിപ്പിക്കും നേരം, കൈവശം സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന ഒരു സാധനം ശ്രീലക്ഷ്മി ആ കയ്യിലേക്ക് വച്ച് നൽകിയിരുന്നു.

അത് കണ്ടതും റോഷന്റെ കണ്ണുകൾ ഒടുക്കമില്ലാത്ത വണ്ണം നിറഞ്ഞൊഴുകി. തലേന്ന് അഞ്ജു വലിച്ചെറിഞ്ഞ ലോക്കറ്റായിരുന്നു അത്. റോഷൻ എന്ന് പേരെഴുതിയ ലോക്കറ്റ്…

*

കരഞ്ഞ്, മനസ്സിന് അൽപം സമാധാനം കിട്ടിയ അവസരത്തിൽ, പോവുകയാണെന്ന് അറിയിച്ചുകൊണ്ട് റോഷൻ ശരണ്യക്കും ടെക്സ്റ്റ് ചെയ്തു.