വീണ്ടുമൊരു വസന്തം 1 [സ്പൾബർ] 617

അത്രയും പറഞ്ഞ് സുനിത എഴുന്നേറ്റു. സീത ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല… പോണ്ടാന്നോ, പൊയ്ക്കോന്നോ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
അവൾ അപ്പൂപ്പൻ താടിപോലെ അന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ പറന്ന് നടക്കുകയായിരുന്നു..
തന്നെ ഇത്രമാത്രം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന, ഇത്ര മാത്രം ആഗ്രഹിക്കുന്നൊരാൾ തന്റെ കൺമുൻപിൽ തന്നെയുണ്ട്..തന്റെ ഓരോ ചലനവും സസൂക്ഷ്മം വീക്ഷിക്കുന്നൊരാൾ..
തന്റെ മുഖത്തെ ഭാവമാറ്റം പോലും അറിയുന്നൊരാൾ..

പക്ഷേ, അത്തരം ഒരു സൂചന ഒരാണിൽ നിന്ന് പോലും തനിക്ക് കിട്ടിയിട്ടില്ല.. വേണ്ടാത്ത ഒരു നോട്ടം പോലും ഒരാളും തന്നെ നോക്കിയിട്ടില്ല.. നോക്കിയെങ്കിൽ തന്നെ താനത് അറിഞ്ഞിട്ടില്ല..

ഇനിയൊന്നും ചിന്തിക്കേണ്ടതില്ല.
സുനിത പറഞ്ഞതിന് തനിക്ക് നൂറുവട്ടം സമ്മതമാണ്.. രാത്രിയും പകലും താനൊരുക്കമാണ്.. ഇവളോട് സമ്മതം പറയാം.. ആരാണയാളെന്ന് തനിക്കിപ്പോ അറിയണം..

“ മോളേ… എനിക്ക്……”

എവിടെ… ? ആളെവിടെ… ?

സുനിത എഴുന്നേറ്റ് പോയി മുൻവാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയതും, വീട്ടിലേക്ക് പോയതുമൊന്നും സീതയറിഞ്ഞില്ല..
അവൾ ഒഴുകിപ്പറക്കുകയായിരുന്നു.

സീത വേഗം ചെന്ന് മുൻവാതിലടച്ച് കുറ്റിയിട്ടു. വീണ്ടും മുറിയിലേക്ക് വന്ന് കിടക്കയിലേക്ക് മലർന്ന് കിടന്നു.
സുനിത പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളെല്ലാം ഒന്നുകൂടിയൊന്ന് ആലോചിച്ച് നോക്കി.

വീണ്ടും വീണ്ടും അവളുടെ മനസിൽ തികട്ടിവന്നത് രണ്ട് കാര്യങ്ങളാണ്. ഒന്ന്, ഒരാളുമറിയാതെ, താനിത് വരെ അനുഭച്ചിട്ടില്ലാത്ത, താൻ പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത സുഖങ്ങൾ തരാൻ അയാൾക്ക് കഴിയുമെന്നും,എന്ത് വൃത്തികേട് ചെയ്യാനും അയാൾക്കൊരു മടിയുമില്ലെന്നതും…
മറ്റൊന്ന്, താനയാളുടെ മുന്നിൽ കുനിഞ്ഞ് നിന്നുകൊടുത്താൽ തന്റെ കൂതിയിൽ നിന്നയാൾ നാവെടുക്കില്ലെന്ന്…