വെള്ളിത്തിര 2 [കബനീനാഥ്] 169

“” അതെന്തിനാ……..?””

സേതുലക്ഷ്മി മിണ്ടിയില്ല…

“” പറയെന്ന്……….”

“” എനിക്കു വയ്യായിരുന്നു ശ്രീനിയേട്ടാ………. “

ഗദ്ഗദം വിഴുങ്ങിയ വാക്കുകൾ അവളിൽ നിന്ന് ചിതറി വീണു…

ശ്രീനിവാസന്റെ മിഴികളും നിറഞ്ഞു…

“” വിശപ്പില്ല , പഠിക്കാൻ വയ്യ… ന്നിനും………. “

ഇരുവരും ഒരടികൂടി അടുത്തു…

“” വല്യ ധൈര്യം തന്നാണല്ലോ ന്നെ പറഞ്ഞു വിട്ടേ……….”

ശ്രീനിവാസൻ കണ്ണീരിനിടയിലൂടെ മന്ദഹസിച്ചു…

“ ചങ്കുപൊട്ടിയാ പറഞ്ഞു വിട്ടേ………. “

ഒരേങ്ങലോടെ സേതുലക്ഷ്മി അയാളുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണു…

അവൾ വീഴാൻ കാത്തിരുന്നതു പോലെ ശ്രീനിവാസൻ അവളെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു…

ആദ്യ സ്പർശനം… !

അത് കറകളഞ്ഞ പ്രണയത്തിന്റെ ഹൃദയസ്പർശനമായിരുന്നു…

“” പഴേ കത്തൊക്കെ കൊറേ വായിച്ച്… “

അയാളുടെ നെഞ്ചിൽ കിടന്ന് അവൾ വിങ്ങിപ്പൊട്ടി…

“” ഞാനും……….””

ശ്രീനിവാസനും വിതുമ്പി… ….

“” ഒറക്കം വരണ്ടേ………. “

“” നിക്കും………. “

“” കോളേജ് വിട്ട് ഒരീസം തിരുപ്പൂർക്ക് പോന്നാലോന്ന് ആലോയ്ച്ച്………. “

“” പേടിയില്ലാ……….?””

“ നിക്കൊന്നു കണ്ടാ മാത്രം മതിയാരുന്ന്………. “

സേതുലക്ഷ്മി ശ്രീനിവാസന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഖമിട്ടുരുട്ടി…

നേരമിരുട്ടി തുടങ്ങിയിരുന്നു…

“” പൊയ്ക്കോ… വീട്ടിൽ അന്വേഷിക്കും…… “

“” പോകാൻ തോന്നണില്ല…””

“ ന്നാ ന്റെ കൂടെ പോര്… ….””

“” പോരട്ടെ………. ? “”

സേതുലക്ഷ്മി, അവന്റെ നെഞ്ചിൽ നിന്നും മുഖമുയർത്തി..

“ പോര്ന്ന്……………”

ശ്രീനിവാസൻ ചിരിച്ചു……….

“” പോരും ഞാൻ… …. “

“” പോന്നാളാൻ പറഞ്ഞില്ലേ… …. “

അത് വെറുമൊരു ക്ഷണം മാത്രമായിരുന്നില്ല…

പന്ത്രണ്ടു ദിവസം കാണാതിരുന്ന വിമ്മിഷ്ടവും നൊമ്പരവും അവർ ഇരുവരും ആ കൂടിക്കാഴ്ചയുടെ നാലാം നാൾ തീർത്തു……